“Identiteit” is het nieuwste boek (augustus 2012) van de Vlaamse psychoanalyticus Paul Verhaeghe. Hij toont daarin vanuit zijn psychoanalytische achtergrond overtuigend aan dat identiteit een constructie is: een verzameling van ideeën die de buitenwereld op ons lijf (biologische wezen) geschreven heeft (p15). En wel inclusief normen en waarden, ethiek. In het eerste hoofdstuk wordt duidelijk dat daarbij een verzameling betekenis gevende verhalen een belangrijke rol spelen. Identiteit is niet een historische “eeuwige waarheid”. Met het zich ontwikkelen van die verhalen komen nieuwe daarbij behorende soorten identiteit tot stand. Belangrijk: op individueel niveau houdt het aanvaarden van een ander “verhaal” een verandering van identiteit in, inclusief normen en waarden, en omgekeerd. Zoals ik al uiteen zette in “Geloof is geen jas“. V vindt het belangrijk om te benadrukken dat vanuit onze biologische aanleg de mens een groepsdier is en los levende exemplaren een uitzondering zijn. Het wordt ook duidelijk dat die identiteit wordt ingeslepen, het is een intensief en ook wel langdurig proces, opvoeding, dat in meerdere kringen (ouders, onderwijs, kerk, cultuur) plaatsvindt. Lees verder →
Victor Onrust
Nieuw bij de Volkskrant: Wetenschap gekaapt door Gutmensch
Kunnen we de wetenschapsredactie van de Volkskrant nog serieus nemen?
Onder de kop “Bedankt, meneer Wilders, voor uw bijdrage aan de islamisering van Nederland” schrijft Maarten Keulemans, chef van de wetenschapsredactie van de Volkskrant, een pamfletje waar de honden geen brood van lusten. Het doet ernstig twijfelen aan zijn geschiktheid als redacteur van dit serieuze katern of voor welke functie bij een serieuze krant dan ook. Ook kan, helaas niet voor de eerste keer, de vraag gesteld worden wat voor criteria de redactie van de opiniepagina’s van de Volkskrant er eigenlijk op na houdt. Mijn vermoeden wordt steeds sterker dat zij alleen kijken naar de status van de auteur en vervolgens alle bagger ongezien plaatsen als die status aan bepaalde vereisten voldoet.
Het eerste wat opvalt is de onbeschofte vlegelachtige toon waarmee hij Wilders als een totale nitwit en kleuter weg probeert te zetten. Alleen al hierom zou een in de krant te publiceren excuus van de heer Remarque op zijn plaats zijn. Ik maak er verder geen woorden aan vuil. Deze toon dient als retorische truc om iets goed duidelijk te maken zegt Maarten zelf op Twitter. Als het iets duidelijk maakt is het de afwezigheid van argumenten op zijn stelling dat Wilders iets aan de islamisering heeft bijgedragen.
De volgende feiten staan min of meer vast:
- Er is een toename van de islamitische gezindheid bij bepaalde bevolkingsgroepen, zowel kwalitatief als kwantitatief.
- De islam is een gevaarlijke en gewelddadige ideologie (voor de onwetenden: alle godsdiensten zijn ideologieën).
- Er is een mechanisme waardoor mensen die om wat voor reden in de hoek zitten waar de klappen vallen zich tot ideologieën wenden die een beter leven beloven. Deze ideologieën legitimeren vaak geweld tegenover degenen die daarvoor verantwoordelijk worden gehouden.
Dit is zo ongeveer alles wat hierover te zeggen valt. Maarten Keulemans doet een lachwekkende maar ook kwaadaardige poging om Wilders verantwoordelijk te maken voor bovengenoemde feiten. Een bekend fenomeen: “Shoot the messenger”.
Afbeelding: Boris Johnson maart 2012. Meest waarschijnlijke bron: mirror.co.uk
Knuffelaars bitte rechts einordnen!
Vanwege de voortgaande opmars der dierenknuffelaars dit stuk uit 2009 bovenaan gezet. De verkiezingen waren die voor het EP in 2009. Overigens heb ik toen evenals in 2012 met frisse tegenzin links gestemd .
Men dwingt mij rechts te gaan stemmen. Ben ik dan rechts geworden? Ik dacht het niet. Misschien ongeveer zo rechts als Maarten Koning, de hoofdpersoon van “het Bureau”. Die zich dat afvroeg als hij geen zin had om in een demonstratie mee te lopen. Of het wel goed vond dat mensen die misbruik van sociale regels maken worden aangepakt.
Nu een initiatiefvoorstel van PvdA + SP is aangenomen om de nertsenfokkerij te verbieden is de maat voor mij vol met het gemakzuchtig de oren laten hangen naar zielige mensen en dieren door links. Ongetwijfeld heeft GL ook voor deze wet gestemd. Zou dit het gevolg zijn van de feminisering van de politiek? Met drie vrouwelijke fractievoorzitters zou je dat wel gaan denken. En dan zo’n flutredenering van minister Jacqueline Kramer (nog een vrouw) er bovenop.”Er zijn voldoende alternatieven om je warm te kleden”. Waarom verplicht men dan niet meteen het algehele veganisme? Of nog beter: ontwikkel een mens die op zonne-energie werkt (Houellebecq, “Mogelijkheid van een Eiland”), dan hoef je die lieve planten ook niet te doden.
Ik ben een mensendier. En heb ook zo mijn rechten. Ik hoef toch niet een paar miljoen jaar menselijke geschiedenis te verloochenen? Ik weet wel hoe dit komt. En heb er ook al eerder over geschreven. Hier nog maar eens een korte herhaling van de theorie van het Knuffelen:
“Naarmate er minder serieuze mogelijkheden zijn om politiek zinnig vorm te geven aan je stem wordt de behoefte toch iets te doen meer uitgeleefd op makkelijke zielige objecten.”
Het belangrijkste taboe-onderwerp is de relatieve en absolute overbevolking. Ook de wens een strobreed in de weg leggen aan het internationale flitskapitaal komt maar mondjesmaat voor. De belangrijkste kandidaten om te knuffelen kent u natuurlijk wel:
- hongerige en zieke kindertjes met grote ogen
- hongerige en zieke kindertjes
- zielige vluchtelingen
- zielige allochtonen
- zielige dieren met grote ogen
- zielige dieren
- zeldzame dieren
- zeldzame planten
Ik had toch liever dat de dierenliefde door rechts omarmt werd. Dan kon ik gewoon links blijven stemmen.
Update: het wordt hier even wat stiller
Mijn laatste blog hier is van eind augustus maar dat betekent niet dat ik ondertussen stil heb gezeten. Inmiddels zijn vier van mijn blogs op “De Dagelijkse Standaard” verschenen en het ziet er naar uit dat dit de komende tijd vaker het geval zal zijn. Degenen die mijn mailupdates krijgen (je kunt je opgeven door hieronder een reactie te schrijven) of mij op twitter volgen wisten dit al. Dit bericht is vooral voor RSS-volgers en mensen die vanuit OBA hier terecht komen. Op DDS staan nu de volgende blogs:
Het immigratietaboe: censuur en zelf-censuur in de wetenschap
Laf geleuter in De Balie?
Geloven doe je ook buiten de kerk
De multiculturele samenleving bestaat niet
Waar rook is, is vuur
Een van de meest waardeloze gezegden is “Waar rook is, is vuur”. Volgens mij wordt dit spreekwoord veel gebruikt in de rechtspraak om vooral niet zelf na te hoeven denken en geen oordeel te hoeven vellen. In de (civiele) rechtspraak wordt dit vaak misbruikt door querulanten, die dan “het voordeel van de twijfel” krijgen. Van nabij maakte ik het volgende mee:
Er was eens een bedrijf opgericht door een aantal personen dat probeerde een noodlijdende onderneming te redden. Dat leek even te lukken maar al spoedig verkeerde ook dit bedrijf in zwaar weer. Daarop besloot men een goede directeur aan te trekken die er inderdaad in slaagde om de zaak op de rails te krijgen. Onder andere door het aantrekken van (veel) meer kapitaal door het uitgeven van aandelen.
Een aantal van de oorspronkelijke oprichters meende dat nu wel de tijd gekomen was om flink te cashen. Dat zat er echter niet in. De zaak was weliswaar gered en er was een redelijk uitzicht op rendement maar de beoogde superwinsten zaten er niet in. Nu niet en ook niet in de verdere toekomst. Daar namen deze heren geen genoegen mee. Ze begonnen de directie verwijten te maken dat het bedrijf veel meer waard was dan in de boeken stond. Zij moesten de boeken maar wat opkloppen zodat de oprichters hun aandelen duur konden verkopen. Lees verder →
Het gif van het individualisme
Wat is erger: Links individualisme of rechts individualisme? Ik ben geneigd dat van links erger te vinden. Het gaat schuil onder een dikke laag schmink van sociale betrokkenheid. Maar ondertussen voelt men zich aan niets en niemand verantwoording schuldig. Discussie is er om je eigen standpunt uit te dragen. De eigen waarheid opgeven voor iets waar je het over eens moet worden: je moet er niet aan denken. Groepen zijn eng. Verantwoordelijk is de ander. Bevalt het even niet? Dan ga je gauw wat anders doen. Of even niets. Of herbronnen of zo. De kern van dit individualisme? Je bent alleen verantwoording schuldig aan jezelf.
De ooit “linkse” “intelligentia” is omgekocht met allerlei flauwekul- en adviesbaantjes en heeft de zaak verraden. Hun hersens zijn doorweekt met de heersende ideologie van het beleidsjargon. En ondertussen zijn hun egootjes opgeblazen. Belangrijke mannetjes en ook veel vrouwtjes die zich als een wethouder Hekking voor de camera dringen.
Toegegeven: Serieuze bewegingen zoals de Communistische Partijen hebben ernstig teleurgesteld, grote fouten gemaakt en enorme misdaden begaan. En dat de reeds ver van enig socialisme verwijderde heersende “communisten” door zovelen zo lang als voorbeeld gezien werden is iets wat met schaamte, wanhoop en afkeer vervult. Maar het allerergst is de reactie daarop: Niet kritisch kijken naar wat er fout ging om het beter te doen, maar de zaak onderschoffelen en vergeten. De kritische vermogens wegstoppen en ergens een leuk baantje zoeken. Men roept op zijn best drie keer “Mea Culpa” en gaat over tot de orde van de dag. Dat maakt alle offers die gebracht zijn voor het realiseren van een ideaal pas echt tevergeefs.
Waarom komen er geen serieuze bewegingen van de grond, maar zien we alleen af en toe een flashmob, een zooitje ongeregeld zoals Occupy, of het avonturieren van Greenpeace in hun bootjes, ver weg van de eigenlijke problemen? De enige serieus georganiseerde bewegingen zijn de dierenvrienden en de SP. Helaas hebben die geen van beiden benul waar het met de wereld naar toe moet. Ze houden zich in de eerste plaats bezig met de rechten van zielige dieren en mensen.
Voor verbetering van de mensenmaatschappij is er geen serieuze interesse. Want daarvoor zul je hard moeten werken, geduldig organiseren, propageren, leren. En dat niet een week of een maand, maar jaren. Met een niet zo heel grote kans op succes en nog minder op persoonlijke roem of carrière.
Een toenemend aantal mensen voelt zich ongemakkelijk bij deze stand van zaken. Dat wel. Maar wanneer trekken die mensen daaruit de harde conclusie dat ze zelf, en daarmee ook een deel van zichzelf moeten investeren? En hun individualisme moeten laten varen om ergens serieus deel van uit te maken?
Maar laten we het niet te negatief beschouwen. Ergens samen voor staan en samen aan werken geeft ook bevrediging. Gezamenlijke doelen hebben en beleven kan een prettige ervaring zijn.
Geloof is geen jas
Naar aanleiding van de discussie over jongensbesnijdenis stelt Yoram Stein in “Het mysterie van de overdracht” de vraag of “opvoeding werkelijk niet te onderscheiden is van indoctrinatie”. Zijn antwoord vind ik niet erg overtuigend:
“Er is wel degelijk een onderscheid te maken tussen iemand opvoeden en iemand indoctrineren. Bij opvoeding is het doel om iemand groot te brengen. Bij indoctrinatie is het doel niet iemand groot te brengen, maar om iemand te laten geloven in een bepaalde (valse) voorstelling van zaken. … omdat iedere opvoeding een vorm is van inculturalisatie, cultuuroverdracht, en iedere cultuur tracht om de nieuw geborenen te laten geloven in de in die cultuur overheersende voorstelling van zaken, waarbij uiteindelijk niemand honderd procent zeker weet welke voorstellingen goed, waar en mooi zijn en welke slecht, vals en lelijk… (is er in zekere zin sprake van indoctrinatie).
De oudere generaties dragen hun normen en waarden en hun kennis over aan de jongere. Het doel ervan is dat de jongere generatie de taak van de oudere generatie over kan nemen. In die zin kunnen we wel spreken van een mislukte opvoeding: dat is namelijk wanneer de opvoeding er niet in geslaagd is om een volwaardig, dat wil zeggen, een volwassen lid van de gemeenschap te produceren.” Lees verder →
Escalatie van de escalatie.
Na de “Grote Uitslaande Brand” van de FEBO op het Damrak (Amsterdam) 13 juli daagde Guido Legemaate, adviseur van de brandweer Amsterdam mij uit om mijn onvrede over toenemend hulpverleningsgeweld op mijn blog te zetten. Dit naar aanleiding van mijn tweet
Onder hulpverleningsgeweld versta ik het nodeloos met een helikopter rondvliegen, het nodeloos of nodeloos veel en lang afzetten van publiek gebied bij “calamiteiten” en nog zo wat van die zaken. Dit opschalen van een probleem wordt escalatie genoemd. Dat is ook zo als je bijvoorbeeld de KPN belt over een storing die men niet kan oplossen of als je met je energieleverancier in de clinch ligt over een of andere vreemde rekening. Dan wordt je na drie keer bellen en veel gezeur eindelijk doorverbonden met iemand die er verstand van zou moeten hebben. Soms (of vaak?) helpt ook dat niet en moet er nog een verstandiger iemand aan te pas komen. De eerste vraag is of mijn waarneming klopt. Wordt er echt sneller en grootser gehandeld dan nog niet zo heel lang geleden? Moeilijk te beoordelen als willekeurige burger. Maar het is mijn stellige indruk. Een paar voorbeelden:
Een maand geleden raakte een auto te water in de gracht bij mij om de hoek. Ik heb het niet precies geteld maar volgens mij stonden er zeker zes agenten de “openbare orde te bewaken” terwijl twee overheidsdienaren bezig waren met de auto uit het water te takelen. Voor de zekerheid vonden ze het ook nog nodig een flink stuk af te zetten met de bekende roodwitte linten. Lees verder →
Geitenneuker
Mei 2010 schreef ik een reactie op een column van voorzitter Anton van Hooff van “De Vrije Gedachte” over Theo van Gogh in het ledenblad “De Vrijdenker”. Daarin liet hij doorschemeren dat hij vond dat de moord op Theo van Gogh zijn eigen schuld was. Al zei hij dat niet met zoveel woorden. Omdat er nog steeds veel mensen blijken te zijn die vanuit het multiculturele gedachtegoed dit soort gevoelens koesteren hier een bijgewerkte versie van mijn reactie. Lees verder →
De Kaapverdiaan
Ooit woonde ik in het schattige stadje D. Ik maakte er deel uit van het jongemannenoverschot van ongeveer 200%, ontstaan door de vestiging van een Technische Universiteit. De meeste testosteron verdween in een nerderige concentratie op techniek en denksport. Maar er bleef nog genoeg over om op gezette tijden tot een zelfmoordje of zo te leiden.
Wat niet meehielp was de houding van de kleine groep beschikbare dames uit de juiste leeftijdscategorie. Vooral nadat het zogenaamde feminisme eenmaal om zich heen had gegrepen. In een populaire disco ging het ongeveer zo: Vanaf ongeveer 11 tot 1 uur hingen enige tientallen jongemannen rond een verder lege dansvloer. Er waren ook een stuk of vijf dames die zich de aanspraak en drankjes van enkele van hen lieten welgevallen. Rond 1 uur was het dan zover. De binnenkomst van “de Kaapverdiaan”; een niet eens zo heel knappe maar wel charmante en vooral lichtgetinte persoon. Overigens geen student. Alle dames stoven acuut op hem af. Tot zijn voordeel moet gezegd worden dat dat meestal voor allen tevergeefs was. Op sluitingstijd ging eenieder zijnsweegs.
Waarom komt deze herinnering naar boven? Ik ben me nog steeds aan het verdiepen in het geval Breivik. Een van de door hemzelf aangegeven oorzaken was de behandeling in de publieke ruimte die autochtone vrouwen ten deel viel door allochtone mannen. En dat daar niets aan gedaan werd. Maar misschien is dat maar de helft van het verhaal. Mijn kleine anekdote zou model kunnen staan voor een grotere beweging op de relatiemarkt, die in latere varianten van feminisme wel het “foute mannen probleem” genoemd werd. De stroom van autochtone vrouwen die uit eigen beweging richting migrant trekt hoort daar bij. Soms eindigend gewikkeld in zwarte lappen achter aanrecht, kassa of kinderwagen. Of nog erger: achter het raam van de loverboy. Een stroom die niet gecompenseerd wordt door een even grote stroom van migrantenmeisjes op de autochtone relatiemarkt. Wegens strenge bewaking en huwelijksmigratie. Dit resulteert in een krenking van de groep autochtone mannen die daardoor in de kou komt te staan. En zich niet wil of kan permitteren bruiden uit het (verre) oosten te halen. Mogelijk nog een krenking die ten grondslag ligt aan de uiteindelijke ontsporing van Breivik.
De directe aanleiding is de uitstekende beschouwing van Hans Schnitzler: “Breivik is onze eigen Ben Laden” in de Volkskrant van 27 juni. Een stuk daaruit:
Onze eenzame wolf is het afvalproduct van de meritocratische ratrace. Bovendien leeft hij in een biotoop waar schaarste aan zingeving heerst, het zelfredzame individu is er de norm. Het klimaat wordt er beheerst door depressies, hyperactiviteit, dwangmatig consumptiegedrag en oververhitte ego’s. Dit is de omgeving waarin het roedelloze dier rondzwerft, hongerig naar erkenning en aandacht en voortgedreven door een gevoel van vernedering en uitsluiting. Hij zoekt genoegdoening, maar is volledig op zichzelf teruggeworpen. Heeft hij een bezielend verhaal of een organisatie nodig om in blinde razernij te ontbranden? Welnee. Een onbeantwoorde liefde, een onwelgevallige leraar of een jonge socialist op zomerkamp voldoet.