Onder de kop Zwak moord op kind niet af als gezinsdrama meent Natasha Gerson dat het duidelijk gebruik van het woord “moord”, “gezinsdrama’s” zou kunnen voorkomen, al is het maar één. Want “Dit soort karakters is zeer vatbaar voor de gedachte hoe ze herinnerd zullen worden.” Ik weet niet waar ze dat vandaan haalt, maar mijn waarneming is dat deze daders zeer gefixeerd lijken op de situatie zelf en met name op hun ex. Hoe en of de rest van de wereld over ze denkt laat ze denk ik koud. En die ex zal door de daad ook niet van mening veranderen.

Verder zijn de gedachten van de daders  “egomaan” en “Al ben je nog zo tot op het bot getergd, al stinkt het onrecht nog zo ten hemel, er is geen excuus om je kind te doden. Ook niet als je daarna zelfmoord pleegt. Door het als ‘wanhoopsdaad’ te betitelen maak je het kind, of de kinderen, tot bijzaak, een soort nevenschade bij de zelfmoord. Maar dat is de zaak omkeren. Er is éérst een moord, daarna een laffe vlucht voor de consequenties door middel van zelfmoord.”  Hier klopt weinig van.

Met “egomaan” wordt vermoedelijk gedoeld op het gevoel dat je het recht hebt voor je eigen belang op te komen, zeker als je in je rechten geschonden bent. En zeker als dat schenden gebeurt door een bekende ander. Dat is in deze tijd een heel gewone zaak, waarbij het nog gewoner is die “rechten” breed naar je zelf uit te meten. Maar zelfs als het strikt voor “alleen nog maar met jezelf bezig zijn” zou staan, moet je je afvragen of deze kenschets terecht is. En niet verwisseld wordt met het volledig op jezelf teruggeworpen worden doordat je nergens gehoor vindt en de wereld zich als volstrekt onredelijk aan je voordoet. “Kafkaesk” is dan een beter begrip en “wanhoop” lijkt me legitiem, ook al zijn de daaraan verbonden daden dat niet.  Een afscheidsbrief  waar 50 keer “ik” in staat lijkt me in de eerste plaats een zelfverantwoording.

Die rechten hebben betrekking op de omgang met je kinderen. Het gaat hier om een vorm van eigendom. Velen zullen zeggen dat kinderen geen eigendom zijn en in theoretische zin is dat misschien zo, maar in praktische en emotionele zin niet. Je doodt niet “je kind”, want dat is je ontnomen. Je ontneemt de ander de onrechtmatig verkregen “zaak” op de enige manier die je nog open staat. De daarop volgende zelfmoord is geen laffe vlucht maar  de logische gevolgtrekking uit hetzelfde feit: dat zonder dit “bezit” je leven zinloos is en dus beëindigd dient te worden. De draad met wat je als je toekomst zag is doorgeknipt.

Iedere keer als ik over deze afschuwelijke gebeurtenissen lees vraag ik mij af wat de rol van de ex en de instanties geweest is. Daar wordt nooit goed over geïnformeerd. Op zijn best wordt het met wat algemeenheden in het midden gelaten. Dat is vreemd want er zijn genoeg aanwijzingen dat er in de “begeleiding” van de scheiding door meest vrouwelijke “professionals” de vrouw te gemakkelijk op haar woord geloofd en vervolgens op haar wenken bediend wordt. Dat geldt overigens niet alleen voor de “professionals”. Ik heb het gevoel dat ook in de sociale omgeving van vrienden en bekenden soms te gemakkelijk partij wordt gekozen voor het “zwakke geslacht”.

Misschien kan serieus onderzoek naar de achterliggende gebeurtenissen en mogelijk strafvervolging voor medeplichtigheid of dood door schuld vooral vrouwen aanmoedigen minder bevooroordeeld te werk gaan. Dat zal volgens mij meer helpen dan “moord” te roepen.