Wat is erger: Links individualisme of rechts individualisme? Ik ben geneigd dat van links erger te vinden. Het gaat schuil onder een dikke laag schmink van sociale betrokkenheid. Maar ondertussen voelt men zich aan niets en niemand verantwoording schuldig. Discussie is er om je eigen standpunt uit te dragen. De eigen waarheid opgeven voor iets waar je het over eens moet worden: je moet er niet aan denken. Groepen zijn eng. Verantwoordelijk is de ander. Bevalt het even niet? Dan ga je gauw wat anders doen. Of even niets. Of herbronnen of zo. De kern van dit individualisme? Je bent alleen verantwoording schuldig aan jezelf.

De ooit “linkse” “intelligentia” is omgekocht met allerlei flauwekul- en adviesbaantjes en heeft de zaak verraden. Hun hersens zijn doorweekt met de heersende ideologie van het beleidsjargon. En ondertussen zijn hun egootjes opgeblazen. Belangrijke mannetjes en ook veel vrouwtjes die zich als een wethouder Hekking voor de camera dringen.

Toegegeven: Serieuze bewegingen zoals de Communistische Partijen hebben ernstig teleurgesteld, grote fouten gemaakt en enorme misdaden begaan. En dat de reeds ver van enig socialisme verwijderde heersende “communisten” door zovelen zo lang als voorbeeld gezien werden is iets wat met schaamte, wanhoop en afkeer vervult. Maar het allerergst is de reactie daarop: Niet kritisch kijken naar wat er fout ging om het beter te doen, maar de zaak onderschoffelen en vergeten. De kritische vermogens wegstoppen en ergens een leuk baantje zoeken. Men roept op zijn best drie keer “Mea Culpa” en gaat over tot de orde van de dag. Dat maakt alle offers die gebracht zijn voor het realiseren van een ideaal pas echt tevergeefs.

Waarom komen er geen serieuze bewegingen van de grond, maar zien we alleen af en toe een flashmob,  een zooitje ongeregeld zoals Occupy, of het avonturieren van Greenpeace in hun bootjes, ver weg van de eigenlijke problemen? De enige serieus georganiseerde bewegingen zijn de dierenvrienden en de SP. Helaas hebben die geen van beiden benul waar het met de wereld naar toe moet. Ze houden zich in de eerste plaats bezig met de rechten van zielige dieren en mensen.

Voor verbetering van de mensenmaatschappij is er geen serieuze interesse. Want daarvoor zul je hard moeten werken, geduldig organiseren, propageren, leren. En dat niet een week of een maand, maar jaren. Met een niet zo heel grote kans op succes en nog minder op persoonlijke roem of carrière.

Een toenemend aantal mensen voelt zich ongemakkelijk bij deze stand van zaken. Dat wel. Maar wanneer trekken die mensen daaruit de harde conclusie dat ze zelf, en daarmee ook een deel van zichzelf moeten investeren? En hun individualisme moeten laten varen om ergens serieus deel van uit te maken?

Maar laten we het niet te negatief beschouwen. Ergens samen voor staan en samen aan werken geeft ook bevrediging. Gezamenlijke doelen hebben en beleven kan een prettige ervaring zijn.