Links – is werk vermijdbaar of uitstelbaar?

De discussie over de zaak Michael Panhuis in de tweede kamer volgend, bekroop me het gevoel dat alle voorgenomen maatregelen weinig zin zullen hebben omdat ze niet over het eigenlijke probleem gaan. Op die weg zal de Tweede Kamer nog heel lang maatregel op maatregel kunnen treffen en keer op keer moeten concluderen dat er nog meer maatregelen nodig zijn omdat de eerdere niet voldoende blijken te werken.

Dat geldt niet alleen voor de justitiële/forensische keten die nu ter discussie staat, maar op alle terreinen waar de overheid zelf direct verantwoordelijk is of door subsidie of collectieve financiering ook verantwoordelijk draagt: het brede welzijnswerk, het onderwijs, de volkshuisvesting, de uitvoering van collectieve voorzieningen als WAO en WW, het vluchtelingenwerk en de integratievoorzieningen, enzovoorts. Lees verder →

Een systeem verander je niet met een petitie. Een systeem verander je niet door Mark Rutte, Stef Blok en een kliniek aan te schrijven. Een systeem verander je niet door de werkwijze binnen één kliniek onder de loep te nemen. Een systeem verander je niet door een wet te veranderen. Dat is geen “onderzoek naar het falend rechtssysteem”. Als je de regering, het rechtssysteem in eigen persoon, vraagt om een onderzoek dan weet je de uitslag al. Hier een schroefje aandraaien. Daar een moertje. En vooral nog meer regels en protocollen waardoor het rechtssysteem verder zal ontsporen. En weer een leuk en goed betaald tijdverdrijf voor een aantal “juristen”. Lees verder →

Na lezing van “De liegende rechter” zou je kunnen denken dat de liegende rechter als rotte appel in de mand van de rechtspraak, die slechts na jarenlange inspanning uit die mand verwijderd werd door zijn slachtoffer, een incident was. Een uit de hand gelopen zaak doordat die rechter over vrienden beschikte die hem tot het uiterste bleven beschermen en verdedigen tegen een kundig en notabel slachtoffer. Maar er zijn te veel processen met een uitkomst die niet met een normaal rechtsgevoel in overeenstemming te brengen is. En dat ligt dan niet aan rotte rechters maar aan het systeem als geheel. Terecht merkt de auteur op dat het geen complot is. Maar het is ook geen ongeluk.

“De liegende rechter” gaat over de processen die gevoerd zijn vanaf 2004, inmiddels meer dan 12 jaar geleden, naar aanleiding van een publieke uitlating van advocaat Hugo Smit over een gedraging van rechter Westenberg ten tijde van het Chipsol-proces in 1994: “Hij heeft uitvoerig met advocaten gebeld”. Het boek van bijna 400 pagina’s is een beschrijving van de gang van zaken tot eind 2016. Het is geschreven door het slachtoffer en — naar het zich laat aanzien — uiteindelijke winnaar zelf: mr Hugo Smit. Op zich goed geschreven, zoals je van een topadvocaat mag verwachten, is het door de gedetailleerde beschrijving van de procesgang en veel citaten uit de daarbij behorende stukken en betogen zware, ja zelfs te zware kost. De geoefende lezer met enige achtergrond en ervaring in het juridisch gebeuren kan er doorheen komen als hij een flink deel van de tekst diagonaal leest. Voor anderen zal het een opgave zijn die ze vermoedelijk niet kunnen volbrengen. Dat is jammer. Lees verder →