De tegenstanders van “meer Europa” blaffen tegen de verkeerde boom. Zonder een stevig Europa gaan wij ten onder. We worden een achterlijke en vergeten uithoek van de wereld waar het niet goed toeven is. Het probleem is juist dat er op dit moment geen Europa is. Wat daar voor doorgaat is een eigenaardige coalitie van multinationals (met veel buiten-Europese belangen), boeren-, milieu- en mensenrechtengroepen zonder serieuze democratische legitimiteit. Die wel de legitimiteit van de lidstaten ernstig heeft aangetast maar niet in staat is als serieuze speler op het wereldtoneel de belangen van de bevolking te verdedigen of bij crises orde op zaken te stellen.

Hoe moet Europa er dan wel uitzien: Het moet een echte (federale) staat zijn met een grondwet, regering, leger, belastingheffing, taal en vooral een democratische, niet per deelstaat of land verkozen parlement. Betekent dit dat wij veel van onze “vrijheden” daarvoor moeten inleveren? Ik denk van niet. Er zal voldoende ruimte blijven voor een eigen taal, cultuur (inclusief schimmelkaas en korenwolf) en rechtsstelsel.
Een dergelijk Europa kan alleen bestaan uit leden die in een aantal opzichten al naar elkaar toe zijn gegroeid en waar vooral de instituties oftewel “behoorlijk bestuur” al redelijk ingeburgerd zijn. Dat zullen met zekerheid niet alle huidige leden van de EU zijn, maar meer de NEURO-zone, het liefst uitgebreid met Zwitserland, Engeland en Noorwegen.

Maar hoe moet dit Europa tot stand komen?  Ik vrees dat daar een of andere vorm van revolutie voor noodzakelijk is. Als onderhandelingsresultaat van onze huidige leiders zie ik het niet gebeuren. Eigenlijk zie ik wel een rol voor de PVV-partijen in Europa. Vreemd genoeg zijn zij de enigen die enigszins internationaal op elkaar georiënteerd zijn. Ook hier laat links het helaas weer volledig afweten. Ooit was er wel eens zoiets als een internationale die iets voorstelde. Das war einmal.

NB Ik houd me aanbevolen voor een betere vertaling van “barking up the wrong tree”, maar niet “Aan het verkeerde adres zijn”; dat is te slap.

Twit of the Year (Monthy Python)

“To tweet or not to tweet”  dat is de vraag. Sinds een paar maanden zit ik op Twitter. Enige weerzin overwinnend poog ik daar te verkeren. Tijd voor een eerste beschouwing. Als je een paar intelligente mensen volgt die met je het nieuws delen is het een mooi medium. Je hoeft niet meer alles zelf te lezen maar kunt een beetje afgaan op wat je favoriete twitteraars daarover naar voren brengen. En het is ook handig om blogs te volgen. Dit naast de RSS-reader, want een tweet is voorbij voor je het weet. Zelf kun je ook proberen een duit in het zakje te doen, maar zolang je geen volgers hebt legt dat weinig gewicht in de schaal, en om die volgers te krijgen moet je eerst gelezen worden. Enfin, het bekende probleem van de kip en het ei. Enig geduld is noodzakelijk.

Deze invalshoek is niet erg gebruikelijk. De meeste twitteraars, althans in het westen, zien het als een sociaal medium waarin ze vooral hun vrienden willen laten weten wat ze aan het doen zijn en door het volgen van beroemde mensen er een soort directe vorm van een roddelblad bij te hebben. Als je kijkt in het lijstje “trending topics” wordt je meestal niet vrolijk. Alleen de meest spectaculaire gebeurtenissen dringen er door en dan nog is het commentaar vaak van een bedroevend en weinig informatief niveau. Wat dat betreft is de term “Twit” van toepassing:

twit: an insignificant or bothersome person. Origin: 1920–25;  perhaps orig. noun derivative of twit 1 ,  i.e., “one who twits others,” but altered in sense by association with expressive words with tw-  ( twaddle, twat, twerp,  etc.) and by rhyme with nitwit.

en bijvoorbeeld: A form of chatline for social media “experts” to add thousands of random strangers and wank off to impress other social media “experts” by posting links to articles about the phenomenon of social media
Dave went on Twitter hoping to find interesting people and read amusing things but instead was deluged by nine thousand social media “experts” who bored the living shit out of him until his iPhone exploded/his brain imploded.

Het grootste probleem leveren de twitteraars op die de grens tussen het persoonlijke en het publieke niet in de gaten houden. Zij hebben soms best zinnige dingen te melden, maar melden ook huishoudelijke zaken en hobby’s. De goeden, zoals @NausicaMarbe en @CarelBrendel vergeef je dat graag zolang het niet gaat overheersen. Anderen zeggen zelfs “trusten” als ze gaan slapen, die heb ik toch maar uit mijn lijstje gegooid. Het beste zou zijn als Twitter de mogelijkheid biedt om tweets aan te bieden voor privé en publiek gebruik en volgers de mogelijkheid te geven te kiezen welke ze volgen. Anders zou je twee accounts moeten hebben en dat wordt erg lastig.

De reis door Italië heeft 800 foto’s opgeleverd. Vrees dat er wel 500 goede van overblijven. Maar daar wilde ik het niet over hebben. Bij het fotograferen op toeristische hotspots, of zelfs slechts het bekijken er van, kan men er niet van uitgaan dat men alleen op de wereld is. Ook in het voorseizoen zal je een flinke menigte mensen voor lief moeten nemen. Wat daarbij wel begint op te vallen is het fotografeergedrag van sommige toeristen. Het nemen van kiekjes van elkaar was voor velen altijd al een hobby, maar met de komst van de makkelijk wegknippende digitale camera wordt er een stuk meer gefotografeerd en is de kans dat je moet wachten om niet door een foto heen te lopen of totdat het beeld niet te zeer door poserende mensen wordt beheerst een stuk groter geworden. Zoals met veel van dat soort dingen gaat dat goed totdat de massa zo groot wordt dat het echt begint te irriteren.
Tijdens mijn bezoek aan Florence kreeg ik het gevoel dat vooral Chinezen, of misschien algemener: mensen uit het VO daar een handje van hebben. Het lijkt belangrijker dat ze  bewijzen dat ze er echt geweest zijn dan wat er te zien is, maar misschien heb ik dat ook wel eens ergens gelezen.  Ook irritant is de door honderden gemaakte grapfoto waarbij je vriend of vriendin de toren van Pisa overeind houdt.