Ik was van plan om het hele gedoe rond de donorwet langs me heen te laten gaan als zijnde te onbelangrijk. Ik vind die wet wel een inbreuk op mijn vrijheid maar niet omdat ik vind dat mijn lichaam ook na mijn wilsonbekwaamheid of dood “van mij” is. Als er geen “mij” is dan kan dat ook geen lichaam “bezitten”. Na wilsonbekwaamheid of dood is het voor de nabestaanden, en in bredere zin voor de maatschappij te bepalen wat er met mijn stoffelijke resten gebeurt, zelfs als die nog leven. Ik heb daar nu wel wensen over, maar of die uitgevoerd worden staat nog maar te bezien. Zo wil ik bij wilsonbekwaamheid eigenlijk liever dood.

Waarom dan toch een inbreuk op mijn vrijheid? Omdat ik het hele medische circus en de kapitalen die daaraan uitgegeven worden met de nodige scepsis bekijk. Vanuit het standpunt dat er al te veel mensen op deze aardkloot zijn, dat we best al langer en gezonder leven, dat we toch eens doodgaan en dat we meer in het algemeen hier in het Westen op moeten houden zo ongelofelijk sentimenteel met de dood om te gaan.

Ik ben dus tegen orgaanverkrijging, enkele zeer uitzonderlijke gevallen daargelaten en wil daar niet aan meewerken. Sterker nog: ik vind dat flinke delen van dit circus gesloten moeten worden. Ook het telkens opschroeven van de milieunormen voor nog een paar theoretische extra levensminuten moet een keer ophouden. Terzijde: het gaat dan niet om milieunormen die de vergiftiging van de natuur tegengaan.