Nog steeds is “de toon”, het schelden of anderzins al of niet terecht beplakken van al of niet bekende mensen of groepen met onjuiste en negatief bedoelde kwalitficaties een veel besproken onderwerp. Het leidt er toe dat de nodige mensen weglopen uit “discussies” of hun twitteraccount maar opheffen zoals lang geleden Bert Wagendorp en iets minder lang geleden Max Pam.
In 2011 schreef ik daar dit blog over dat ik nu iets bijgewerkt weer bovenaan zet.
Precies drie jaar geleden schreef ik “Onderworpen – Het verraad der intellectuelen” over de toen net verschenen roman van Houellebecq met die titel. Gisteren (6 juni 2018) was een Duitse filmversie van het Duitse toneelstuk dat daarop is gebaseerd op de ARD te zien. Wie in de gelegenheid is zou die beslist nog eens moeten bekijken. Uiteraard was er het nodige weggelaten, maar verder werd de tekst nauwkeurig gevolgd. Door het zien van deze film werd ik me weer bewust dat het “godsbewijs” aan het eind een essentieel element is in de onderwerping en daarmee een belangrijk element in het verraad van de intellectuelen. Het blog moest herschreven worden.
Rediger, de voorzitter van de Sorbonne haalt de hoofdfiguur, een professor in de Franse literatuur aan die universiteit, over zich aan de Islam te onderwerpen in het volgende fragment:
[p196-199] ‘… de schoonheid van het heelal is opmerkelijk; en vooral, de gigantische omvang ervan is verbijsterend. … Zet die wetenschappelijke feiten eens uiteen aan honderd willekeurige mensen die je van de straat hebt geplukt: hoeveel zullen er dan durven beweren dat dat alles bij toeval is ontstaan?
Dat D66 niet deugt wist ik al lang. Maar waarom niet? Ze zijn principeloos, en dat is kwalijk maar voelt als onvoldoende verklaring voor het niet deugen. Want zo veel stellen die principes van andere partijen eigenlijk niet voor. En bovendien hadden ze een soort van principe: de burger moet directer bij de politiek betrokken worden. Met referenda, gekozen burgemeesters, minister-presidenten, districtenstelsels en wat dies meer zij. Nu ze die kroonjuwelen aan de wilgen hebben gehangen blijkt hun principeloosheid nog wat sterker. Toch zijn ze niet een soort liberalen. Bovendien, een partij zonder principes: kan dat wel? Komen daar mensen op af? Het antwoord is vrees ik ja, en niet al te moeilijk te begrijpen. Er komen mensen zonder principes op af.
Paul Cliteur heeft pas nog in de Volkskrant uitgelegd dat Trump op zijn reis naar het Midden-Oosten het terrorisme van de IS relateerde aan een ideologie, geheel anders dan Obama eerder deed en dan noemt Trump een dag later de aanslagpleger in Manchester een loser.
Deze loser kreeg het voor elkaar dat:
Bovengenoemden kregen allemaal ruim beelden en tijd op BBC-World.
Ik denk eigenlijk dat die loser van gisteren, die zelfmoordterrorist in Manchester niet uit is op de 72 maagden die hem te wachten staan, want weinig camera´s bij die ontmoeting.
Ik ken geen haat. Dacht ik lang. De emotie is mij vreemd. Nou ja, een enkel persoon die mij persoonlijk willens en wetens iets heeft aangedaan haat ik. Voor de rest zie ik mensen of groepen die mij benadelen, smadelijk bejegenen, bedreigen, aanvallen of dat zeggen te willen doen als vijand of onwetend. Meestal beide. En vijandschap ervaren is iets anders dan haat. Haat vraagt om wraak, vijandschap om verdediging.
Maar ik vrees dat ik het stadsbestuur van Amsterdam, inclusief de “gemeenteraad” ga haten. Ik moet tot de conclusie komen dat zij mij en vele anderen willens en wetens iets aandoen. Dit ondanks dat ik ze niet persoonlijk ken en zij mij ook niet. Dat wil ik overigens graag zo houden. Hoe dat kan? Omdat zij een belangrijk stuk van mijn identiteit welbewust vernielen. Al minstens dertig jaar zijn zij bezig met de omvolking van Amsterdam. Amsterdammers er uit, naar Almere, Purmerend, Amstelveen, Hoofddorp, Diemen. Migranten en toeristen er in. Kleine speciaalzaken er uit. toeristen-maffia er in. Nu is dat ook landelijk en EU-beleid, maar Amsterdam trekt daar nog eens extra hard aan, in plaats van er weerstand aan te bieden.
En ga nu niet roepen dat ik dus tegen vreemdelingen, allochtonen, studenten of diversiteit ben. Amsterdam was altijd een plek waar zeer verschillende mensen op af kwamen. Over het algemeen hadden die hier iets te zoeken. En dan meer dan het maken van een selfie of het ontvangen van een uitkering. Velen kwamen hier juist vanwege het geestelijk klimaat. Of om een fatsoenlijke boterham te verdienen en de eigen broek op te houden. Of beide. Nu komen er alleen nog maar mensen voor het geld, of zij bezoeken het als een museum.
Wilders roept graag op tot patriotisme. Tot omarming van “onze” “joods-christelijke” cultuur. Dat heb ik altijd een onzinnige oproep gevonden. Ik heb al eerder verklaard dat ik een Europeaan ben. Ik voel mij in Frankrijk, Duitsland, Zwitserland en ook delen van Italië of Spanje en nog veel meer landen ongeveer even goed thuis als in Nederland. Daarnaast ben ik dan Amsterdammer. Ik denk dat veel mensen zich eerder met een streek of stad verbonden voelen dan met een land. En juist dit thuis wordt mij dan ontnomen. Willens en wetens. De bestuurderen zijn stadverraders. Met hun geknuffel van mensen die niets met deze stad hebben. Ik ben redelijk machteloos. Mensen vallen ook niet meer te organiseren. Mij rest niets dan enig troosteloos gehuil. Of…
De kabinetsvorming met de partijen VVD, CDA, D66 en GroenLinks is even van de baan wegens gebrek aan overeenstemming over het migratiebeleid. Op dat onderwerp kunnen de partijen zonder de PVV best een compromis bereiken. Het cordon sanitaire t.o.v. de PVV stimuleert daartoe.
Afwijkende plannen met de EU spelen ook een rol bij dat cordon. Maar na de Brexit, de Franse presidents-verkiezingen, en de uitslagen in Noordrijn-Westfalen in Duitsland is dat probleem voorlopig getackeld en kunnen de partijen in Nederland rustig afwachten hoe Schulz in Duitsland de sociaaldemocraten op de been houdt in september aanstaande tijdens de landelijke verkiezingen in Duitsland. Lees verder →
Moderne feministes denken dat de aberraties van mannenhaat die in het feminisme in de zeventiger en tachtiger jaren de boventoon voerden overwonnen zijn. Dat het moderne feminisme niet meer man-onvriendelijk is. Ok, de openlijke mannenhaat is goeddeels verdwenen, maar de afwijzing van “het manlijke” is er niet minder om geworden. De wijze waarop Hetze Berger en consorten GeenStijl menen te moeten aanpakken en vooral de onverwachte steun van prominenten als @traumabeertje en @empverhey daarin is een duidelijk signaal van volledige onbegrip in het omgaan met manlijkheid en van de nog steeds aanwezige wens onze maatschappij te feminiseren. In In de piem gesmoord zei ik daar al het een en ander over. Hier een nadere beschouwing over de ongewenstheid van feminisering.
Feminisering is uiteindelijk een poging om gevoelens van naastenliefde en empathie het verstand te laten overheersen. Veelzeggend is de uitvinding van “emotionele intelligentie” waarmee een poging gedaan wordt het hebben van de juiste gevoelens op zijn minst even zwaar te laten wegen als gebruik van het verstand. Ook het nog steeds toenemende belang van “sociale vaardigheden” voor alle mogelijke functies is een duidelijke aanwijzing. Van een generaal — en iedere manager is in wezen een soort van generaal — verwacht je dat hij in de eerste plaats zijn verstand gebruikt bij het organiseren van zijn troepen in het gevecht. Mensenkennis, het goed kunnen omgaan met mensen is zeker belangrijk, maar mag nooit het zicht vertroebelen op strategische of tactische noodzakelijkheden. Lees verder →
De titel van dit blog komt uit “Tejo De lotgevallen van een geëmancipeerde man”, Koos Meinderts & Harrie Jekkers – 1983. De pogingen de man, en daarmee de hele maatschappij, te feminiseren — te onderwerpen aan vrouwelijke waarden — zijn niet van vandaag of gisteren. Vrijwel direct na het feminisme van de tweede golf (Baas in eigen buik) werd die beweging gekaapt door vrouwen die het op de Man gemunt hadden. “Seksisme”, “fallocentrisme”, “misogynie” waren de te bestrijden euvelen, op een lijn te stellen met op zijn minst racisme, maar misschien ook wel fascisme. Tejo doet zijn uiterste best, bijvoorbeeld om in bed zijn spontante erecties te smoren, maar kan het nooit goed doen. Deze vrouwen begonnen aan een vrij korte mars door de instituties en wisten al spoedig, ook door de afgedwongen voorkeursbehandeling en quotering (bij “gelijke geschiktheid” …) veel interessante posten te bezetten waarvandaan zij hun oorlog tegen de Man en voor de feminisering van de maatschappij uit konden breiden.
Beeld uit “Kooyaanisqatsi” Reggio/Glass USA 1982
De mens is een sociaal wezen. En daarmee bedoel ik niet dat hij graag naar feestjes of verjaardagen gaat of zo makkelijk met andere mensen omgaat. Dat die mens over “sociale vaardigheden” beschikt. Nee, alle mensen danken hun bestaan aan de maatschappelijke structuren waarin zij tot stand komen. De opvoeding, scholing en de omgang met anderen, zelfs als die afwijzing en isolement inhouden. Dit alles is noodzakelijk om de maatschappij in stand te houden; om er voor te zorgen dat het menselijk bestaan zich kan voortzetten doordat de deelnemers, de individuele mensen hun rol in het geheel op zich kunnen nemen. De mens beheerst de natuur en daarmee zijn eigen voortbestaan door samenwerking en taakverdeling. Lees verder →
 |
Na het bezoek van Bruno bleef Michel twee weken lang op bed liggen. Inderdaad, zo vroeg hij zich af, hoe zou een samenleving kunnen voortbestaan zonder religie? Dat leek al heel moeilijk in het geval van een individu. Een aantal dagen lang bestudeerde hij de verwarming links van zijn bed. Als dat nodig was vulden de ribben zich met warm water, het was een nuttig, ingenieus mechanisme; maar hoe lang kon de westerse samenleving blijven voortbestaan zonder welke religie dan ook? Houellebecq, Elementaire Deeltjes (1998) |
De conclusie van het vorige deel, Een klein groot verhaal, was dat de voordelen van het heersende grote verhaal, het liberale humanisme, niet meer opwogen tegen de nadelen. Lees verder →
