In zijn column ‘Kindboete’ (Volkskrant 14 september 2019) bespreekt Kalshoven de resultaten van een SCP rapport, waaruit blijkt dat vrouwen er bij het krijgen van kinderen 40% in salaris op achteruitgaan. Dat vindt hij een zorgelijke zaak, vooral omdat dit de economische zelfstandigheid van vrouwen bij eventuele scheiding in gevaar brengt. Dat is waar, maar opmerkelijk is dat hij in zijn verhaal in het geheel geen oog heeft voor de kinderen.

Het is al langer bekend: Nederland is een land van anderhalfverdieners. Als er kinderen komen kiezen stellen ervoor om minder te gaan werken. In de meeste gevallen blijft de man 100% werken en gaat de vrouw terug naar 60%. Het gebrek aan betaalbare kinderopvang is één van de redenen daarvoor; dat vrouwen vaker dan mannen een baan hebben waarin deeltijdwerk gebruikelijk en mogelijk is een tweede. Ten derde verdient de vrouw vaak minder dan de man, waardoor er economisch gezien minder schade wordt geleden wanneer zij minder gaat werken. Tot slot nemen vrouwen vaker de zorg voor huis en haard op zich dan mannen. Dat heeft, naast genoemde economische gronden belangrijke biologische en culturele oorzaken.

Kalshoven concentreert zich op de economische gevolgen – de economische onzelfstandigheid van de vrouw na scheiding – en gaat volstrekt voorbij aan de positieve kanten. Het krijgen en opvoeden van kinderen heeft maatschappelijk nut, verbind je met de toekomst en is leuk. Het gezin is helemaal niet zo’n slechte plaats om daar voor te zorgen. En bovendien: hoe zit het met die zelfstandigheid? Financieel zijn de vrouwen in kwestie  – deels – afhankelijk van hun man, maar hoe zelfstandig zijn ze als ze in een fulltime baan werken?

Kalshoven vergeet dat veel vrouwen graag thuis wíllen zijn als de kinderen uit school komen. Zelf zorgen, zelf je kinderen zien opgroeien, zelf betrokken zijn bij hun ontwikkeling. Lang niet alle vrouwen willen dat aan hun man overlaten, omdat ze menen dat zij er beter in zijn. Dat mag dan culturele en biologische oorzaken hebben,  als alle partijen er vrede mee hebben, dan is daar niets mis mee. Daarbij mag niet vergeten worden dat er heel wat kinderen zijn die om wat voor reden dan ook extra begeleiding vragen, al is het maar omdat de klassen zo groot zijn, de scholen de grote verschillen tussen kinderen niet aankunnen, of te weinig tegen pesten doen. Hoe goed is het niet voor kinderen om te weten dat er een veilig thuis is, met een moeder – en soms een vader – die er voor jou is?

Er zijn ongetwijfeld fulltime werkende ouders die het prima geregeld hebben en het goed doen. Maar vrouwen die liever voldoende tijd voor hun kroost nemen en dan geen of een kleinere baan hebben, hoeven we geen schuldgevoel aan te praten.

Kalshoven wil de culturele opvattingen over het moederschap veranderen. Prima. Maar niet in de richting die hij wenst. Als er al een maatschappelijke herwaardering moet komen, dan toch vooral een herwaardering van zorgtaken. Laat zorgverlof een volwaardig item op je cv zijn. Ken economische waarde toe aan huishoudelijk werk. Zie het als maatschappelijk relevant.