Nog steeds is “de toon”, het schelden of anderzins al of niet terecht beplakken van al of niet bekende mensen of groepen met onjuiste en negatief bedoelde kwalitficaties een veel besproken onderwerp. Het leidt er toe dat de nodige mensen weglopen uit “discussies” of hun twitteraccount maar opheffen zoals lang geleden Bert Wagendorp en iets minder lang geleden Max Pam.
In 2011 schreef ik daar dit blog over dat ik nu iets bijgewerkt weer bovenaan zet.
Wat mankeert die Onrust, dat hij nu al weer over een persoon schrijft. En ook nog diezelfde van Agt, die geen enkele functie meer bekleedt. En dan bezondigt hij zich ook nog aan een scheldwoord, een ad hominem.
Dat komt omdat aan de Werdegang van Agt goed duidelijk gemaakt kan worden wat ooit links was. En dat wat zich nu links noemt geen knip voor de neus waard is. Achteraf kun je veel slechts van het programma van het kabinet den Uyl zeggen maar een van de weinige goede plannen was het invoeren van een voorkeursrecht voor de overheid bij bestemmingsplanwijzigingen. De grondpolitiek. Het stond ook in het regeerakkoord waarvoor van Agt getekend had. Hij is de eerstverantwoordelijke voor het feit dat dat het kabinet den Uyl daarover gestruikeld is en dat plan niet is doorgegaan.
Ik hoop dat ook doorgewinterde libertariërs het eens zijn met de stelling dat grond- en onroerend goed-speculatie de maatschappij niets goeds brengt. Individuen verrijken zich, veelal door voorkennis. Het opkopen van landbouwgrond omdat men “toevallig” weet dat het bouwgrond wordt is rijk worden over de rug van ons allen zonder dat men enig maatschappelijk nut toevoegt die de winst rechtvaardigt. We kunnen het verraad van van Agt rustig een rechtse daad noemen die, het verbaasde niet, enige tijd later gevolgd werd door het kabinet van Agt-Wiegel.
En dan moet nu opeens het CDA aan de heer van Agt verantwoording afleggen waarom het geen Groen Links is. Afijn dat van Agt het venijnig domme gezicht van hedendaags antisemitisme is wisten we al.
De illustratie bovenaan komt uit “De ironische man” (1979) door Gerrit de Jager en Wim Stevenhagen. Het toont van Agt als de eeuwige domme lul die hij altijd geweest is.
Met een geluidswagen op zondag tijdens kerkgang door Staphorst rijden en daar “godverdomme”, “jezus was een eikel” en andere soortgelijke verwensingen uiten. Mag dat?
Over beledigen en kwetsen woedt al een tijdje een veenbrand in opinievormend Nederland en daar buiten. Af en toe slaan de vlammen wat meer naar buiten, recent bij de Zwarte Piet discussie en het afschaffen van het artikel op de godslastering. Zowel uit de linker als uit de rechterhoek wordt regelmatig de mening verkondigd dat:
Daartegenover staan, vooral uit de linkerhoek, verwijten over “de toon van het debat”, wordt Wilders aangeklaagd voor “haatzaaien” en “discriminatie”, en is er de oproep om Zwarte Piet te verbieden. Lees verder →
Onder de kop “Bedankt, meneer Wilders, voor uw bijdrage aan de islamisering van Nederland” schrijft Maarten Keulemans, chef van de wetenschapsredactie van de Volkskrant, een pamfletje waar de honden geen brood van lusten. Het doet ernstig twijfelen aan zijn geschiktheid als redacteur van dit serieuze katern of voor welke functie bij een serieuze krant dan ook. Ook kan, helaas niet voor de eerste keer, de vraag gesteld worden wat voor criteria de redactie van de opiniepagina’s van de Volkskrant er eigenlijk op na houdt. Mijn vermoeden wordt steeds sterker dat zij alleen kijken naar de status van de auteur en vervolgens alle bagger ongezien plaatsen als die status aan bepaalde vereisten voldoet.
Het eerste wat opvalt is de onbeschofte vlegelachtige toon waarmee hij Wilders als een totale nitwit en kleuter weg probeert te zetten. Alleen al hierom zou een in de krant te publiceren excuus van de heer Remarque op zijn plaats zijn. Ik maak er verder geen woorden aan vuil. Deze toon dient als retorische truc om iets goed duidelijk te maken zegt Maarten zelf op Twitter. Als het iets duidelijk maakt is het de afwezigheid van argumenten op zijn stelling dat Wilders iets aan de islamisering heeft bijgedragen.
De volgende feiten staan min of meer vast:
Dit is zo ongeveer alles wat hierover te zeggen valt. Maarten Keulemans doet een lachwekkende maar ook kwaadaardige poging om Wilders verantwoordelijk te maken voor bovengenoemde feiten. Een bekend fenomeen: “Shoot the messenger”.
Afbeelding: Boris Johnson maart 2012. Meest waarschijnlijke bron: mirror.co.uk
“Breivik vertoont de drie kardinale eigenschappen van paranoia, een van de vormen waarin een psychose zich kan openbaren. Die eigenschappen zijn: weten dat er iets mis is met de wereld, in staat zijn dat te benoemen, en die informatie proberen te verspreiden. Breivik wist dat there is something rotten in Europe, hij kon dat ook benoemen, namelijk de islam, en hij deed zijn best zijn overtuigingen te verspreiden, onder meer in de vorm van zijn vijftienhonderd pagina’s tellende geschrift, The European Declaration of Independence. Het is een klassiek geval van een paranoïde subject. Helaas was er in dit geval ook een uitbraak van geweld, in de meeste gevallen van paranoia is dat niet zo.”
In de Groene van 31 mei 2012 wordt de zich Lacaniaanse psychoanalyticus noemende Darian Leader aldus letterlijk geciteerd. Vreemd. Zo ongeveer iedereen die kritiek heeft is dus paranoïde! Mensen die menen dat iets niet deugt zijn gek. Discussie gesloten. In mijn onschuld dacht ik altijd dat je pas paranoïde was als je dacht dat er een samenzwering was die niet bestaat of waar in ieder geval geen enkel bewijs voor is. Dat schijnt niet meer nodig te zijn.
Dit past in een patroon, schrijf ik paranoïde. Een van de oorzaken waaraan de psychoanalyse te gronde is gegaan: psychologiseren. Het onschadelijk maken van tegenstanders van jouw ideeën door ze in al of niet bedekte termen gek te verklaren. In de film a “Dangerous Method” van David Cronenberg komt dit prachtig tot uiting in de conversatie tussen Freud en Jung op de boot naar Amerika: Jung vertelt zijn droom aan Freud en in de “interpretatie” van Freud krijgt hij er van langs. Freud weigert echter Jung zijn droom te vertellen: dan zou hij zijn gezag over Jung verliezen. Terecht heeft de wereld van deze vorm van psychoanalyse afscheid genomen. Alles is altijd te interpreteren als een stoornis. Het lijkt me inderdaad beter behandeling te beperken tot mensen die afwijkend gedrag vertonen. En behandeling ook te richten op het voorkomen van dat gedrag. De definitie hierboven sluit waarheidsvinding uit.
Ben eigenlijk wel benieuwd hoe Leader over Zizek denkt. Een prominente Lacaniaan die volgens mij vindt dat er zeer veel “rotten is in Europe”. En dat benoemt en verspreidt.
Ik hoor wel het verwijt dat ik dwingend over kom. Ik weet daar niet zo goed raad mee. Ik dreig niet met geweld of andere sancties. Misschien gebruik ik het woord "moeten" wat meer dan gebruikelijk, maar ik dacht meestel in combinatie met "zou". En zelfs dan: moeten staat in het dagelijks spraakgebruik niet voor bevelen.
Ik heb het donkere vermoeden dat het hier om iets anders gaat. En eigenlijk is bovenstaand daar al een goede illustratie van. Ik probeer meestal de zaak zo dicht te timmeren dat je geen kant meer uitkunt.Tenzij je van goeden huize komt. Dat laatste blijkt nogal eens tegen te vallen. Men vlucht dan door te verklaren dat ik dwingend overkom. Vrij vertaald: er is geen speld tussen te krijgen, maar ik heb er geen zin in. Men verschuilt zich achter zijn beleving. Het is een vorm van psychologiseren: In plaats van de inhoud gaat het opeens over de manier waarop die gebracht wordt. Een dergelijke uitspraak komt zo in de buurt van een ad hominem.
Voor mij tekent het de intentie waarmee mensen een gesprek aangaan. Niet met een wil om tot waarheid te naderen of het eens te worden maar met een wens tot zelfbevestiging door een eigen gelijk. Daarin past niet dat een ander gelijk zou kunnen hebben. Het is de passieve toepassing van de regels (1) Ik heb altijd gelijk en (2) Zoniet dan treed regel 1 in werking. Het is in dit tijdsgewricht waarin de ego’s steeds verder worden opgeblazen een toenemend verschijnsel. Dat uiteindelijk tot grote maatschappelijke schade zal leiden. Deze houding wordt filosofisch gefaciliteerd door de zogenaamde postmodernisten. Vooral Lyotard is een veel geprezen voorvechter van het "ieder zijn eigen gelijk". Te onzent is Schuyt een typische representant van dit denken. Het verdedigt expliciet het naast elkaar bestaan van eigen gelijken, omdat iedereen "opgesloten zit in zijn eigen vertoog". Een verzameling autisten zou ik zeggen. Het mag duidelijk zijn dat een dergelijk spelletje het einde van enige wetenschap of cultuur inluidt. Uiteindelijk wordt de cultuur ontbonden in net zo veel mini-universa als er mensen zijn. Waarin iedereen een god is in zijn gedachten.
