Reacties

Loonarbeid versus Slavernij — 1 reactie

  1. Hi V.
    “Maar nog steeds is de grondgedachte van het kapitalisme dat men problemen zoveel mogelijk over de schutting naar “de maatschappij” toe kiepert”.

    Dit essay kan voor mij niet meer stuk.

    Het is niet moeilijk een verschil te zien in het historische perspectief van de ‘loonarbeid’ , vs. ‘de slavernij’.
    De loonarbeid heeft een theorie gevonden waarin de nog steeds voortdurende staat van loonarbeid aan een emancipatorisch perspectief is opgehangen, nl. [vormen van] Socialisme [ of in de praktijk : een groter deel van elk soort taart] . Eigen inzet zal tot revolutie leiden, te weinig inzet tot het tegengestelde. Daarmee is de ‘verantwoordelijkheid’ voor het eigen lot duidelijk neergelegd. Gepacificeerd, zo je wil.

    De slavernij is – in de vorm die ‘wij’ als Slavernij wensen te erkennen, tenminste – voorbij [ ].
    Een historische vorm van afgedwongen on-loonarbeid, zoals ook de middeleeuwse horigheid of aziatische herendiensten dat waren. Bij mijn weten zijn alleen op Haiti en Jamaica succesvolle slavenopstanden geweest die tot revolutie en nieuwe staatsvorming hebben geleid. Er was m.a.w. geen ‘eigenstandig’ sociaal perspectief; de eventuele ‘ondergrondse beweging’ is repressief onderdrukt, nooit erkend en naadloos opgegaan in het tweederangsburgerschap onder de inmiddels veralgemeende loonarbeid.

    Als historische vorm zou je slavernij als maatschapp[elijk ‘kwaad’ kunnen herdenken. Dat moet je m.i. dan ook ruimhartig doen.

    De claim dat het ‘ons’ rijk heeft gemaakt is betwistbaar. Elke vorm van arbeid heeft tot nu toe meerwaarde opgeleverd. En de verdeling van die ‘opbrengst’ zal altijd historisch betwistbaar blijven. Geef Syriza eens ongelijk. Er is zelfs een VN statuutsartikel dat ‘odious’ schuld of ‘odious’ onthouden rijkdom erkent.
    Anders gezegd, pas na de revolutie zal deze ‘schuld’ worden vereffend. Daarom wordt in bepaalde landen met een klassenbewuste arbeidersklasse nog steeds 1 mei gevierd. Om de herinnering in stand te houden dat ‘eens’ de dag van vereffening van eigendom van de productiemiddelen zal plaatsvinden.

    Ex-slaven die nooit in loondienst zijn opgenomen en nooit een ‘uitkering’ hebben gekregen zouden ‘transitiekosten’ kunnen claimen. Zij zullen waarschijnlijk inmiddels niet meer in leven zijn, evenals hun kinderen. Families met deze ‘roots’ zouden kunnen ervaren dat ze nooit volledig hebben mogen delen in de progressie van de klasse van de loonarbeiders [ door de inspanning van de sociale beweging]. Dat zou een terecht verwijt kunnen zijn omdat Internationale Solidariteit inmiddels wel erg ver van het bordje van lokale vakbondsbestuurders en sociaal-democratische voormannen afgeraakt is. Maar helaas heeft “links” nooit in de positie verkeerd de wereld langs democratische weg ‘anders’ te gaan organiseren [ afgezien van het Communistisch Project, met allew haken en ogen en slechte gesternten].
    Erkenning van de ‘bijdrage’ van het slavernijverleden aan de geschiedenis van de Arbeid zou m.i. het beste gekoppeld kunnen worden aan de Eerste Mei- viering.