Tagarchief: postmodernisme

iBan: De vervloeking van Jobs

Wat te DOEN Geplaatst op door

Laten we beginnen met een gebed.

Jobs!, geheiligd is zijn naam,
Geheiligd het Apple logo op de strakwitte vorm,
Gezegend het icoon dat denken doodde,
Gezegend de muis die vaardigheid plette,
Oh heilige van beeld en i, kom en doodt alle kritische vermogens,
In naam van het heilige scheppen, creëren en consumeren,
Voor de kinderen van deze wereld.

Staat Apple niet voor alles wat vies en voos is in deze wereld? Staat alles waar i voor staat niet recht tegenover de kritisch denkende mens? Die niet fysiek wordt uitgeroeid maar door isolatie gek gemaakt? Staat i niet voor het autoritaire monopolisme van eenvormigheid? Een sekte waarvan de kosten van toetreding hoog zijn en die geen andere goden of profeten toestaat? Voor een ongebreidelde heb- en genotzucht?

i i i, de onbeschaamdheid waarmee het egocentrisme van het ik wordt uitgedragen. De icoon van onbeschoftheid waarmee de iMens zich in zijn privésfeer opsluit: Opzij! Ik heb met jou niets te maken.

Vervloekt zij Jobs!

Geen vrijheid voor de Leugen!

Wat te DOEN Geplaatst op door

Een belangrijk argument van degenen die vinden dat holocaustontkenning onder het mom van vrijheid van meningsuiting niet verboden moet worden is de stelling dat “men mans genoeg is om die leugen door te prikken” of woorden van gelijke strekking en dat het “een zwaktebod is om de leugen met een verbod te bestrijden”. Dit is een naïeve redenering die ontkent dat het overgrote deel van de bevolking niet in een rationeel debat aan waarheidsvinding doet, maar voor zoete koek slikt wat het voorgeschoteld krijgt. En daarbij graag het medium uitkiest wat hem het meest bevalt en bevestigt in zijn (voor)oordelen. En zelfs degenen die wel zelf aan waarheidsvinding pogen te doen worden regelmatig verrast als blijkt dat een als wetenschappelijke waarheid verkocht inzicht toch blijkt te berusten op een door een ideologisch bevangen wetenschapper vervalst onderzoek. De weinige serieuze waarheden waarvan we zeker zijn verdienen wel wat bescherming. Je ziet dat juist in dictaturen of minder goed functionerende “democratieën”  zoals de US al snel de propaganda met hele en halve leugens de overhand krijgt. Om van Orwelliaanse of Stalinistische toestanden waarbij de geschiedenis overeenkomstig de gewenste toestand wordt herschreven maar te zwijgen. Het verdonkeremanen van misdadige vervolgingen staat daarbij bovenaan het lijstje. Lees verder →

Toonmatigen: Het gewatteerde zakje (Nietzsche en Kant lezen de krant)

Wat te DOEN Geplaatst op door
Door de vreselijke daden van een zekere Noor wordt er her en der weer geroepen om toonmatiging. Een reden om dit stuk uit 2010  bovenaan te zetten:

Nietzsche en Kant lezen de krant. In dit pamflet loopt de filosoof Rob Wijnberg leeg in zijn zelfgebreide postmodernistische pakje. Op pagina 19 stelt hij al: “Ik ben een postmodernist in hart en nieren”. En wel omdat “een alomvattend wereldbeeld” “per definitie onmogelijk is”. Hoewel hij er nog bij roept dat dit “in filosofische zin” zo is, laat hij verder na om aan te geven hoe dit dan in praktische zin niet zo is. In zijn inleidende analyse laat hij duidelijk zien tot wat voor cynisme en nihilisme het gelijkschakelen van alle meningen en daarmee alle culturen leidt. En hoewel hij beweert dat zijn boek een bescheiden protest is tegen de vervlakking van de media onder de postmoderne demontage van de waarheid wordt maar zelden iets opgemerkt dat als het begin van zo’n protest gelezen kan worden. Dat verwondert niet want als je een postmodernist in hart en nieren bent, dan kun je niet anders dan deze ontwikkeling met een zekere gelatenheid en mogelijk weemoed aanschouwen. Ook in het stukje over “Het zijn net mensen” van Joris Luyendijk komt hij niet verder dan een conclusie dat de journalistiek zich van haar aanspraak op waarheid ontdoet niet geloofd zal worden. En dat dat dus niet kan maar iets anders ook niet. Leuk hoor, zo’n paradox. Lees verder →

Dwingende Logica

Wat te DOEN Geplaatst op door

Ik hoor wel het verwijt dat ik dwingend over kom. Ik weet daar niet zo goed raad mee. Ik dreig niet met geweld of andere sancties.  Misschien gebruik ik het woord "moeten" wat meer dan gebruikelijk, maar ik dacht meestel in combinatie met "zou". En zelfs dan: moeten staat in het dagelijks spraakgebruik niet voor bevelen.

Ik heb het donkere vermoeden dat het hier om iets anders gaat. En eigenlijk is bovenstaand daar al een goede illustratie van. Ik probeer meestal de zaak zo dicht te timmeren dat je geen kant meer uitkunt.Tenzij je van goeden huize komt. Dat laatste blijkt nogal eens tegen te vallen. Men vlucht dan door te verklaren dat ik dwingend overkom. Vrij vertaald: er is geen speld tussen te krijgen, maar ik heb er geen zin in. Men verschuilt zich achter zijn beleving. Het is een vorm van psychologiseren: In plaats van de inhoud gaat het opeens over de manier waarop die gebracht wordt. Een dergelijke uitspraak komt zo in de buurt van een ad hominem.

Voor mij tekent het de intentie waarmee mensen een gesprek aangaan. Niet met een wil om tot waarheid te naderen of het eens te worden maar met een wens tot zelfbevestiging door een eigen gelijk. Daarin past niet dat een ander gelijk zou kunnen hebben. Het is de passieve toepassing van de regels (1) Ik heb altijd gelijk en (2) Zoniet dan treed regel 1 in werking. Het is in dit tijdsgewricht waarin de ego’s steeds verder worden opgeblazen een toenemend verschijnsel. Dat uiteindelijk tot grote maatschappelijke schade zal leiden. Deze houding wordt filosofisch gefaciliteerd door de zogenaamde postmodernisten. Vooral Lyotard is een veel geprezen voorvechter van het "ieder zijn eigen gelijk". Te onzent is Schuyt een typische representant van dit denken. Het verdedigt expliciet het naast elkaar bestaan van eigen gelijken, omdat iedereen "opgesloten zit in zijn eigen vertoog". Een verzameling autisten zou ik zeggen. Het mag duidelijk zijn dat een dergelijk spelletje het einde van enige wetenschap of cultuur inluidt. Uiteindelijk wordt de cultuur ontbonden in net zo veel mini-universa als er mensen zijn. Waarin iedereen een god is in zijn gedachten.