Still uit Strings (2004,regie Anders Klarlund)
“De macht grijpen”, kent u die uitdrukking, dames en heren?
Natuurlijk!
Maar kunt u ook de macht grijpen?
Dat is hard nodig.
Waar is die macht?
Als je dat niet weet kun je hem ook niet grijpen. Lees verder →
Ultrarechts, fascist, nazi, het zijn bekende scheldwoorden van wat zich tegenwoordig links noemt tegen onwelgevallige meningen. Omgekeerd wordt links door “rechts” uitgescholden voor communist en marxist. Al deze naïevelingen weten niets van die zaken, anders zouden ze die niet als scheldwoord gebruiken.
In Liberal Fascism (2008, Jonah Goldberg) wordt duidelijk gemaakt wat de gemeenschappelijke wortels zijn van fascisme, nazisme en socialisme. Er wordt aangetoond dat fascisme en nazisme linkse ideologiën zijn met over het algemeen een socialistisch programma. Dat de Franse Revolutie de belangrijkste oorsprong is, zoals Goldberg stelt, lijkt wel aannemelijk maar is die in een aantal opzichten ook niet de oorsprong van het liberalisme? Lees verder →
De Portugese Anjerrevolutie sprak in 1974 tot de verbeelding van toenmalig links Nederland. Dat gold ook voor de strijd van de sandinisten in 1979 in Nicaragua tegen de wrede dictator Somoza. In de periode van Den Uyl, die de strijd tegen het kapitaal in Nederland schetste als ’’rommelen in de marge’’ sprak de gewapende strijd in Nicaragua aan bij links Nederland. Een grote aantrekkingskracht had het verhaal, en bijna jaloers waren we op de sandinisten die romantisch mochten schieten op slechte personen. Lees verder →
Danser van de Güegüense
Ze zijn er nog, de fellow-travellers. Er is geen Mao meer om te verdedigen, maar Castro en Maduro van Venezuela nog wel. En ook de dictator Daniel Ortega van Nicaragua, die al meer dan tien jaar bezig is om de macht te organiseren in alle geledingen van de samenleving heeft nog volgelingen in het Westen.
In november 2006 werd Ortega gekozen als president. De katholieke kerk besloot met hem zoete broodjes te bakken. In ballingschap gaan, is voor een kerkleiding geen optie want dan laat je je gelovigen in de steek.
Ongeveer hetzelfde gold voor de schrijvende pers. La Prensa, al oppositie-krant voordat Ortega als president aan de macht kwam, koos voor een marginaal bestaan, verstoken van overheidsinformatie, wel wekelijks grappen makend over het presidentiele paar Ortega-Murillo. De krant werd weinig gelezen omdat het vermoeiend is jarenlang die vruchteloze pogingen te moeten lezen. Het toont de machteloosheid van de oppositie, en tegelijkertijd het tergend grote geduld van de Güegüense. Lees verder →
In ‘Sir Edmund’ de weekendbijlage van de Volkskrant (21042018) mag filosoof Hans Achterhuis tekeer gaan tegen het de schrijvers van het boek: “In naam van god”, Hans Cliteur en Dirk Verhofstadt. Een beetje onderlegde lezer moet stijl achterover gevallen zijn van de recensie van Achterhuis.
Tot en met bijna de laatste zin: “De Bijbel en de Koran staan in deze lijn vol met uitspraken die het religieus geweld veroordelen”, bedient Achterhuis zich van kwalijke argumenten. In de laatste zin van zijn recensie noemt hij atheïstische ideologieën gevaarlijker dan theoterrorisme omdat de Bijbel en de Koran méér remmingen bieden tegen theologisch geïnspireerd geweld. Uit de Koran noemt hij één vers: ‘In godsdienst is geen dwang’. Wie zoiets als argument gebruikt moet heel goed weten waar hij het over heeft. Achterhuis weet dat niet en zo is er veel meer wat hij niet lijkt te weten. Lees verder →
Lucebert (1924-1994) was een schuwe man. In het hedendaags jargon zou men hem waarschijnlijk ‘hooggevoelig’ hebben genoemd. Hij groeide op in een tijd dat rassenbiologie nog een gewone wetenschap was en de werkeloosheid ongewoon hoog. Hij had geen hoge pet op van Nederland. Zijn hooggevoeligheid kan in hem de wens hebben ontwikkeld om de wereld te verbeteren. Idealisme en utopisch denken zochten een ankerplaats. Negentien jaar oud, nog adolescent trok hij naar Duitsland en beleed van daaruit zijn geloof in het totalitaire fascisme (nazisme). Het is niet zijn eerste of laatste betrokkenheid bij een totalitaire ideologie. Voor zijn vertrek naar Duitsland neigde hij naar het communisme. Begin jaren vijftig verbleef hij in Oost-Duitsland dat in die tijd werd afgeschilderd als een communistisch paradijs. Lees verder →
Samenlevingen hebben behoefte aan orde. Lang werd die geleverd door religies. Stuk voor stuk introduceerden ze regels voor het samenleven en gaven die een absolute werking door te beweren dat die afkomstig waren van een onbetwistbare god. Mozes was niet de eerste die van god regels meekreeg. Voor hem waren er al sjamanen en druïden die dat kunstje ook kenden.
Toen er te veel van die ordeningssystemen kwamen ontstond de behoefte aan één god en deed het monotheïsme zijn intrede. Een joodse innovatie. In Europa werd vanaf de derde eeuw gekozen voor het christendom als ordeningssysteem en werd het de bevolking opgedrongen. Eeuwenlang regeerde de bijbel, eigenlijk de bijbeluitleggers, de samenleving. Lees verder →
Dat joden in het geheim zouden streven naar (wereld)heerschappij is de moderne vorm van antisemitisme die dominant werd in het begin van de twintigste eeuw met het verschijnen van de “Protocollen van Zion”. Deze beschuldiging wordt tegenwoordig minder openlijk geuit dan de Nazi’s dat deden en gaat dan vergezeld van de verzekering dat de auteur geen antisemiet is. Het is moeilijker te herkennen. Aan de hand van de volgende tekstfragmenten wordt dit mechanisme gedemonstreerd. Het gaat niet om de auteurs maar om het mechanisme. De links zijn uitsluitend bedoeld als bewijs. Lees verder →
De door de katholieke kerk heilig verklaarde Augustinus was van mening dat ongelovigen mochten worden gedood. De genocide op de Zuid-Franse katharen in de dertiende eeuw was daar mede het gevolg van. De belegeraars van het kathaarse Beziers met zijn 20.000 inwoners, waren bang dat ze de rechtgelovigen niet van de ketterse katharen zouden kunnen onderscheiden. De Paus (met de naam ‘Innocentius’ !)had daar een eenvoudig recept voor: ‘doodt ze allemaal, God zal de zijnen herkennen’.
Tijdreis
Ik heb die geschiedenis pas weer eens herlezen als een soort tijdreis vanuit het nu, waarin de militante Islam door geweld van zich doet spreken, naar een verleden waarin christelijke godsdiensten weinig moeite hadden om zich op gewelddadige wijze van ketters te ontdoen. Het kwam voort uit de verleiding van het totalitaire denken. Het christendom heeft zich in de loop der eeuwen afgekeerd van die verleiding, maar dat betekent niet dat die verdwenen is zoals de opkomst van communisme, fascisme en nationaal-socialisme hebben aangetoond.Binnen de islam is het totalitaire denken nooit weggeweest. Lees verder →
Een goede vriendin bracht het al jaren geleden eens scherp onder woorden: ‘identiteit’ is wat Nederlanders niet mogen hebben, maar minderheden wel’. Het was in de tijd dat Maxima openlijk verklaarde dat de Nederlandse identiteit niet bestond. “Een beetje dom!”, had Willem Alexander toen moeten zeggen, maar dat deed hij niet. De discussie is nooit goed van de grond gekomen, maar woedt voort als een veenbrand die af en toe oplaait. Historicus en humorist Maarten van Rossem is één van degenen die voortdurend ontkent dat er sprake is van een Nederlandse identiteit: “Maar Nederland was ook vroeger niet zo homogeen als wij altijd denken, ook toen bestond dé Nederlandse identiteit al niet.” Van Rossem spreekt over een veelheid van identiteiten waarvoor geen overkoepeling of richtinggeving bestaat. Over het niet bestaan van de Turkse of Marokkaanse identiteit heeft hij het nog nooit gehad. Lees verder →
