Douglas Murray is de auteur van de bestseller: ‘Europa pleegt suïcide’.(The Strange Death of Europe). Na lezing van dit interview in de Elsevier blijkt helder waarom zijn boek geen bijdrage aan het voorkomen daarvan vormt. Koop maar niet dus. Lees verder →
 |
Na het bezoek van Bruno bleef Michel twee weken lang op bed liggen. Inderdaad, zo vroeg hij zich af, hoe zou een samenleving kunnen voortbestaan zonder religie? Dat leek al heel moeilijk in het geval van een individu. Een aantal dagen lang bestudeerde hij de verwarming links van zijn bed. Als dat nodig was vulden de ribben zich met warm water, het was een nuttig, ingenieus mechanisme; maar hoe lang kon de westerse samenleving blijven voortbestaan zonder welke religie dan ook? Houellebecq, Elementaire Deeltjes (1998) |
De conclusie van het vorige deel, Een klein groot verhaal, was dat de voordelen van het heersende grote verhaal, het liberale humanisme, niet meer opwogen tegen de nadelen. Lees verder →
“De tijd van de grote verhalen is voorbij” is een veel gehoorde stelling over de toestand van de hedendaagse politiek. Soms wordt dan met enige weemoed vastgesteld dat er eigenlijk wel behoefte is aan een groot verhaal. Vaker wordt het met een gevoel van opluchting gebracht. Als vrijbrief om de opdracht van de politiek te verbuigen van besturen naar managen. Van het vanuit een visie proberen enige ordening aan te brengen in de maatschappij naar het “oplossen van problemen” zonder zich druk te maken over de oorzaken.
Maar is het eigenlijk wel waar dat de tijd van de grote verhalen voorbij is? Is dat niet meer schijn omdat er een enkel groot verhaal aan de macht is dat er in geslaagd is alle andere grote verhalen te “verslaan”; in de marge te drukken? En daarbij heel slim te propageren dat het zelf geen “groot verhaal” is maar een neutrale werkelijkheid.
Het liberale humanisme, dat het individu op de stoel van God zet, lijkt mij wel een groot verhaal. Dat zichzelf klein probeert te houden zodat het zo min mogelijk weerstand oproept. Lees verder →
Mijn standpunten wijken af van die van de meeste mensen. Met name omdat ik niet geloof in de gelijkwaardigheid van alle mensen, die uiteindelijk niets anders is dan de christelijke broederschap. Dat ik daar eerder een verplichting jegens het “andere” of “mindere” aan verbind dan een excuus om ze te onderdrukken, uit te buiten of erger maakt de meeste gesprekspartners niets uit. Je wordt voor racist of erger aangezien.
Ja ik discrimineer, zoals iedereen dat feitelijk doet. Daar ben ik niet per se trots op. Het is de simpele realiteit; de basis van al het leven, ook het sociale. Lees verder →
