In “Capital and Ideology” (2020), Piketty continues to see inequality as the evil to be fought. While sometimes it’s about extreme or increasing inequality, what degree of inequality is acceptable isn’t clear. The picture emerges that the only acceptable world for Piketty is an equal world, in which everyone participates and lives roughly in the same material circumstances. Lees verder →
Vertaald uit de Engelse Wikipedia:
Dialectiek (Grieks: διαλεκτική, dialektikḗ; gerelateerd aan dialoog), ook bekend als de dialectische methode, is in wezen een discours tussen twee of meer mensen die verschillende standpunten hebben over een onderwerp, maar die de waarheid willen achterhalen door middel van beredeneerde methoden van argumentatie. Dialectiek lijkt op debat, maar het concept sluit subjectieve elementen uit zoals emotionele aantrekkingskracht en de moderne pejoratieve betekenis van retoriek. Dialectiek kan dus worden gecontrasteerd met zowel het eristische, dat verwijst naar argument dat tot doel heeft het argument van een ander met succes te betwisten (in plaats van naar waarheid te zoeken), als de didactische methode, waarbij de ene kant van het gesprek de andere leert. Dialectiek is ook bekend als kleine logica, in tegenstelling tot grote logica of kritiek.
Ja!
Marx heeft het communistisch manifest geschreven. In 1848. Daarvoor wordt hij nog wel geprezen maar vooral afgeschilderd als de bron van al het “linkse” kwaad in de wereld.
De meeste mensen die dat roepen hebben dat manifest niet gelezen. Of ze schrijven het toe aan de “moderne Marxisten” van de Frankfurter Schule, postmoderne Franse filosofen of Gramsci. Ook dat overigens van horen zeggen. Lees over dat onterechte toeschrijven hier, in het bijzonder deze.
Degenen die het wel gelezen hebben, doen dat in het algemeen vooringenomen. Ja, er wordt over revolutie gesproken, over onderdrukking en uitbuiting. Over grondige verandering van de maatschappij. Met als einddoel de totale gelijkwaardigheid van alle mensen in de hele wereld. Communisme. Als het over slaven zou gaan zou iedereen dat prima vinden, maar nee, het gaat over arbeiders en kapitalisten. En kapitalisten zijn goed, waren dat altijd al. Of ze bestaan niet eens. Dat weet iedereen. Lees verder →
“De geschiedenis” is een belangrijk argument in de politiek. De leiding, evenals de oppositie daartegen gebruikt “de geschiedenis” regelmatig om de eigen heerschappij, het eigen beleid of dat van de oppositie te rechtvaardigen. Of we het nu over Israël, de Palestijnen, Merkel, Hitler of Stalin, Wilders of Pechtold hebben, allen beroepen zich ter rechtvaardiging van hun politiek regelmatig op “de geschiedenis”. Ook bij degenen die menen op te moeten komen voor mensen met een achterstand of die gediscrimineerd worden is “de geschiedenis” nooit ver weg, vaak in de vorm van een Godwin. Geschiedschrijving staat in dienst van de politiek; om te beginnen in dienst van de heersers. Met het ontstaan van politieke, democratische oppositie ontstond ook een eigen geschiedschrijving. “De geschiedenis” bestaat niet, het is een politiek strijdtoneel. Lees verder →
Wonderlijk, hoe mensen aan het eind van een goed begonnen verhaal kunnen ontsporen.
Marian Donner stelt in de Volkskrant van zaterdag 5 mei voor de loser te omarmen, omdat die uit de ratrace durft te stappen. Dat lijken de enigen die het rad van de wereld een andere kant op kunnen laten gaan. Het stuk begint goed, met een kritiek op de gedachte dat het allemaal aan jezelf ligt als je niet slaagt in deze maatschappij. Succes als keuze. Yoga en mindfulness als verdoving, het geestelijke equivalent van ritalin, bedoeld om mensen rustig te houden. “Om ervoor te zorgen dat ze al hun woede en angst op een lelieblad aan zich voorbij laten trekken. (…) En vergeten hoe onbegrijpelijk de wereld werkelijk is.” Lees verder →
For me, present-day Marxism is exemplified by the most eminent Michael Roberts as a Marxist economist and by the no less eminent Peter Thomas for the philosophical and ideological side of Marxism. To a large extent I can value their contributions to the Marxist analysis, though I have some pressing unanswered questions regarding economics.
Now, analysis is only one side of Marxism and both observe that it’s necessary “to change the world”. And while they update the analysis, this can’t be said for the political, strategic ideas, which still uncritically rests on notions like proletariat, class struggle, revolution and abolishment of the capitalist relation of production. Thus paying no or little attention to the failure of these strategies in the past 150 years and the fundamentally changed composition and position of the working class(es), which makes such strategies even more unlikely to be successful. This, though Thomas’ excellent book on Gramsci points to many issues in these strategies. Lees verder →
 |
| Bron: Stichting Kwast. https://stichtingkwast.nl/mond-op-mond-2013/ |
Er zijn nog steeds groepen, je zou ze ultralinks kunnen noemen, die geloven in de sprookjes van revolutie, proletariaat, klassenstrijd en uiteindelijk van het “afsterven van de staat”; in de totale gelijkheid van de ideale communistische maatschappij. In sommige landen zoals Griekenland zijn die wat omvangrijker, maar over het algemeen leiden ze als georganiseerd verzet een tamelijk marginaal bestaan. Die marginalisatie begon met de introductie van het Eurocommunisme bij de toonaangevende communistische partijen van Frankrijk en Italië. In feite een wending richting sociaaldemocratie, enigszins vergelijkbaar met de SP heden ten dage.
Hoewel politiek marginaal domineren deze groepen het theoretische, wetenschappelijke voor marxistisch doorgaande debat. Dat wil zeggen dat de meeste aan universiteiten aangestelde wetenschappers die zich met marxisme zeggen bezig te houden vanuit die standpunten denken. Zij zijn de erfgenamen van het zich afkeren van het marxisme door Franse en Italiaanse marxistische intellectuelen in de jaren zeventig onder handhaving van de retoriek van de klassenstrijd. Lees verder →
Het valt niet mee als je liefdesbaby je wordt ontstolen. Vanaf het begin van zijn politieke alt-VVD uitingen was “cultuurmarxisme” de geliefde verklaring van Sid Lukkassen voor alles wat vies en voos is aan het links-regressieve narcistisch-hedonistische zelfverheffingsneuroten-machtsconglomeraat (© Martien Pennings). Zijn smeuïge beschrijvingen van wat er mis is met dit neurotendom kloppen wel ongeveer evenals enige duiding van historie zoals de Werdegang van de generatie 68.
Nu steeds meer Sid-fans dit van hem overnemen zijn de neuroten wakker geworden en hebben de tegenaanval ingezet met een stuk in de Volkskrant van 26 augustus en een door Korving en Tielbeke in de Groene van 6 september (verder: K & T). Er was weliswaar al eerder wat gemompel maar het feit dat er een heuse discussie op NPO’s Buitenhof aan werd gewijd laat zien dat de zaak nu op scherp gezet wordt. De fans waren niet tevreden over Sid en hij kreeg een herkansing op TPO waarbij hij zich bezig houdt met eerder genoemd stuk in de Groene. Een zeer doortimmerd stuk. Lees verder →
[Update 2017: Lukkassen gedegradeerd tot nepintellectueel]
De ster van Sid Lukkassen is ietwat rijzend. Vooral na de publicatie van zijn boek Avondland en Identiteit. Bij de lancering van dit boek was ik een van de sprekers; het was het eerste publieke optreden van Victor Onrust. Mijn toespraak 22 februari 2015 begon met de vraag uit de titel, al had ik het toen over een gevaarlijke of een ongevaarlijke gek. Ik had ook de kreet “genie of idioot” kunnen gebruiken. Ik trok toen nog geen conclusie, dat kon ook niet. Wel was ik behoorlijk kritisch op een aantal zaken in het boek. Inmiddels zijn er besprekingen verschenen, over het algemeen wat te onkritisch positief en wordt het boek hier en daar eveneens onkritisch aangeprezen. Tijd om mijn bespreking aan de openbaarheid prijs te geven. Gevolgd door een poging enige balans op te maken, waaronder een antwoord op de vraag uit de titel. Maar nu eerst mijn visie toen:
Cultuurrelativisme staat voor het idee dat iedere cultuur zijn eigen waarheid heeft en dat die waarheid niet beter of slechter is dan die van een andere cultuur. Het is ongetwijfeld waar dat vele “kritische geesten” van ‘68 het cultuurrelativisme hebben omarmd. Bij gebrek aan een ook maar enigszins revolutionair of veranderingsgezind proletariaat moesten er theorieën komen die het mogelijk maakten andere “onderdrukte” of “uitgebuite” groepen tot dragers van een gerechtvaardigde revolutie uit te roepen, zodat de strijd kon doorgaan. Het betreft vrouwen, homoseksuelen, andere minderheden en onderklassen uit onderontwikkelde landen, zowel daar als naar het Westen gemigreerd. Het is eveneens waar dat velen van hen zich voor die tijd ooit Marxisten of in ieder geval communisten hebben genoemd. Zelfhaat en schuldgevoel bij de westerse mens zijn zowel oorzaak als gevolg van het cultuurrelativisme. Vooral de door cultuurrelativisten gepropageerde gelijksteling van Islam als even ware en goede cultuur is bijzonder schadelijk. Lees verder →
