In een rant in het Parool vindt Theodor Holman dat men niet mag klagen dat er te veel toeristen zijn in Amsterdam. Hij woont zelf in een vrij rustige nette buurt en straat en hoeft alleen maar kniediep door de toeristen (en dagjesmensen) te waden als hij per ongeluk langs museum of Dam komt. Volgens mij fietst hij weinig of niet. En ik vermoed dat hij de vele en steeds drukker wordende “evenementen” niet opzoekt. Het is helaas de voortzetting van de dalende lijn waarin wat er buiten zijn kringetje gebeurt hem minder interesseert. Een poging om hem op Twitter tot enige rede te brengen liep uit op de uitspraak dat ik zeur. Een Holman heeft altijd gelijk, en zo niet dan toch. Een ander die zich er mee bemoeide beweerde dat ik de “vrije keuze” had om te vertrekken. Van verdrijven zou geen sprake zijn. Lees verder →
Tag archieven: democratie
Bevrijd de media!
De NPO ontleden doe je zo… schreef gewaardeerd blogger en twitteraar Svennusmax 16 augustus. Een ontleding waar ik het alleen maar mee eens kan zijn. Maar wat nu? Steeds vaker merk ik dat het op internet en elders barst van de kritiek maar dat er bar weinig voorstellen zijn hoe het dan wel zou moeten. En de voorstellen die ik zie zijn vaak marginaal schaafwerk of weinig uitgewerkte kreten. Of het nu over economie, vluchtelingen, Islam of de media gaat. Ik doe al wat jaren mijn best om met wat meer doorwrochte alternatieven te komen. Dan blijkt dat de meeste analyses nog net iets te kort schieten. Vooral omdat de oorzaken van de ongewenste situatie onderbelicht blijven. Toevallig leidde mijn denken over de media vorige week tot een idee voor een mogelijke oplossing. Lees verder →
Onze vrijheid is een gevangenis geworden
© Renamarie | Dreamstime.com – Pigeon In Cage
Ooit bestonden er vijanden. Die moesten bestreden worden of in ieder geval moesten wij ons er tegen verdedigen. Dat betekende de grens bewaken en goed opletten dat een vijand niet toch het gebied infiltreerde via al in het land levende sympathisanten. Daarbij kon men zich meestal niet permitteren om fijnzinnig eenieders nieren te proeven of hij wel echt sympathiseerde of alleen in naam. Net als bij kanker in een lichaam leek het beter wat te ruim te snijden dan van ieder individuele cel apart vast te stellen of die tot de kanker behoorde. Mensen moesten zelf maar zorgen dat ze niet de schijn op zich laden. Lees verder →
De val van RutSom
Nog een paar dagen en dan is de tijd om dat Rutte& Samson kunnen tonen dat ze iets van politiek begrijpen. Om ze te helpen hierbij het volgende concept persbericht.
Persbericht
De minister-president heeft heden het ontslag van zijn kabinet bij de koning aangeboden. De uitspraak van de kiezer, ook al waren het slechts verkiezingen voor de gemeenteraad, laat ons geen andere mogelijkheid. De kiezer heeft zijn vertrouwen gesteld in D66 en wij willen de leiding van die partij in de gelegenheid stellen aan deze oproep gehoor te geven. We willen niet voor onze verantwoordelijkheden weglopen en hebben de heer Pechtold gevraagd zo spoedig mogelijk een kabinet van PvdA, VVD en D66 onder zijn leiding te formeren. Doordat wij reeds op hoofdlijnen een akkoord hebben gesloten moet dat mogelijk zijn. We vinden het van groot belang dat de ingezette koers kan worden voortgezet door een kabinet dat over voldoende legitimiteit voor deze moeilijke taak beschikt. De heer Rutte heeft het voornemen de leiding van de VVD fractie over te nemen. De heer Samson stelt zijn functie als partij- en fractieleider ter beschikking.
Den Haag, 1 april 2014,
Mark Rutte
Diederik Samsom
Een Grote Aanklacht tegen het Politiek Bestel?
Teun Gautier (Groene Amsterdammer, D66) begrijpt niet dat er geen Grote Aanklacht tegen het politiek bestel en haar spelers ontstaat. Daarbij gaat het hem om een “afrekening met de middelmatigheid”, waarvan wij de rekening krijgen. Hier een soort van antwoord.
Wat zijn de oorzaken van middelmatigheid?
De belangrijkste oorzaak voor middelmatigheid is dat er bij de selectie van onze politici en andere publieke vertegenwoordigers steeds meer op belangenvertegenwoordiging of zelfs cliëntelisme en steeds minder op kundigheid wordt geselecteerd. Dit verschijnsel is bepaald niet nieuw; lees bijvoorbeeld de discussies over vakbondsbewustzijn en klassenbewustzijn begin 20e eeuw of de discussies over provinciale vertegenwoordigers op landelijke lijsten die zich vooral in de PvdA nog al eens afspelen. Om over de relatie met de vakbonden nog maar te zwijgen. Partijen die eerst de bovenlaag vertegenwoordigden en pas later uitgroeiden tot volkspartijen hadden daar minder last van, ook omdat de belangen hier van meet af aan ongeveer parallel liepen. Daarnaast heeft de instroom van meer belangenvertegenwoordiging in het politieke denken van de partijen, ongeacht de aanvankelijke kwaliteit van de vertegenwoordigers een zich zelf versterkend effect. Mensen met een meer ontwikkelde bredere blik hebben geen zin in het soort machtsspelletjes dat met belangen-gekonkel gepaard gaat. Tenslotte zijn er de carrièreperspectieven, waarbij er behalve voor degenen die werkelijk machtsposities bereiken een groot afbreukrisico en relatief slechte verdiensten zijn vergeleken met wat men in de ambtelijke of zakelijke wereld kan bereiken.
Het cliëntelisme en de belangenpolitieke aspecten worden versterkt door de wijze waarop de media, en dan vooral de televisie zich met de politiek bezig houden: incidentenpolitiek, overmatige aandacht voor de persoon en ongenuanceerde uitlaatklep voor belangen.
Kun je een bestel aanklagen en hoe gaat dat dan?
Een aanklacht kan altijd maar je kunt een bestel niet voor de rechter slepen. In een democratie is het oordeel aan de kiezer. Die geeft met de trek naar SP en PVV wel een soort oordeel af. Die zijn in ieder geval helderder in hun doelstellingen en maken de indruk minder op persoonlijk of groepsbelang uit te zijn, ondanks dat ze allebei duidelijk voor een groep zeggen te staan. Helaas zit daar ook nauwelijks de kwaliteit die je zou wensen en een samenwerking tussen die twee lijkt uiterst onwaarschijnlijk zodat de finale bestraffing nog wel even op zich zal laten wachten. Het hele bestel straffen kan alleen door de spelregels te veranderen. Ik vrees dat daar een ingrijpen “van buitenaf” voor nodig is en daarvoor zullen we nog heel wat verelendung moeten ondergaan.
Dit alles naar aanleiding van een tweet van @Teung op 111128 10:10:
begrijp niet dat er niet een Grote Aanklacht tegen het politieke bestel en haar spelers ontstaat. Krijgen nu rekening van de middelmatigheid
Eigenlijk is dit een oproep aan “de elite” om de macht te grijpen.
Financieel Rijbewijs? Eerst maar eens een stembewijs
Onze minister van financiën: „Op dit moment kan de consument zonder waarschuwing kiezen om een complex financieel product af te nemen zonder advies, terwijl hij mogelijk de risico’s daarvan niet in kan schatten.”
De consument kan wel meer aanschaffen en kiezen waarvan hij de risico’s of gevolgen niet kan overzien. Een veel te grote auto bijvoorbeeld. Een apparaat waarvan hij niets snapt. Of hij eet zeer ongezond. Eetbewijs?
Het is kennelijk geen enkel bezwaar dat mensen die de taal onvoldoende machtig zijn om te begrijpen wat ze kiezen toch mogen stemmen. Sinds 2008 hebben zelfs wilsonbekwamen stemrecht. Maar waarom zouden mensen die niet weten wat een kabinet of een begrotingstekort is of andere elementaire kennis van ons democratisch stelsel missen eigenlijk mogen stemmen? Dat leidt er alleen maar toe dat mooie mensen met mooie praatjes meer stemmen krijgen dan mensen met de betere ideeën. Stad of land regeren is een nog complexere zaak dan een financieel product.
Je zou kunnen aanvoeren dat je niet op een programma maar op een persoon wil stemmen en dat je daarvoor niets hoeft te weten en zelfs de taal niet hoeft te spreken. Ons kiesstelsel is daar gelukkig niet op ingericht, en dat moet vooral zo blijven. Het gaat wel steeds minder over de inhoud, het programma van een partij, maar dat blijft wel het uitgangspunt. Een districtenstelsel is dan ook een heel slecht idee, dat alleen maar tot nog meer cliëntelisme kan leiden.
Aangezien het voltooid hebben van het Lager Onderwijs of zelfs het ZULO[1] geen enkele garantie biedt voor voldoende kennis zit er niets anders op dan hiervoor een toetsing in te voeren. Bijvoorbeeld het verplicht invullen van de stemwijzer en daarna het beantwoorden van enkele eenvoudige vragen. Ik zie grote voordelen, want de PvdA hoeft zich dan niet meer in allerlei bochten te wringen voor de Islamitische stem. (Tip voor als dit plan niet lukt: laat Imams verklaren dat stemmen Haram is.)
Voor het probleem van Jan Kees bestaat een heel eenvoudige oplossing: “complexe” financiële producten verbieden. De beurs is nu al een casino. Nog beter: de banken nationaliseren.
(1) ZULO = Zeer Uitgebreid Lager Onderwijs, voor de jongeren onder ons: Piet Vroon gebruikte dit in de jaren 90 als aanduiding van het WO. Toen al !
De staat van verwarring
Confusion by thiagolooney
Mijn mening doet er niet toe. Evenmin die van u, van Houellebecq of van Máxima. Er is slechts de waan van de dag. Een toevalligheid, geproduceerd door de media die morgen verdwenen is. En over een jaar weer terugkeert. Mijn omgevallen knipselkast produceert briljante beschouwingen. Ondertussen draait de wereld door, en steeds minder lijkt hij door meningen te veranderen. Hij verandert vanzelf. Of niet. Vroeger was er nog wel eens een auteur of acteur, al of niet collectief, aan wie men een bepaalde verandering kon toeschrijven. Soms maar gedeeltelijk. Dat is nu voorbij. Het selectieproces uit de gigantische woordenbrij wordt steeds anoniemer. Lees verder →
De ondergang van onze Democratie
Het huis van PVV-er Jan Lautenbach werd beklad met hakenkruizen. FOTO ANP
Van de politieke tegenstanders van Wilders schijnt niemand zich erg druk te maken over de problemen die hij ondervindt bij het vinden van mensen die voor de PVV verkiesbaar willen zijn. Integendeel, men vindt dat wel prima. En wrijft zich nog eens in de handen als blijkt dat hij weer iemand met een vlekje in de gelederen blijkt te hebben opgenomen.
Dat probleem is duidelijk verwoord door Martin Bosma in “De schijn-élite van de valse munters”. Mensen die het in principe eens zijn met de PVV en verkiesbaar zouden kunnen en willen zijn, zien daarvan af vanwege de problemen die dat met zich meebrengt. En dan heb ik het niet over familie en vrienden die problemen maken, maar werkgevers of anderen waar die persoon zakelijk van afhankelijk is, en de vrees (ook bij de naasten) voor bedreiging, vernieling, molest en erger die er ook voor zorgen dat Wilders zelf permanent beveiligd wordt. Deze beveiliging werd oorspronkelijk nodig bevonden doordat men vreesde voor aanslagen door moslim-extremisten, maar misschien is de dreiging die uit gaat van types als Volkert van der G inmiddels wel groter. Ook de bedreigingen die potentiële kandidaten afschrikt lijken meer uit de politiek correcte hoek te komen dan uit die van moslimfundamentalisten.
“Het is de economie sukkel”
"We zijn uiteindelijk allemaal amateurs", zei burgemeester Cohen over de rol van het college in het drama Noord-Zuidlijn. Voor mij heeft hij zich hiermee gediskwalificeerd als mogelijke eerste minister. Er spreekt dédain uit voor geldzaken en economie. Desinteresse voor het afwegen van kosten en baten. Het is een houding van: "Als men iets wil dan maakt het verder niet uit hoeveel het kost". Dit heeft niets te maken met technische deskundigheid maar alles met het je op juiste wijze laten adviseren en inlichten. En zelf ook eens wat narekenen. Als je bij zo’n groot project als de NZ-lijn alleen maar afgaat op de informatie van de kant die dat zo graag wil dan pas je niet goed op de winkel. Inderdaad: een amateur.
In tijden van voorspoed zou dat allemaal niet zo erg zijn. Maar met de financiële en economische afwegingen die de komende tijd gemaakt moeten worden wil je iemand aan het roer die daar zelf ook wat gevoel en affiniteit mee heeft. Die zich niet klakkeloos laat overrulen door een hoogst waarschijnlijk rechtse minister van financiën. En die zich van goed advies kan voorzien. Wouter Bos bijvoorbeeld.
Even niet Trots op de Democratie
Ach zo mevrouw Tonkes. Volgens u schort het aan trots op democratie.(*) Maar hoe kan ik trots zijn op een democratie waarvan steeds duidelijker wordt dat het een gesloten kaste wordt van bestuurders, vertegenwoordigers van belangenverengingen, onderzoekers, adviseurs, mediapersonen en ambtenaren die elkaar bezig houden in een ondoorzichtig spel. Waarbij vaak duidelijk wordt dat persoonlijke ambitie en voordeel een grotere rol speelt dan eerlijk afgewogen democratische besluitvorming.
Democratie is het meest wezenlijk te behouden en verbeteren aspect van onze samenleving. Maar op haar huidige stand kan ik niet trots zijn. Voor een gewone burger die niet deel uitmaakt van bovengenoemde kaste zijn er een aantal manieren om te proberen deel te nemen aan de democratie:
Stemmen bij verkiezingen is de simpelste mogelijkheid en staat bekend als passieve deelname. Als iedereen op een vertegenwoordiger kan stemmen die zijn ideeën in voldoende mate en adequaat vertegenwoordigt is er weinig reden om anders dan door stemmen deel te nemen aan de politiek. Er is ook geen reden om zich dan met allerlei inspraak en ander getut in te laten. Als de overheid het laat afweten zou bij adequate vertegenwoordiging in de controlerende organen geen actie van de burger nodig moeten zijn. De overheid moet zijn werk goed doen en de democratisch gekozen organen moeten dat goed controleren. Werkt dit dan is er alle reden om trots op de democratie te zijn en dit zal blijken uit hoge opkomstpercentages, een behoorlijke kiezers-trouw en een kwalitatief voldoende aanwas van mensen die vertegenwoordigende functies op zich willen nemen.
Werkt dit niet dan zal men op één of andere manier moeten doordringen tot de vertegenwoordiging, hetzij doordat de mening wordt gehoord of doordat men daar in persoon plaatsneemt om het beter te doen. Dit kan door
– Op één of andere manier in contact treden met vertegenwoordigers om die van een eigen punt te overtuigen.
– Je mening op een gezaghebbende manier in de media krijgen.
– Actief worden in een politieke partij en daar je punten in programma omgezet krijgen.
– Carrière maken in de politiek.
Op dat moment is er in zekere zin al een soort tekort in de democratie. Maar als dit werkt en daarmee de gewenste correctie tot stand komt is er nog steeds alle reden tot tevredenheid.
Deze mechanismen lijken echter behoorlijk stuk en dolgedraaid. Ik spreek hier uit persoonlijke ervaring die ik vrees met velen te delen. Op dat moment dreigt de democratie ten onder te gaan en moet de beuk er in. Hoe en op welke manier dat weet ik ook niet precies maar ik kan even niet trots zijn op de democratie.
(*) Column Tonkes VK 11/11/2009 "Onbeantwoorde bestuurlijke liefde", nog niet op opinie te zien