Officieel is menselijke rasverbetering verboden. Rasverslechtering mag wel, en wordt zelfs gestimuleerd. Kinderen krijgen en opvoeden wordt door het moderne feminisme niet meer gezien als de mooie kerntaak van de vrouw. Het huwelijk is ook niet meer bedoeld om een gezin te stichten, maar om te bewijzen dat je van elkaar houdt. Wat dat dan ook tegenwoordig nog mag betekenen. Als het er al van komt, dan na je 30e als je als vrouw carrière hebt gemaakt of – voor de meesten – duidelijk is dat dat niet lukt. Lees verder →
Tag archieven: feminisme
De doodsdrift van het witte feminisme
Zelf voldoende kinderen baren en grootbrengen is een belangrijke voorwaarde voor het voortbestaan van een beschaving. Al of niet gedwongen aanvulling van buitenaf geeft zelden goede resultaten. Als die beschaving zich verder ontwikkeld heeft dan de “aanvulling” zullen die resultaten vrijwel zeker negatief zijn.
Een tweede belangrijke voorwaarde is dat een beschaving zich kan en wil verdedigen tegen bedreigingen van buitenaf. Lees verder →
De macht van de vrouw
In de moderne wereld is macht het beschikken over kapitaal. Dat lijkt een simpel bedrag aan geld, maar geld is in deze vorm niet het simpele ruilmiddel dat het lang geweest is. Het is — als ooit “ontstaan” overschot — het middel om andere mensen te huren voor een activiteit naar jouw keuze. Je oefent zo macht uit over de ander, die vaak geen keuze heeft en op deze wijze zijn bestaan zeker moet stellen. Lees verder →
Mannen lijden onder machismo

Still uit Fonzy Fons – Onder de sloef
Toevallig kwam ik Paul van K. tegen op een zonnig terras in Spanje. Hij genoot van de girl-power in dit Zuid-Europese land. Hij is ook deskundig op het gebied van het machismo in Latijns-Amerika door zijn jarenlange werk daar. Ik ga hem daarover interviewen.
WD: Waarom wind je je zo op?
PvK: Ik lees net Monica Zalaquett. Zij stelt dat in Latijns-Amerika 9 van de 10 mannen omkomen door geweld, vermoord door andere mannen. Ik kan dat niet goed checken maar de kop van het artikel dat de mannen lijden aan de consequenties van het machismo deel ik volledig. Wat ze verder stelt is dat de mannelijke rol vaak voorkomt in de traditionele patriarchale familie, maar dat hoeft niet perse de rol van een man te zijn, in veel gevallen speelt de vrouw de rol van patriarch. Lees verder →
In de piem gesmoord
De titel van dit blog komt uit “Tejo De lotgevallen van een geëmancipeerde man”, Koos Meinderts & Harrie Jekkers – 1983. De pogingen de man, en daarmee de hele maatschappij, te feminiseren — te onderwerpen aan vrouwelijke waarden — zijn niet van vandaag of gisteren. Vrijwel direct na het feminisme van de tweede golf (Baas in eigen buik) werd die beweging gekaapt door vrouwen die het op de Man gemunt hadden. “Seksisme”, “fallocentrisme”, “misogynie” waren de te bestrijden euvelen, op een lijn te stellen met op zijn minst racisme, maar misschien ook wel fascisme. Tejo doet zijn uiterste best, bijvoorbeeld om in bed zijn spontante erecties te smoren, maar kan het nooit goed doen. Deze vrouwen begonnen aan een vrij korte mars door de instituties en wisten al spoedig, ook door de afgedwongen voorkeursbehandeling en quotering (bij “gelijke geschiktheid” …) veel interessante posten te bezetten waarvandaan zij hun oorlog tegen de Man en voor de feminisering van de maatschappij uit konden breiden.
De Linkse Vriendin
Het komt regelmatig voor: mannen die hun verstand gebruiken. En van mening veranderen. Die ooit links waren en nu, vaak door ervaring, dat niet meer zijn. Althans niet meer in de zin van de internationale zingen; lid zijn van een linkse partij; voortdurend willen opkomen voor de zwakkeren en de verworpenen der aarde.
Zijn die dan rechts geworden? Volgens het aloude adagium “wie jong niet links is heeft geen hart, wie oud niet rechts is geen verstand”? Nee. Bepaalde, misschien zelfs veel zaken zijn niet of moeilijk veranderbaar gebleken; medeburgers blijken op geen enkele manier meer solidair te zijn. Maar ze rammen zich niet op de borst vanwege hun eigen prestaties, vinden niet dat ze wezenlijk meer zouden moeten verdienen dan een ander. Gaan niet in de eerste plaats voor het eigen genot en de eigen carrière. Dát is rechts, met daarbij de kanttekening dat er bij de linkse partijen nogal wat van deze rechtse individualisten te vinden zijn. Waar de bekeerling, wakker geworden, vooral een hekel aan heeft is aan politieke correctheid; aan cultuurrelativisme; aan het christelijk-humanistische schuldgevoel waarbij wij, het Westen, verantwoordelijk zijn voor het leed in de hele wereld. De behoefte om actief, maatschappelijk relevant bezig te zijn, een behoorlijk linkse aanvechting, is blijven bestaan. Zeker omdat onze cultuur ernstig bedreigd wordt. Lees verder →
De Vrouw
Meer over het omgaan met ongelijkheid
Dit hoofdstuk had “de Man” kunnen heten, of “de Homo”, “de Chinees”, “de Zwarte”, “de Mongool”, “de Moslim”, “de Hipster”, “de Tokkie” of een van de vele andere op genetische aanleg of cultuurbepaald gedrag te onderscheiden menstypen. Waartussen we eigenlijk geen onderscheid mogen maken volgens de gangbare norm. Om de lezer op het verkeerde en uiteindelijk juiste been te zetten is gekozen voor de meest provocerende titel. Onderscheid maken tussen de ene helft van de mensheid en de andere! Het summum van discriminatie. Lees verder →
De Kaapverdiaan
Ooit woonde ik in het schattige stadje D. Ik maakte er deel uit van het jongemannenoverschot van ongeveer 200%, ontstaan door de vestiging van een Technische Universiteit. De meeste testosteron verdween in een nerderige concentratie op techniek en denksport. Maar er bleef nog genoeg over om op gezette tijden tot een zelfmoordje of zo te leiden.
Wat niet meehielp was de houding van de kleine groep beschikbare dames uit de juiste leeftijdscategorie. Vooral nadat het zogenaamde feminisme eenmaal om zich heen had gegrepen. In een populaire disco ging het ongeveer zo: Vanaf ongeveer 11 tot 1 uur hingen enige tientallen jongemannen rond een verder lege dansvloer. Er waren ook een stuk of vijf dames die zich de aanspraak en drankjes van enkele van hen lieten welgevallen. Rond 1 uur was het dan zover. De binnenkomst van “de Kaapverdiaan”; een niet eens zo heel knappe maar wel charmante en vooral lichtgetinte persoon. Overigens geen student. Alle dames stoven acuut op hem af. Tot zijn voordeel moet gezegd worden dat dat meestal voor allen tevergeefs was. Op sluitingstijd ging eenieder zijnsweegs.
Waarom komt deze herinnering naar boven? Ik ben me nog steeds aan het verdiepen in het geval Breivik. Een van de door hemzelf aangegeven oorzaken was de behandeling in de publieke ruimte die autochtone vrouwen ten deel viel door allochtone mannen. En dat daar niets aan gedaan werd. Maar misschien is dat maar de helft van het verhaal. Mijn kleine anekdote zou model kunnen staan voor een grotere beweging op de relatiemarkt, die in latere varianten van feminisme wel het “foute mannen probleem” genoemd werd. De stroom van autochtone vrouwen die uit eigen beweging richting migrant trekt hoort daar bij. Soms eindigend gewikkeld in zwarte lappen achter aanrecht, kassa of kinderwagen. Of nog erger: achter het raam van de loverboy. Een stroom die niet gecompenseerd wordt door een even grote stroom van migrantenmeisjes op de autochtone relatiemarkt. Wegens strenge bewaking en huwelijksmigratie. Dit resulteert in een krenking van de groep autochtone mannen die daardoor in de kou komt te staan. En zich niet wil of kan permitteren bruiden uit het (verre) oosten te halen. Mogelijk nog een krenking die ten grondslag ligt aan de uiteindelijke ontsporing van Breivik.
De directe aanleiding is de uitstekende beschouwing van Hans Schnitzler: “Breivik is onze eigen Ben Laden” in de Volkskrant van 27 juni. Een stuk daaruit:
Onze eenzame wolf is het afvalproduct van de meritocratische ratrace. Bovendien leeft hij in een biotoop waar schaarste aan zingeving heerst, het zelfredzame individu is er de norm. Het klimaat wordt er beheerst door depressies, hyperactiviteit, dwangmatig consumptiegedrag en oververhitte ego’s. Dit is de omgeving waarin het roedelloze dier rondzwerft, hongerig naar erkenning en aandacht en voortgedreven door een gevoel van vernedering en uitsluiting. Hij zoekt genoegdoening, maar is volledig op zichzelf teruggeworpen. Heeft hij een bezielend verhaal of een organisatie nodig om in blinde razernij te ontbranden? Welnee. Een onbeantwoorde liefde, een onwelgevallige leraar of een jonge socialist op zomerkamp voldoet.