Eind december 2017 baarde burgemeester Aboutaleb opzien met zijn verklaring dat hij zowel een beetje salafist als jihadist was. Twee beladen termen die hij echter van een nieuwe moderne inhoud voorzag. Het is niet duidelijk waarom hij dat deed en het is gezien latere ontwikkelingen de vraag of er binnen de islamitische gemeenschappen vragen waren gerezen over zijn toewijding tot de islam. Zijn gebruik van twee kernwoorden, jihad en salafisme, zouden er op kunnen wijzen dat hij de islamitische gemeenschappen wilde verzekeren van zijn trouw aan de islam. Lees verder →
Vrouwen voor Hedonisme?
 |
| Bron: Stichting Kwast. |
Ik had al twijfel bij de eerste poster-campagne van Femmes for Freedom “In Nederland kies je je partner zelf“. Met de in Amsterdam gestarte campagne “Celebrate Love” wordt onderstaande kritiek helaas noodzakelijk. Helaas, omdat ik FfF een goed hart toedraag, ondanks hun op individuele gevallen gerichte werkwijze.
In de Volkskrant: “Wat doen ze toch moeilijk in Amsterdam, dacht Veenman. Hij wilde FfF helpen de vrije liefde te propageren op een onomstreden manier.” In tegenstelling tot wat ik van iemand die het scheen te weten hoorde gaat het er dus niet om de beoefenaren van de vrije liefde zelf een hart onder de riem te steken maar wel degelijk om propaganda: het beïnvloeden van de openbare mening. Dat lijkt mij ook logisch als je deze posters niet te koop aanbiedt voor wie er zin in heeft maar ze op openbare plaatsen aanbrengt. Lees verder →
De onzin van “gelijke kansen”
Aan de knoppen (U.S. Air Force photo)
In de vermoeiende discussie over bestaande, niet te repareren ongelijkwaardigheden — door mij ongelijkheden genoemd — vallen de verdedigers van de universele broederschap, de liberale humanisten, uiteindelijk terug op de “gelijke kansen” die “verschillende uitkomsten” kunnen hebben.
Wat zijn dat “gelijke kansen”? Dat men ieder individu als pasgeborene meteen op capaciteiten, bijvoorbeeld intelligentie, beoordeelt zodat men objectief kan vaststellen welke kwaliteiten het heeft, en dus welke kansen het moet krijgen? Vanaf het eerste begin worden kansen bepaald door opvoeding, de cultuur waarin men opgroeit. Je kunt nog zo’n groot voetbaltalent zijn, als je ouders je niet op zesjarige leeftijd met voetbal laten beginnen, je niet voortdurend laten trainen, en je dan op talentdagen naar voren duwen wordt het niks. Lees verder →
Waarom cultuurmarxisme-roepers zich in de voet schieten
Paul Cliteur spreekt congres FvD toe
‘Cultuur-bolsjewisme als voorbereiding van den Heilstaat!’, kopt het weekblad van de NSB op 8 mei 1935.
Zo begint een kritiek op “cultuurmarxisme” in de Groene Amsterdammer. De meeste aanhangers van de gedachte dat er zoiets als cultuurmarxisme bestaat vinden dit een onterechte associatie en ontslaan zichzelf van de verplichting om het artikel verder te lezen. Terwijl die vergelijking met historische feiten redelijk onderbouwd wordt. Uiteraard is het een Godwin, zoals de auteurs zelf toegeven: “Vaak is het een stoot onder de gordel om direct de nazi-kaart te trekken, een gemakzuchtige manier om ideeën die je niet bevallen zonder verdere onderbouwing af te serveren. Maar er zijn gevallen waarin de vergelijking zich zo sterk opdringt dat het gek zou zijn om er níet op te wijzen.”
“Cultuurmarxisme” is zelfs wel meer dan “een gemakzuchtige manier om ideeën die je niet bevallen zonder verdere onderbouwing af te serveren“. Want waarom is gekozen voor cultuurmarxisme en niet voor cultuurbolsjewisme, –communisme of –socialisme; waarom geen cultuurrelativisme of postmodernisme? Lees verder →
Jesse Klaver, naïef of Tunneldenker?
In Buitenhof (11 maart 2018) werd Jesse Klaver door Peter Jan Hagens ondervraagd over het linkse akkoord in Rotterdam waarbij de moslimpartij NIDA was betrokken. Is dat nou wel handig, vroeg Hagens, om een islamitische partij bij het akkoord te betrekken, de islam is immers nogal vrouwonvriendelijk?
Een opmerkelijk begin. De NPO staat immers niet bekend om zijn islamkritiek. Lees verder →
Geluk zoeken: Argumentenfabriek slaat plank weer mis
Steeds vaker wordt het kapitalistische groeimodel ter discussie gesteld. Steeds meer mensen vragen zich af wat er is voorbij een hoger salaris, de nog nieuwere smartphone en de nog mooiere vakantie. Nu weer Kees Kraaijeveld van de Argumentenfabriek, die in de Volkskrant van zaterdag 24 februari 2018 een maatschappij schildert die meer voor geluk gaat dan voor groei. Zijn verhaal had zo in de Happinez gekund: we moeten allerlei trainingen volgen om te leren hoe we gelukkiger worden, ons met anderen verbinden en een betekenisvoller leven leiden. We moeten onze mentaliteit veranderen. Ik schreef daar eerder over. Lees verder →
Dierenknuffelaars jagen op mensen
Veel deskundigen, inclusief de Partij voor de Dieren, zijn het erover eens dat bijvoeren van de dieren in de Oostvaardersplassen averechts werkt. Daar is misschien op af te dingen omdat het te klein en niet goed ingericht is als natuurgebied. Dat er nu toch wordt bijgevoerd komt doordat de doodsbedreigingen aan het adres van de boswachters te ernstig waren. Minstens drie boswachters hebben dergelijke bedreigingen ontvangen, terwijl ook nog eens hun privé-adressen zijn gepubliceerd. Omdat hun veiligheid niet gegarandeerd kan worden heeft de commissaris van de koning van Flevoland besloten toch te gaan bijvoeren. “Ik heb gekozen voor de mensen en niet voor de dieren,” zegt hij. Een merkwaardige paradox, een besluit op basis van emoties. Daar kan hij op zich niet mee zitten, want: “Politiek is omgaan met emoties en op een georganiseerde manier ruzie maken.” Natuurlijk zal hij proberen de bedreigers te laten opsporen en berechten, maar intussen zitten we er mooi mee.
Dat de emoties van de dierenknuffelaars hoog kunnen oplopen weten we al lang. Pim Fortuyn is door een van hen vermoord. Sinds die tijd is het alleen maar erger geworden. Dierenliefde doet mensen over grenzen gaan en mensen zijn kennelijk geen dieren. De gelijkheids- en broederschapsgedachte heeft zich uitgebreid naar dieren, discussies over dierenrechten zijn al geen bijzonderheid meer. Mensen gaan relaties aan met dieren en geven daar regelmatig de voorkeur aan boven relaties met mensen. Is het een uitvloeisel van ver doorgevoerd individualisme? De individualistische mens wil zich niet verbinden met andere mensen, maar helemaal alleen wil hij ook niet zijn, dus dan maar een dier. Een relatie die niet alleen de verbinding met andere mensen in de weg lijkt te staan maar ook de gebruikelijke omgangsvormen, waarden en normen. Met uiteindelijke consequentie: gewelddadige acties. Mensen zijn geen dieren en mogen dus wel worden afgeschoten.
IQ genetisch of cultureel – wat maakt t uit
Doctor Noble Prize
Het wekt altijd weer verbazing dat er wetenschappers zijn die menen dat er geen mensenrassen zijn. Of zijn het alleen wetenschapsjournalisten? Het hele planten- en dierenrijk is vergeven van de rassen, en de mens is nogal meester in het telen en fokken van rassen. Maar de mens zelf? Dat mag niet waar zijn. Weliswaar kan iedereen die een beetje rondkijkt zien dat er rassen zijn, en natuurlijk ook veel halfbloeden. Er zijn ook niet maar drie rassen, maar misschien honderden. Zoals Mendel en Darwin hebben uitgezocht worden rassen gevormd door de selectieve overerving van onder omstandigheden nuttige eigenschappen. Genen dus. Lees verder →
Overwegingen bij Baudet en Lucebert
Lucebert (1924-1994) was een schuwe man. In het hedendaags jargon zou men hem waarschijnlijk ‘hooggevoelig’ hebben genoemd. Hij groeide op in een tijd dat rassenbiologie nog een gewone wetenschap was en de werkeloosheid ongewoon hoog. Hij had geen hoge pet op van Nederland. Zijn hooggevoeligheid kan in hem de wens hebben ontwikkeld om de wereld te verbeteren. Idealisme en utopisch denken zochten een ankerplaats. Negentien jaar oud, nog adolescent trok hij naar Duitsland en beleed van daaruit zijn geloof in het totalitaire fascisme (nazisme). Het is niet zijn eerste of laatste betrokkenheid bij een totalitaire ideologie. Voor zijn vertrek naar Duitsland neigde hij naar het communisme. Begin jaren vijftig verbleef hij in Oost-Duitsland dat in die tijd werd afgeschilderd als een communistisch paradijs. Lees verder →
Overpeinzing van een vermoeide “racist”
Jeroen Bosch – Nar
Op dit blog staan al minstens tien stukken over ongelijkheid en discriminatie. Dat dat de natuurlijke gang van zaken is. In het dierenrijk, maar zeker ook in het mensenrijk: de samenleving.
Dat er toch weer over geschreven moet worden is niet vanwege de poging door een minister een democratische partij te demoniseren door een versleten racismebeschuldiging te uiten, maar vanwege degenen die, terwijl ze dit kritiseren om het hardst roeptoeteren dat over ras spreken niet kan. Zich vaak beroepend op het feit dat “ras” niet bestaat, en anders met redeneringen zoals “hoewel er misschien wel verschillen bestaan niet alle zwarten de marathon kunnen winnen”, of “dat er ook zwarten met een hoog IQ zijn”. Met als toppunt van onbenulligheid Maxim Februari die liefst iedere vorm van statistiek en dataverzameling in de prullenmand wil gooien. Wat dan weer enorm wordt toegejuicht door de eerder genoemde criticasters van de racismebeschuldiging. Lees verder →