Waarom cultuurmarxisme-roepers zich in de voet schieten

Wat te DOEN Geplaatst op door

Paul Cliteur spreekt congres FvD toe

‘Cultuur-bolsjewisme als voorbereiding van den Heilstaat!’, kopt het weekblad van de NSB op 8 mei 1935.

Zo begint een kritiek op “cultuurmarxisme” in de Groene Amsterdammer. De meeste aanhangers van de gedachte dat er zoiets als cultuurmarxisme bestaat vinden dit een onterechte associatie en ontslaan zichzelf van de verplichting om het artikel verder te lezen. Terwijl die vergelijking met historische feiten redelijk onderbouwd wordt. Uiteraard is het een Godwin, zoals de auteurs zelf toegeven: “Vaak is het een stoot onder de gordel om direct de nazi-kaart te trekken, een gemakzuchtige manier om ideeën die je niet bevallen zonder verdere onderbouwing af te serveren. Maar er zijn gevallen waarin de vergelijking zich zo sterk opdringt dat het gek zou zijn om er níet op te wijzen.”

“Cultuurmarxisme” is zelfs wel meer dan “een gemakzuchtige manier om ideeën die je niet bevallen zonder verdere onderbouwing af te serveren“. Want waarom is gekozen voor cultuurmarxisme en niet voor cultuurbolsjewisme,  –communisme of –socialisme;  waarom geen cultuurrelativisme of postmodernisme? Lees verder →

Jesse Klaver, naïef of Tunneldenker?

Wat te DOEN Geplaatst op door

In Buitenhof (11 maart 2018) werd Jesse Klaver door Peter Jan Hagens ondervraagd over het linkse akkoord in Rotterdam waarbij de moslimpartij NIDA was betrokken. Is dat nou wel handig, vroeg Hagens, om een islamitische partij bij het akkoord te betrekken, de islam is immers nogal vrouwonvriendelijk?

Een opmerkelijk begin. De NPO staat immers niet bekend om zijn islamkritiek. Lees verder →

Geluk zoeken: Argumentenfabriek slaat plank weer mis

Wat te DOEN Geplaatst op door

Steeds vaker wordt het kapitalistische groeimodel ter discussie gesteld. Steeds meer mensen vragen zich af wat er is voorbij een hoger salaris, de nog nieuwere smartphone en de nog mooiere vakantie. Nu weer Kees Kraaijeveld van de Argumentenfabriek, die in de Volkskrant van zaterdag 24 februari 2018 een maatschappij schildert die meer voor geluk gaat dan voor groei. Zijn verhaal had zo in de Happinez gekund: we moeten allerlei trainingen volgen om te leren hoe we gelukkiger worden, ons met anderen verbinden en een betekenisvoller leven leiden. We moeten onze mentaliteit veranderen. Ik schreef daar eerder over. Lees verder →

Dierenknuffelaars jagen op mensen

Wat te DOEN Geplaatst op door


Veel deskundigen, inclusief de Partij voor de Dieren, zijn het erover eens dat bijvoeren van de dieren in de Oostvaardersplassen averechts werkt. Daar is misschien op af te dingen omdat het te klein en niet goed ingericht is als natuurgebied. Dat er nu toch wordt bijgevoerd komt doordat de doodsbedreigingen aan het adres van de boswachters te ernstig waren. Minstens drie boswachters hebben dergelijke bedreigingen ontvangen, terwijl ook nog eens hun privé-adressen zijn gepubliceerd. Omdat hun veiligheid niet gegarandeerd kan worden heeft de commissaris van de koning van Flevoland besloten toch te gaan bijvoeren. “Ik heb gekozen voor de mensen en niet voor de dieren,” zegt hij. Een merkwaardige paradox, een besluit op basis van emoties. Daar kan hij op zich niet mee zitten, want: “Politiek is omgaan met emoties en op een georganiseerde manier ruzie maken.” Natuurlijk zal hij proberen de bedreigers te laten opsporen en berechten, maar intussen zitten we er mooi mee.

Dat de emoties van de dierenknuffelaars hoog kunnen oplopen weten we al lang. Pim Fortuyn is door een van hen vermoord. Sinds die tijd is het alleen maar erger geworden. Dierenliefde doet mensen over grenzen gaan en mensen zijn kennelijk geen dieren. De gelijkheids- en broederschapsgedachte heeft zich uitgebreid naar dieren, discussies over dierenrechten zijn al geen bijzonderheid meer. Mensen gaan relaties aan met dieren en geven daar regelmatig de voorkeur aan boven relaties met mensen. Is het een uitvloeisel van ver doorgevoerd individualisme? De individualistische mens wil zich niet verbinden met andere mensen, maar helemaal alleen wil hij ook niet zijn, dus dan maar een dier. Een relatie die niet alleen de verbinding met andere mensen in de weg lijkt te staan maar ook de gebruikelijke omgangsvormen, waarden en normen. Met uiteindelijke consequentie: gewelddadige acties. Mensen zijn geen dieren en mogen dus wel worden afgeschoten.

IQ genetisch of cultureel – wat maakt t uit

Wat te DOEN Geplaatst op door

Doctor Noble Prize

Het wekt altijd weer verbazing dat er wetenschappers zijn die menen dat er geen mensenrassen zijn. Of zijn het alleen wetenschapsjournalisten? Het hele planten- en dierenrijk is vergeven van de rassen, en de mens is nogal meester in het telen en fokken van rassen. Maar de mens zelf? Dat mag niet waar zijn. Weliswaar kan iedereen die een beetje rondkijkt zien dat er rassen zijn, en natuurlijk ook veel halfbloeden. Er zijn ook niet maar drie rassen, maar misschien honderden. Zoals Mendel en Darwin hebben uitgezocht worden rassen gevormd door de selectieve overerving van onder omstandigheden nuttige eigenschappen. Genen dus. Lees verder →

Overwegingen bij Baudet en Lucebert

Wat te DOEN Geplaatst op door


Lucebert (1924-1994) was een schuwe man. In het hedendaags jargon zou men hem waarschijnlijk ‘hooggevoelig’ hebben genoemd. Hij groeide op in een tijd dat rassenbiologie nog een gewone wetenschap was en de werkeloosheid ongewoon hoog. Hij had geen hoge pet op van Nederland. Zijn hooggevoeligheid kan in hem de wens hebben ontwikkeld om de wereld te verbeteren. Idealisme en utopisch denken zochten een ankerplaats. Negentien jaar oud, nog adolescent trok hij naar Duitsland en beleed van daaruit zijn geloof in het totalitaire fascisme (nazisme). Het is niet zijn eerste of laatste betrokkenheid bij een totalitaire ideologie. Voor zijn vertrek naar Duitsland neigde hij naar het communisme. Begin jaren vijftig verbleef hij in Oost-Duitsland dat in die tijd werd afgeschilderd als een communistisch paradijs. Lees verder →

Overpeinzing van een vermoeide “racist”

Wat te DOEN Geplaatst op door

Jeroen Bosch – Nar

Op dit blog staan al minstens tien stukken over ongelijkheid en discriminatie. Dat dat de natuurlijke gang van zaken is. In het dierenrijk, maar zeker ook in het mensenrijk: de samenleving.

Dat er toch weer over geschreven moet worden is niet vanwege de poging door een minister een democratische partij te demoniseren door een versleten racismebeschul­diging te uiten, maar vanwege degenen die, terwijl ze dit kritiseren om het hardst roeptoeteren dat over ras spreken niet kan. Zich vaak beroepend op het feit dat “ras” niet bestaat, en anders met redeneringen zoals “hoewel er misschien wel verschillen bestaan niet alle zwarten de marathon kunnen winnen”, of “dat er ook zwarten met een hoog IQ zijn”. Met als toppunt van onbenulligheid Maxim Februari die liefst iedere vorm van statistiek en dataverzameling in de prullenmand wil gooien. Wat dan weer enorm wordt toegejuicht door de eerder genoemde criticasters van de racismebeschuldiging. Lees verder →

De medicus is god niet

Wat te DOEN Geplaatst op door

Bij de discussie over de initiatiefwet “standaard orgaandonatie” blijft buiten beschouwing of we eigenlijk wel al die transplantaties moeten willen. Vreemd genoeg hoor je daar de dierenlobby niet over. Terwijl ieder ander diertje zo veel mogelijk in zijn natuurlijke habitat moet kunnen doodgaan gelden voor het mensendier kennelijk andere normen.

Het ten koste van veel, zo niet alles — graag door anderen te betalen — verlengen van het leven is min of meer de standaard van het medisch-industrieel complex, aangewakkerd door het alom aanwezige hyper-individualisme in deze maatschappij waardoor het leven van ieder individu als evenveel en dan ook nog oneindig veel waard wordt gezien. Deze houding is uiteindelijk on-menselijk en doet geen recht aan het feit dat de mens in feite een plaagdier is geworden waarvan er veel te veel zijn. Dat de sterfelijkheid een onmisbare eigenschap van leven is. Wat meer bescheidenheid als een zeven-miljardste van de mensheid lijkt passend.   Lees verder →

De narcistische terreur van minderheidsgroepen

Wat te DOEN Geplaatst op door

De harde narcist schept voor zichzelf een omgeving die volledig beantwoordt aan zijn persoonlijke behoeften. Niets gaat te ver om dat doel te bereiken. De narcist manipuleert zijn omgeving en rust niet tot vriend en vijand van elkaar gescheiden zijn en zijn dwingend narratief door zijn omgeving wordt geaccepteerd. In zijn omgeving is op kousenvoeten lopen een vereiste. Eén verkeerd woord kan zijn gramschap laten exploderen. Wat niet overeenkomt met zijn narratief is taboe. Een overschrijding van dat taboe vereist een nederig excuus en een onderdanig gebaar om hem tot bedaren te brengen. Voor de rust en vrede is het van belang om hem in alles zijn zin te geven. Wie daar niet in mee kan gaan wordt bekleed met pek en veren uit zijn omgeving verwijderd.

De narcistische islamisten beschikken over een beperkt vocabulaire. Alles wat ze niet zint is racistisch, discriminerend of islamofoob. Iedere overtreding van hun narratief beschouwen ze als krenkend en geeft hen een reden om agressief en veroordelend te reageren. De geschrokken omgeving neigt er dan naar om de rust en vrede te herstellen. In plaats van het narratief van de narcist kritisch te beoordelen, wordt gekozen voor de gemakkelijkste weg, meegaan in het narcistisch narratief. Degenen die kritisch willen blijven, krijgen onveranderlijk het stempel mee van racist en islamofoob. Het overkwam Annabel Nanninga. Een coalitie van gekrenkten en hun aanhang keert zich tegen haar en probeert haar uit de gemeenteraad van Amsterdam te houden. Lees verder →

Ambtelijke knevelarij

Wat te DOEN Geplaatst op door

Still uit Metropolis (Fritz Lang, 1927)

Een probleem oplossen door er een bak administratieve maatregelen over uit te storten.

Zo regeert de op management gebaseerde politieke elite. Maatregelen die a) de werkdruk vergroten, b) het probleem niet oplossen en c) in veel gevallen averechts werken. Voorbeelden te over, vooral in de dienstensector: bij de politie, in de gezondheidszorg, in het onderwijs. Iedereen klaagt over de toegenomen papierwinkel en bijbehorende werkdruk. Voor het echte werk – meer blauw op straat, meer handen aan het bed – blijft weinig tijd over. Maar ook het bedrijfsleven heeft er last van. Nu weer het flexwerken. Lees verder →