Oorspronkelijk gepubliceerd 8 december 2008; door de vreselijke daden van een zekere Noor werd er her en der geroepen om toonmatiging en daarom in 2010 bovenaan gezetten. Bijgewerkt
In Nietzsche en Kant lezen de krant loopt filosoof Rob Wijnberg leeg in zijn zelfgebreide postmodernistische pakje. Op pagina 19 stelt hij al: “Ik ben een postmodernist in hart en nieren”. En wel omdat “een alomvattend wereldbeeld” “per definitie onmogelijk is”. Hij roept nog dat dit “in filosofische zin” is, maar laat verder na om aan te geven waar dit in praktische zin niet zo is.
In zijn inleidende analyse laat hij duidelijk zien tot wat voor cynisme en nihilisme het gelijkschakelen van alle meningen en daarmee alle culturen leidt. En hoewel hij beweert dat zijn boek een bescheiden protest is tegen de vervlakking van de media onder de postmoderne demontage van de waarheid, wordt maar zelden iets opgemerkt dat als het begin van zo’n protest gelezen kan worden. Dat verwondert niet want als je een postmodernist in hart en nieren bent, dan kun je niet anders dan deze ontwikkeling met een zekere gelatenheid en mogelijk weemoed aanschouwen. Ook in het stukje over “Het zijn net mensen” van Joris Luyendijk komt hij niet verder dan een conclusie dat de journalistiek die zich van haar aanspraak op waarheid ontdoet niet geloofd zal worden. En dat dat dus niet kan, maar iets anders ook niet. Leuk hoor, zo’n paradox. Lees verder →