In zijn laatste beschouwing over politieke partijen, Interne partijdemocratie – 3 – partijleden vindt Hannibal uiteindelijk de oplossing van de PVV van een partij zonder leden wel logisch. Ik neem aan dat hij het daarmee een goed idee vindt. Maar ik denk ook dat Hannibal een of andere vorm van democratie prefereert boven dictatuur. Voor mij is het dan de vraag of de democratie beter wordt van een interne partijdictatuur. In een democratie is het een noodzakelijk recht van alle deelnemers om zich kandidaat te mogen stellen voor te verkiezen functies. Om je individueel verkiesbaar te stellen voor de Tweede Kamer is duur en vereist veel werk. En je maakt geen schijn van kans. Je zult dus moeten pogen bij een zittende partij op de lijst te komen. Als je dat niet doet om simpelweg een baan te bemachtigen maar politiek gemotiveerd bent, en dat verwacht ik eigenlijk van een kamerlid, zul je een paar van je eigen ideeën hopen te realiseren. Voor zover die nog niet in het programma van de partij van je keuze verwoord zijn is het binnen zekere grenzen legitiem om te proberen die op de agenda te zetten. Ook als je niet direct een kamerzetel ambieert is het legitiem om te proberen bij de partij waar je de meeste affiniteit mee hebt bepaalde ideeën bespreekbaar te maken. Het is een probleem als er uitsluitend met de leider over gecommuniceerd kan worden en het alleen aan hem is of dit op de agenda komt en of je gekandideerd wordt. Op zo’n moment zou de leider letterlijk de belichaming van de ideeën worden en dat is een zeer ongewenste situatie. Lees verder →
Victor Onrust
De kracht van Het Woord
Aylan verdronk terwijl moeder een biertje ging kopen.
“Een beeld zegt meer dan duizend woorden.”
*Fout*
Een beeld zegt niets. Een beeld werkt op onze emoties en inderdaad, dat kunnen woorden maar beperkt. Maar het is het onderschrift of de context die uiteindelijk iets zegt. Zoals uit mijn zelf bedachte onderschrift onder dit iconische beeld duidelijk blijkt. De emotie, die door het beeld wordt opgewekt wordt gericht op een politiek, maatschappelijk gewenst doel. En dat gaat alleen met woorden of met symbolische manipulatie: het invoegen in een rij beelden die reeds een iconische betekenis hebben. Zo werkt reclame. Zo werkte Goebbels. Zo werkt Disney. Zo werkt de katholieke kerk. Zo krijgt het beeld betekenis. Deze beeldtaal werkt direct op het gevoel en passeert het verstand. Een ander belangrijk onderdeel van het manipuleren is de selectie. Een foto van een demonstratie met een heleboel mensen en er bij zetten dat er 10.000 waren terwijl zo ongeveer alle aanwezigen op de foto stonden. Joost Niemöller geeft daar op zijn blog vaak voorbeelden van. Bijvoorbeeld: Immigrantenvideo: Allah Akbar gillende moslims stromen Europa binnen. Kijk dan! Tenzij men zich bewust verzet tegen deze manipulatie schakelt het de kritische vermogens uit. Lees verder →
Amsterdamrant #1
Er is veel mis in en met Amsterdam en dagelijks zijn daarover ergernisverwekkende berichten te lezen. Ieder bericht met een apart blog eren is te veel van het goede dus ik probeer het eens zo. Onregelmatig verschijnend. In mijn laatste blog Toeristen zijn net migranten had ik al over het onderwerp toerisme uitgepakt. Dat zal hier nog regelmatig terugkomen.
“Gesprongen waterleiding”
Het is niet specifiek Amsterdams, maar ja het gebeurde in Buitenveldert: Een hoofdtransportleiding van de waterleiding vernield door een of andere klungel in een of andere shovel. Een gat zo groot dat er een auto in verdween. En dat dan verhullen met “gesprongen waterleiding”. Niet alleen het Parool hoor, feitelijk overal, behalve nu.nl waar het dan wel niet in de kop stond maar tenminste ergens te lezen was. Dit is schering en inslag. Menselijke (ontwerp) fouten worden verhuld als “storing”, “gesprongen”, “kortsluiting”. En we krijgen vrijwel nooit te horen hoe het echt zat en wie er fout was. Zelfs bij zo’n overduidelijke faal als het inhijsen van een brugdek in Alphen probeert men dat. De journalistieke wil (of capaciteit) om dit soort falen echt uit te zoeken ontbreekt meestal. Waarmee de journalistiek haar kritische functie verliest. Lees verder →
Toeristen zijn net migranten
In een rant in het Parool vindt Theodor Holman dat men niet mag klagen dat er te veel toeristen zijn in Amsterdam. Hij woont zelf in een vrij rustige nette buurt en straat en hoeft alleen maar kniediep door de toeristen (en dagjesmensen) te waden als hij per ongeluk langs museum of Dam komt. Volgens mij fietst hij weinig of niet. En ik vermoed dat hij de vele en steeds drukker wordende “evenementen” niet opzoekt. Het is helaas de voortzetting van de dalende lijn waarin wat er buiten zijn kringetje gebeurt hem minder interesseert. Een poging om hem op Twitter tot enige rede te brengen liep uit op de uitspraak dat ik zeur. Een Holman heeft altijd gelijk, en zo niet dan toch. Een ander die zich er mee bemoeide beweerde dat ik de “vrije keuze” had om te vertrekken. Van verdrijven zou geen sprake zijn. Lees verder →
Doen wij er toe? (2)
Annabel Nanninga schrijft op Jalta over de vluchtelingenkwestie:
“In Duitsland blijft het niet bij Facebookberichten, maar zijn er mensen die vanuit bepaalde sentimenten tot actie overgaan en daarmee niet alleen asielzoekers, maar de sociale stabiliteit van heel Europa in gevaar brengen. De anti-immigratie-opiniemakers en politici hebben de verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat brandstichting en geweld niet op een lijn worden gesteld met hun standpunten. Dit frame zal zeer sterk worden ingevuld door het andere kamp, de voorstanders van veerdiensten vanuit Libië, de godwinnende pro-instroom activisten en de vele politici, hulpverleners en actievoerders die garen spinnen bij de asielindustrie. De terreur tegen asielzoekers in Duitsland (of waar dan ook, te vrezen valt dat dit ook elders zal gebeuren) moet krachtig en over de hele breedte van het debat veroordeeld worden.”
Daar kan ik het wel mee eens zijn. Hoewel een vraagteken bij “de stabiliteit in Europa in gevaar brengen” op zijn plaats is. Want het is toch in de eerste plaats de EU-regering die die stabiliteit op allerlei manieren in gevaar brengt. Ze besluit met:
“Richt woede op beleidsmakers en politici, doe dat uitsluitend verbaal en veroordeel daarnaast de brandstichtingen in de scherpste bewoordingen.”
Over dat “uitsluitend verbaal” moeten we het maar eens hebben. Laten we dat in de vorm doen van vragen: Kan het zo zijn dat er een moment komt waarop geweld noodzakelijk en gerechtvaardigd is? Wat voor vormen van geweld, door wie, tegen wie zijn dan mogelijk, geëigend en aanvaardbaar? Lees verder →
Bevrijd de media!
De NPO ontleden doe je zo… schreef gewaardeerd blogger en twitteraar Svennusmax 16 augustus. Een ontleding waar ik het alleen maar mee eens kan zijn. Maar wat nu? Steeds vaker merk ik dat het op internet en elders barst van de kritiek maar dat er bar weinig voorstellen zijn hoe het dan wel zou moeten. En de voorstellen die ik zie zijn vaak marginaal schaafwerk of weinig uitgewerkte kreten. Of het nu over economie, vluchtelingen, Islam of de media gaat. Ik doe al wat jaren mijn best om met wat meer doorwrochte alternatieven te komen. Dan blijkt dat de meeste analyses nog net iets te kort schieten. Vooral omdat de oorzaken van de ongewenste situatie onderbelicht blijven. Toevallig leidde mijn denken over de media vorige week tot een idee voor een mogelijke oplossing. Lees verder →
Yann Boutang: a pseudo Marxist jester
“Cognitive Capitalism” is an avalanche of words leading to murky marshes of not understanding.
In “Cognitive Capitalism” Yann Boutang tries to show he is a good Marxist fellow, knowing what valorization, surplus value and exploitation means. To understand “cognitive capitalism” he introduces “living labor” that “continues to exist”:
The solution is to split living labor into two, and to assume that — alongside living labor as an expenditure of energy that will be partially consumed and crystallized into new machinery in the following cycle — there is a living labor that continues to exist as a means of production throughout the cycle. In other words, this living labor is not destroyed as an intermediate consumption. It is consumed as bodily energy, certainly, but it also develops as a means of production of living as living labor. It builds itself as a skill, as a know-how resistant to its reduction to pure human capital that can be objectified.
How very strange. I understood that next to labor that went into machines (“dead labor” represented by fixed capital) there always was living labor consumed in the manufacture of goods or services for the consumer, represented by variable capital. So Boutang really proposes a third category: living labor that is not “destroyed” (=consumed) in the goods or services but which continues to be there as a kind of perpetuum mobile “a know-how resistant to its reduction to pure human capital that can be objectified” How very nice! A workforce with built-in resistance! Lees verder →
De absolute ethiek van een Goedmens
In Het hemd is nader dan de rok probeerde ik mijn standpunt over ongelijkheid nader te verwoorden. Dit om een betere meningswisseling mogelijk te maken dan die eerder in een discussie met S plaatsvond. S beloofde te reageren en deed dat uiteindelijk met De sublieme Godwin… Mijn verwachtingen waren gering na zijn verwijzing naar Vogelspottersgespot tussen islam en linkse kerk als eerste indicatie van zijn standpunt. De aankondiging dat zijn antwoord “argumentatiever en naar ik hoop polemischer zou zijn” wordt op geen enkele manier waar gemaakt. Uit een overmaat van persoonlijke observaties betreffende mijzelf (negatief), de overige aanwezigen (positief) en de omstandigheden waaronder de discussie plaatsvond (negatief: benauwd, krap) wordt duidelijk dat er geen tegenargumentatie plaatsvindt. Lees verder →
Twee onschuldige blauwe ogen keken de theaterdirecteur aan.
Jaja, die twee mannen van de theaterschool zijn helemaal fout. Tenminste zo staat het in de Volkskrant. Nu valt daar op zich al het nodige op af te dingen, maar laten we voor het gemak even aannemen dat er inderdaad seksueel contact geweest is tussen docenten en leerlingen. Is dat dan fout? En zo ja wiens schuld is dat eigenlijk? In mijn studententijd (70er jaren) was er in een totaal andere studierichting al de zware verdenking dat sommige studentes op niet geheel gepaste wijze hun resultaten haalden of hun assistentschap verkregen; en ook later kwam ik de vermoedens van omhoog neuken regelmatig tegen. Volgens mij verweten de meeste van mijn studiegenoten dat eerder de studentes, die misbruik maakten van de zwakte van de docent. Het is al zeer lang een geliefd thema in films, theater en op TV: de secretaresse die haar baas verleidt en die zo van zijn vrouw afpakt. Het is eigenlijk een cliché. De moderne feministe vind dat tot op zekere hoogte ook nog best, je borsten als wapens (2006, zie de mening van Karin Spaink daarover). En natuurlijk mislukt dat ook regelmatig. En dan ben je genaaid. Maar je hebt het wel zelf gedaan. Lees verder →
De edelkitsch van Pixars “Binnenstebuiten”
Still uit “Inside Out”
Mijn studeren op de aard van het bewustzijn voerde mij jaren geleden naar Daniel Dennett, wiens “Bewustzijn verklaard” (1991) voor mij nog steeds de gouden standaard is. Door de ronkende recensies van “Inside Out” de nieuwste animatiefilm van Pixar, omhangen met vijf sterren en de kreet “Oscarwaardig” en met als belangrijk detail dat het functioneren van het menselijk bewustzijn er zo goed in werd uitgebeeld ging ik deze film bekijken. Lees verder →