Inderdaad, de vrouw is een belangrijk thema van Houellebecq. In zijn geruchtmakende essay is de interpretatie daarvan door Baudet te kort door de bocht. De vraag is of het zoveel korter door de bocht is dan in de commentaren daarop van bijvoorbeeld Martin de Haan (Volkskrant) of Patricia de Boer (OpinieZ). Ja, er zijn veel “sterke vrouwenfiguren” (de Haan) in het werk van Houellebecq. Maar zelfstandige, niet rancuneuze, betrouwbare, in de liefde enigszins onbaatzuchtige types komen weinig voor. Twee in Elementaire Deeltjes, een in Platform, een in Mogelijkheid van een Eiland, dan hebben we het wel gehad. De overige sterke vrouwen, om te beginnen de moederfiguur in Elementaire Deeltjes, zijn bepaald geen aanbeveling. Ze zijn vaak wel “sterk” maar van een type waar je liever niet mee te maken hebt. Als man en misschien ook wel als vrouw. Het zijn “libertair-feministisch-egoïstisch-narcistische-zelfverheffingsneuroten” (HT @MartienPennings). Lees verder →
After his monumental two volume opus on “Political Order” the theme of “Identity” is a surprise though not a pleasant one. In the introduction Fukuyama ascribes his book to the fact that Trump was elected president and his dislike of this fact is clearly visible in his writing. Not very scientific, although he tries and sometimes succeeds in taking a Neutral Point of View (Wikipedia’s NPOV). In fact one tastes contempt for any “populist opposition” in the USA and EU. In his final chapter “What is to be done”, Fukuyama — not disclosing the fact that this title refers to Lenin’s famous pamphlet — pleads for an overarching nationalism based on “creedal” identity. But this nationalism is so “inclusive” and abstract that it will not appeal to many. 
Als wetenschapsjournalist vind ik Maarten Keulemans 
Moderne feministes denken dat de aberraties van mannenhaat die in het feminisme in de zeventiger en tachtiger jaren de boventoon voerden overwonnen zijn. Dat het moderne feminisme niet meer man-onvriendelijk is. Ok, de openlijke mannenhaat is goeddeels verdwenen, maar de afwijzing van “het manlijke” is er niet minder om geworden. De wijze waarop Hetze Berger en consorten GeenStijl menen te moeten aanpakken en vooral de onverwachte steun van prominenten als 
De titel van dit blog komt uit “Tejo De lotgevallen van een geëmancipeerde man”, Koos Meinderts & Harrie Jekkers – 1983. De pogingen de man, en daarmee de hele maatschappij, te feminiseren — te onderwerpen aan vrouwelijke waarden — zijn niet van vandaag of gisteren. Vrijwel direct na het feminisme van de tweede golf (Baas in eigen buik) werd die beweging gekaapt door vrouwen die het op de Man gemunt hadden. “Seksisme”, “fallocentrisme”, “misogynie” waren de te bestrijden euvelen, op een lijn te stellen met op zijn minst racisme, maar misschien ook wel fascisme. Tejo doet zijn uiterste best, bijvoorbeeld om in bed zijn spontante erecties te smoren, maar kan het nooit goed doen. Deze vrouwen begonnen aan een vrij korte mars door de instituties en wisten al spoedig, ook door de afgedwongen voorkeursbehandeling en quotering (bij “gelijke geschiktheid” …) veel interessante posten te bezetten waarvandaan zij hun oorlog tegen de Man en voor de feminisering van de maatschappij uit konden breiden.