Categorie archieven: Geen categorie

Brecht: “Het rijk der gedachten”

Wat te DOEN Geplaatst op door

Brecht:  Me-Ti Boek der wendingen p 11 (NL vertaling, SUN 1976)

Bepaalde gedachten van ordenende aard, gedachten die orde scheppen tussen de
gedachten, kan men wat hun gedragslijn betreft zeer goed met ambtenaren
vergelijken. Oorspronkelijk aangesteld als dienaren van het algemeen worden ze
al gauw tot heersers daarover. Ze moeten de produktie mogelijk maken, maar
verslinden deze. Bepaalde tegenspraken tussen de gedachten uitbuitend werpen ze
zich tot heerser op; daarbij richten ze zich naar de machtigen, niet naar de
nuttigen.

Men kan het rijk der gedachten vergelijken met een gewoon rijk, sprak Me-ti
verachtelijk. Er heerst de ergste onderdrukking. Een andere ordening dan
onderdrukking bestaat niet. Bepaalde groepen komen aan de macht en onderwerpen
alle overige. Niet de prestatie geeft de doorslag, maar de afkomst en de
konnekties. De nuttigen worden gedwongen de machtigen te dienen. Zij die
eenmaal de macht in bezit hebben houden allen die na hen opkomen, eronder.
Bepaalde samenscholingen van oproerige gedachten worden zonder pardon
verhinderd. Men kan gerust zeggen dat het rijk der gedachten als twee druppels
water gelijkt op het rijk waarin het ontstaat.
Een reusachtige groep gedachten dankt haar bestaan uitsluitend aan de diensten,
welke zij weer andere bewijst; slechts met het oog hierop hebben deze gedachten
nut. Het systeem der toetsingen is door en door korrupt. Relaties geven de
doorslag.
Bepaalde gedachten hebben enkel en alleen tot taak om dit rijk eeuwig te
verklaren. Zij bewijzen dag en nacht dat dat dit rijk een deel van de natuur is
en onmogelijk te veranderen. Deze gedachten worden af en toe, wanneer ze in de
dienst vergrijsd en vervet zijn, vervangen door andere, jonger en slagvaardiger
dan zij. Deze vertegenwoordigen dan het oude in nieuwe bewoordingen.]


 Soms moet je je wat herinneren … V.O.

Nu ook met filter

Wat te DOEN Geplaatst op door

Er is hoop voor allen die problemen hebben met de moderatie van hun reactieruimte: Er wordt gewerkt aan een domheidsfilter voor blogs !

Helaas voorlopig in het Engels en gericht op echte domheid. Het is een filtermethode die ook gebruikt wordt om spam te filteren en gebaseerd op het trainen van het programma door aan te geven wat domme reacties zijn. Of het ooit zal lukken daarmee adhominems, drogredenen, off-topics en drammerigheid in het Nederlands te bezweren is dan ook zeer de vraag. Maar alle beetjes kunnen helpen.

Ik citeer een klein stukje van stupidfilter.org :

In the beginning, the internet was a place where one could communicate intelligently with similarly erudite people. Then, Eternal September hit and we were lost in the noise. The advent of user-driven web content has compounded the matter yet further, straining our tolerance to the breaking point.

It’s time to fight back.

The solution we’re creating is simple: an open-source filter software that can detect rampant stupidity in written English. This will be accomplished with weighted Bayesian analysis and some rules-based processing, similar to spam detection engines.

Met dank aan geenstijl

De waarde van een mening

Wat te DOEN Geplaatst op door

Ik ga nog even door… en neem als uitgangspunt de overdenkingen van 100W op "Meningen tellen":

Als “iets zeggen” de reageerder alleen symbolisch iets kost (punten) zal dat de krijsende apen een zorg zijn. Als het echt iets kost (geld?) ontneem je de mensen die het niet kunnen missen de kans om hier te bloggen

Mijn bedoeling is steeds geweest dat je een beperkt aantal punten krijgt om mee te waarderen, af te keuren en reacties te geven. Op dat moment zullen de krijsende apen moeten gaan nadenken waaraan ze die beperkte hoeveelheid uitgeven. Als ze daarover niet nadenken dan is het snel gedaan en kan men de rest van de periode, bijvoorbeeld een maand, niets meer doen. Als door het nadenken hun gekrijs niet vermindert dan wordt het in ieder geval op die wijze beperkt.

Als waardering beloning oplevert, wordt er niet meer gewaardeerd om kwaliteit te erkennen, maar om de beloning te innen. De krijsende apen zal het een zorg zijn.

De bedoeling van dit mechanisme is, dat het geven van punten een soort investering wordt. Indien daarmee de bijdrage waarover het gaat meer gewaardeerd wordt dan zou men, behalve de auteur, ook de beloners (of een deel daarvan) daarin kunnen laten meedelen. De gedachte er achter is dat het lezen en waarderen ook bijdraagt aan het tot stand komen van goede kwaliteit en dat daar een beloning voor op zijn plaats is. Deze vorm van waardering verlicht bovendien de drang tot zelf ook schrijven, aangezien men als beoordelaar ook gewaardeerd kan worden. Ik geef zonder meer toe dat dit mechanisme met de nodige voorzichtigheid gehanteerd moet worden en het wel even kan duren voor de optimale verhoudingen gevonden zijn.

Als afkeuren een risico inhoudt (welk risico?), kweek je een vijver vol bange jaknikkers die risico’s vermijden. Boven die vijver hangen de krijsende apen die zich niet bekommeren om risico’s. Wie buiten de poort wordt gezet, kiest een ander masker en loopt met een schone lei weer naar binnen.

Ik ben in dit uitgangspunt wat kort van stof geweest. Afkeuring moest namelijk, als negatieve vorm van waardering, ook iets op kunnen leveren. Het kosten zit hem er in dat als je "kennelijk ongelijk" had met je afkeuring, omdat de bijdrage door veel anderen juist positief gewaardeerd wordt, je een (extra) boete zou kunnen krijgen. Ik geef onmiddellijk toe dat hier veel haken en ogen aan zitten. Het is misschien ook iets dat wel even kan wachten.

Als afkeuring degene die het betreft (de afgekeurde?) iets kost, is dat koren op de molen van de krijsende apen. Ik keur jou af en jij mag op de blaren zitten.

Dat is inderdaad de bedoeling. De achterliggende gedachte is echter dat het juist de krijsende aap is die door de afkeuring van de anderen op de blaren gaat zitten. Ik ga er impliciet van uit dat de krijsende apen een minderheid zijn die het leven van de meerderheid verziekt. Maar misschien heb ik dat wel mis. Dan moet ik maar ergens anders gaan rondkijken denk ik.

Om ook een beetje aan Frans zijn verzoek tot uitwerking tegemoet te komen hier een voorbeeld.

Maandelijks krijgt iedereen het volgende budget:

50 blogpunten Goed voor 10 blogs van anderhalve pagina
100 reactie punten Goed voor 50 reacties van een kwart pagina
20 B-waarderingpunten.
 		Goed voor 20 positieve of negatieve waarderingen van blogs, met een maximum van +3 en een minimum van –1 per waardering.
100 R-waarderingspunten Goed voor 100 positieve of negatieve waarderingen van reacties, met een maximum van +3 en een minimum van –2 per waardering.

Hoeveel over een maand meegenomen kan worden wordt in dit voorbeeld nog even in het midden gelaten. Het zal duidelijk zijn dat een stuwmeer van "onverdiende" punten niet gewenst is.

Hoe werkt het dan verder:

Bij alle blogs en reacties staat de waardering duidelijk vermeld.
Alle blogs krijgen bij plaatsing een standaard aantal plus punten (waardoor ze hoger beginnen). Deze speciale startpunten slijten met de tijd. Men start met +10 en er gaat er per dag één af.
Er is een mogelijkheid tot het instellen van filters (zie bijvoorbeeld tweakers.net): Ik wil alleen blogs/reacties zien met x punten.
Bij een bepaald bedrag aan negatieve waardering wordt een blog of reactie onzichtbaar. Het valt door het standaardfilter van bijvoorbeeld –5. Masochisten kunnen uiteraard het filter nog lager instellen. Bijdragen onder een bepaalde score worden na verloop van tijd geheel verwijderd. (Bijvoorbeeld van –5 en lager na een maand)

Winst en verlies
Voor elke 2 B-waarderingen krijgt de auteur een blogpunt.
Voor elk blog dat in een week meer dan 20 punten haalt krijgen de 1e tien stemmers hun B-waarderingspunten weer bijgeteld.
Voor elke +2 die een reactie scoort krijgt de auteur van de reactie in reactiepunt.
Voor elk waardering die +10 scoort wordt degene die negatief gewaardeerd heeft belast met het aantal waarderingspunten.
Voor elke waardering die –5 scoort degene die negatief gewaardeerd hebben beloond doordat ze hun punten weer bijgeteld krijgen.
Uiteraard zijn aan al deze zaken nog periodes verbonden. Die laat ik nu meestal in het midden.

Dit mechanisme zal alleen werken bij een zekere massa. Maar ik denk dat het met 30 deelnemers al aardig zou kunnen werken. Voorwaarde is wel dat het onderwerp enigszins homogeen is, zodat er geen appels met peren vergeleken worden. Vandaar dat ik in mijn eerdere voorstel ook een onderverdeling in een aantal hoofdthema’s had gedacht. (Politiek/actualiteit/maatschappij/wetenschap * Cultuur/Litteratuur/Poëzie * Emo * Fotografie/beeldend bijvoorbeeld. De punten zijn vrij besteedbaar, maar de weergave is in principe per categorie).

Een aantal bezwaren richten zich ook op de mogelijkheden van fraude. Al deze zaken zijn gebonden aan het account van de blogger. De enige mogelijkheid om dan te frauderen is om meerdere accounts te openen. Dat zou bemoeilijkt kunnen worden door per ip-adres in principe één account toe te staan. En meerdere alleen in bijzondere gevallen (studentenflats, bloggende echtparen) met een speciale procedure. Daarnaast blijft het mogelijk om bij vermoedens van identiteitsfraude te schorsen.

Nogmaals: dit is een voorbeeld. Alleen door experimenteren kan blijken wat de juiste verhoudingen zijn.
Nu je hier toch bent: Heb je mijn sprookje al gelezen ?

De Verjaardag van de Kleine Koning.

Wat te DOEN Geplaatst op door

Er was eens een Kleine Koning van de Mening. De Kleine Koning van de Mening had een eerbiedwaardige leeftijd. En eens in de zoveel tijd vond hij het wel passend om zijn verjaardag te vieren. Zo ook zijn 130e verjaardag. Natuurlijk deed de Kleine Koning dat niet zelf. Hij was slechts het symbool zoals dat met koningen gaat. Het werk werd gedaan door zijn kanunnik . De toevallig dienstdoende kanunnik ten tijde van deze verjaardag heette Karel. Hij was zo een beetje de 10e kanunnik van de Kleine Koning van de Mening. En moest nu dus een feestje organiseren. Maar ja een gewoon feestje, dat was natuurlijk te min voor zo een eerbiedwaardige Kleine Koning. Er moest iets ongewoons maar toch passends bedacht worden.

Nu moet daarbij vermeld worden dat de Kleine Koning van de Mening vrij arm was. Eigenlijk kon hij maar net rondkomen. En dat alleen omdat hij elk jaar een bedelbrief aan zijn onderdanen schreef of die hem alsjeblieft wat extras konden geven. Zijn paleis zag er behoorlijk uitgewoond uit. Maar dat vond de Kleine Koning van de Mening niet erg. Het ging hem er om zijn onderdanen te voeden met goede meningen en hij hoefde zelf daarvoor geen grote staat te voeren. Zijn onderdanen wisten dat ook te waarderen en gaven altijd met gulle hand als de koning daarom vroeg. Maar veel geld voor een feestje was er niet.

Toevallig overleed rond deze tijd een rijke onderdaan van de koning. En die had in zijn testament een aardig bedrag aan de koning nagelaten. Dat kunnen we mooi gebruiken voor het feest dacht de kanunnik. Maar wat kunnen we daarvoor nu voor passend gebruik van maken. Kanunnik Karel kreeg een goed idee. Altijd geven wij onze onderdanen maar goede meningen. Als wij nu eens een wedstrijd onder onze onderdanen houden waarbij die hun goede mening aan ons geven. Als we daar een mooie prijs voor uitloven dan komt daar vast iets heel moois uit en dat kunnen we dan weer aan onze onderdanen teruggeven.

Kanunnik Karel had echter geen idee hoe je zoiets moest aanpakken. Maar gelukkig had hij een vriend. Die vriend had eigenlijk helemaal niets met de Kleine Koning van de Mening te maken. Hij was ook nooit betrapt op het hebben van een goede mening. Hij was meer in dienst van de Mammon van het Grote Geld. Maar af en toe deed die vriend ook wel eens wat voor de Kleine Koning van de Mening. En hij had heel veel verstand van hoe je meningen moet kneden en gebruiken. Wel tien kilo. Toen Kanunnik Karel aan zijn vriend vroeg of die hem met de wedstrijd wilde helpen zei die dat hij zich nergens zorgen over hoefde te maken en dat hij dat wel voor hem zou regelen. Alleen moest Kanunnik Karel wel voor een onderwerp zorgen. Want een mening zonder onderwerp dat wordt toch moeilijk. Dat was nog wel een probleem. Want de Kleine Koning van de Mening had eigenlijk zelf overal al een mening over. En zat niet op andere meningen te wachten. Kanunnik Karel kreeg nog een goed idee: We laten ze hun mening over de mening geven. Dat kan verder weinig kwaad.

Nog één ding, zei de Vriend in Dienst van de Mammon van het Grote Geld. De prijs moet ook een naam hebben. Zonder naam is het niks. Dat was voor Kanunnik Karel niet moeilijk. Hij had een alom geëerde voorganger, Jan van Zeist, die veel te vroeg was overleden en waar alle onderdanen van de kleine koning nog steeds om treurden. We noemen de prijs naar hem.

"Goed kerel, dan regel ik het verder wel voor je" zei de Vriend in Dienst van de Mammon van het Grote Geld. Hij krabbelde wat regels op papier en zei: "Geef deze opdracht maar aan je onderdanen, dan komt het allemaal dik voor mekaar." "Ik vind de regels van de wedstrijd niet zo erg duidelijk", zei Kanunnik Karel. "Maak je niet druk kerel. Je hebt toch wel vertrouwen in me ?" Eh… jaja, natuurlijk". En zo ging de wedstrijd om de mening over de mening van start.

Toen alle inzendingen binnen waren krabde Kanunnik Karel zich ernstig achter zijn oor. Eigenlijk zat er niks fatsoenlijks tussen. Het was of slecht geschreven of het ging nergens over. En de winnaar die zijn vriend in gedachten had kon hem al helemaal niet bekoren. Eigenlijk kon je dat kapitale bedrag niet met goed fatsoen aan een van de inzenders geven. Hij sprak daarover met zijn vriend maar die vond het allemaal prachtig en geweldig. En waar zeurde hij nu over. Hij vertrouwde hem toch wel? "Kunnen we niet gewoon zeggen dat we de prijs niet uitreiken ?" Maar dat vond de Vriend in Dienst van de Mammon van het Grote Geld maar niks.

Omdat de inzendingen ook aan de onderdanen bekend waren geraakt ontstond daar ook wat gemor. Wat zal dat nu: elk jaar bedelen om geld en dan opeens zo een bedrag aan een flutmening uitgeven! riepen sommige onderdanen dreigend. Wij zullen dáár eens onze mening over geven. Maar Kanunnik Karel had daar wel een antwoord op: "Wij hebben een prijsvraag uitgeschreven en dat doen Wij geheel op onze eigen manier. Het heeft geen zin om Ons aan te schrijven alsof Wij de Minister van Financiën zijn. De Kleine Koning van de Mening is een vrije geest en aan niemand verantwoording schuldig. Dat levert wel eens iets anders op. De plaatsvervanger van God van Zeist op Aarde is onfeilbaar."

En zo vierde de Kleine Koning van de Mening zijn verjaardag.

Dit sprookje wordt u aangeboden in het kader van: "konijnen schieten terug"

Meningen tellen

Wat te DOEN Geplaatst op door

Uitgebroken Pleuris Op gezette tijden breekt weer eens de pleuris uit in VK-blogland. Als een stel krijsende apen zit men elkaar in de haren. Waarna er weer door anderen tranen geplengd worden over deze verschrikkelijke toestanden.

Menig ideetje ter bestrijding is daarover gelanceerd. Ook door mij. Waarom lukt het niet deze zaak onder controle te krijgen? Het gaat om een gebrek aan verdergaande betrokkenheid. Van de eigenaar van het blog, vertegenwoordigd door GJB, tot aan de  deelnemers zelf. In blogland is de spanningsboog van de aandacht geminimaliseerd tot een ogenblik. Daarna trekt de karavaan weer verder.

We kunnen het bloggen en reageren daarop bekijken als een spel. En daar de zojuist met de Nobelprijs bekroonde inzichten op los laten. De essentie daarvan is dat als een spel uitkomsten kent die niet gewenst worden je de regels zo moet veranderen dat die uitkomsten een stuk minder  waarschijnlijk worden. Helaas ben ik met de details van deze theorie (nog) niet bekend. Misschien schiet mijn wiskundige kennis daarvoor ook wel tekort. Maar het idee kunnen we wel proberen toe te passen.

Het behoeft weinig betoog dat het gratuite karakter van de uitingen op blogs en forums de deur wijd open zet naar allerlei ongewenste verschijnselen. Zodra men een beperkt budget heeft om mee te schrijven, reageren, aan te bevelen of af te keuren zal men er wel iets beter bij stil staan wat men doet. Hoe krap of ruim het budget is zal met enig experimenteren vastgesteld moeten worden.

In mijn eerdere voorstel lag de nadruk op het verbeteren van de moderatie van de bijdragen zelf. Dezelfde mechanismen kunnen ook worden gebruikt om de bijdragen in het reactiedeel te verbeteren. Ik doe daarom nog een keer een voorzet. Er moet een systeem van zelfmoderatie komen met de volgende uitgangspunten:

  1. Iets zeggen, ook het geven van een aanbeveling,moet iets kosten, al is het maar symbolisch.
  2. Waardering moet een (budgettaire) beloning opleveren.
  3.  Afkeuring moet mogelijk zijn, maar moet ook een risico voor degene die afkeurt inhouden.
  4.  Afkeuring moet degene die dat betreft iets kosten.

Binnen deze uitgangspunten moet dan verder gekeken worden naar een speciale rol en eindverantwoordelijkheid van de redactie. Die zou zich meer bezig moeten houden met de regels van het spel en minder met de inhoud.

Ik ga dit nu niet verder uitwerken. Eerst maar eens kijken of de passiviteit doorbroken kan worden. Dat zal al moeilijk genoeg zijn. Voordat ik iedereen verzoek om GJB met mailtjes te bestoken nodig ik hem bij deze uit om zelfmoderatie als uitgangspunt serieus in discussie te brengen

De wittebroodsweken zijn voorbij

Wat te DOEN Geplaatst op door

In de reacties op de opschoning van het RBA is veel dubbelheid te beluisteren. Degenen die er op stonden blijken er onverwacht veel waarde aan te hechten. Degenen die er op staan doen daar luchtig over. Sommigen blijken de RBA als hun eigen handige voorkeurslijstje te gebruiken. Na er toch ook wel kritisch over geschreven te hebben.

Het leek zo mooi. Bloggen. Iedereen een kans. Maar de wittebroodsweken zijn voorbij. Het is een keiharde strijd om aandacht. En de kaarten lijken geschud. Na enige tijd rondhangen op het VK-blog kom ik tot de conclusie dat van de 600 min of meer actieve bloggers er misschien 60 zijn die regelmatig bezocht worden. En dan vooral door elkaar. Ook al behoren ze tot verschillende bloedgroepen. Van die club van 60 worden er misschien 30 ook echt goed gelezen en becommentarieerd. En zelfs van het bereik van die 30 moeten we ons niet te veel voorstellen. De blogs van de overige 540 blijven grotendeels ongelezen.

Zou dat echt aan de kwaliteit liggen ? Het lijkt mij van niet. Maar ik kom er ook niet aan toe om dat te controleren. Bovendien heb ik misschien wel geen verstand van kwaliteit. Het begint al net zo moeilijk te worden om een goed gelezen blog te krijgen als een publicatie in de papieren wereld.

De beoordelingen en de zichtbaarheid kunnen een stuk eerlijker. Zodat vooral nieuwkomers een echte kans krijgen. Een eerder idee van mij werd door de enkeling die er op gereageerd heeft als te bewerkelijk van de hand gewezen. Ik probeer hier iets simpelers. Het uitgangspunt blijft: Moderatie door de lezers.

  1. Het Blogveld wordt gesplitst in een aantal hoofdcategorieën. Die vanaf de voorpagina gesplitst worden weergegeven. Een voorstel: Politiek en Filosofie, Foto’s en Beeldende kunst, Persoonlijk, "Overig". Dit moet beter kunnen maar zes lijkt mij het maximum. Een blogger kiest per bijdrage waar die onder valt.
  2. Er komen waarderingen voor Bloggers. In principe gevormd door de som van de waarderingen van de bijdragen. De waarderingen zijn per veld gescheiden.
  3. Bij iedere vermelding van een blog komen de scores van het blog, de score van de auteur voor dat veld en het aantal reacties te staan.
  4. Geregistreerde lezers (en ook bloggers) krijgen maandelijks een aantal beoordeelpunten om uit te delen. Het beoordelen wordt zo minder gratuit.
  5. Blogs kunnen alleen door geregistreerde gebruikers worden gewaardeerd. En wel met score’s tussen de -2 en +2. Deze punten komen in mindering op het beoordeelsaldo van de beoordelaar (De –punten worden daar eveneens afgetrokken en niet bijgeteld.) En worden bijgeteld of afgetrokken van het saldo van de schrijver en van de blogbijdrage zelf.
  6. Bij het publiceren van een blog dient de auteur een aantal punten van hemzelf mee te geven, bijvoorbeeld minimaal 5 en maximaal 10. Deze punten gaan af van zijn waarderingspunten en niet van zijn beoordelingspunten. Dit maakt het publiceren minder vrijblijvend.
  7. Een beginnende blogger krijgt een totaal aantal waarderingspunten bij de start, die hij zelf over de velden mag verdelen. Bijvoorbeeld 50. Genoeg om 10 blogs mee te maken.
  8. De RBA wordt opgeheven. Degenen die daar op stonden krijgen extra punten. Andere huidige bloggers krijgen een aantal startpunten volgens een nog te bepalen grondslag.
  9. Bloggende Redacteuren of op uitnodiging van de redactie bloggende personen worden apart herkenbaar in de lijsten. Speciale lijstjes daarvan verdwijnen.
  10. De redactie kan willekeurige hoeveelheden punten uitdelen. (?)
  11. De redactie krijgt de mogelijkheid om gedurende minimaal drie en maximaal tien dagen één blog uit een willekeurige categorie op de voorpagina te zetten. Er komt een speciale pagina waar de laatste vijf op deze wijze geplaatste Blogs te zien zijn.
  12. De voorpagina wordt gedeeltelijk indeelbaar door de (geregistreerde) lezer, zodat diens eigen voorkeuren gemakkelijker vindbaar zijn. (Zie bijvoorbeeld de gepersonaliseerde Googlepagina)
  13. Geregistreerde gebruikers loggen automatisch in.

(Om een of andere reden wenst de VK site alleen even nummers te gebruiken. Foutje in de css ? )

Natuurlijk blijft er ook bij dit voorstel de mogelijkheid tot kliekjesgedrag van mensen die alles van elkaar prachtig vinden. Daar zouden ook nog mechanismen tegen te bedenken zijn. Maar ik stel voor hiermee te beginnen. Ik hoop dat jullie dit voorstel kritisch willen steunen. Bij de redactie.

NB: Nu je hier toch bent: Mijn laatste blogjes kunnen nog wel wat lezers gebruiken. Negatieve aanbevelingen zijn nog niet mogelijk.

Geldpest bij Nuon (en Essent)

Wat te DOEN Geplaatst op door

Hebben jullie ook allemaal zo’n prachtige brief van de NUON gekregen waarin wij persoonlijk over niets geïnformeerd worden ? Weer een miljoentje over de balk geslingerd. Kan het tenminste niet meer op Ludo z’n account.
.
 

Don’t you eat that Yellow Snow (Frank Zappa)

Wat te DOEN Geplaatst op door

VK web 3/2 10:28: Delen Siberië bedekt met oranje sneeuw

MOSKOU – Sneeuw is geen nieuws in de steden en uitgestrekte bossen van de Russische deelrepubliek Siberië – behalve als die oranje, geel of rood is. In drie gebieden in Siberië viel vrijdag gekleurde sneeuw, die bovendien stonk en olieachtig aanvoelde.

De autoriteiten in de regio Omsk waarschuwden de inwoners van de sneeuw af te blijven en ervoor te zorgen dat hun vee er niet mee in aanraking komt.

Het is nog onduidelijk wat de bron is van de vervuiling, meldde de Britse krant The Guardian zaterdag. In het gebied is veel industrie gevestigd, waaronder een kerncentrale en chemische- en metaalfabrieken.

Frank Zappa zei het al ( LP Apostrophe (‘), 1974)

Watch out where the huskies go, and dont you eat that yellow snow !

Mijn mond staat naar schelden ….. (vrij naar Spinvis)

Wat te DOEN Geplaatst op door

(zaterdagmiddagboodschappen)

Rolstoeltank

Fietsenrek. Duurde zoals gewoonlijk weer even voordat ik mijn fiets tussen de anderen vandaan gewrongen had. Vandaag stonden mijn medegebruikers weer behoorlijk onvriendelijk in het rek.
Geen voorrang. Die auto die van de brug kwam zag als gewoonlijk fietser niet zitten.
Miep 1. Bij de Blokker opende mijn favoriete caissière de 2e kassa. Een enigszins oversized wijf met dikke brilleglazen was me net voor en rekende twee glazen maxi waxinekandelaars af uit de aanbieding. De prijsjes moesten er door de caissière afgehaald. Daarna ook nog een briefje dat er in zat er uit. Ongetwijfeld met de waarschuwing dat kleine kinderen er niet mee mogen spelen. Ik zie haar al over een maand in de winkel terug met het verhaal dat haar kleine nichtje er met haar armpje in was gegaan en dat ze naar het ziekenhuis moesten om het glas door een chirurg kapot te laten slaan. Inmiddels waren aan de andere kassa al vier mensen geholpen. Ik had al buiten kunnen staan. Ik wist me te beheersen en heb niet gezegd dat met klanten zoals zij de Blokker niet meer in staat zou zijn dergelijke voordelige aanbiedingen te doen.
Karretje 1. Eenmaal bij de AH aangekomen werd de ingang in beslag genomen door een oversized klojo in een gemotoriseerde rolstoel-limousine. In aimabel gesprek met de beveiligingsbeambte. Ik ben wel het een en ander gewend maar iets van een dergelijke omvang had ik nog niet eerder gezien. Ik kon mij er langs wringen en nam een wagentje. Pas na drie keer steeds wat luider verzoeken bleek men genegen om het gesprek even te onderbreken om een minimaal aantal centimeters opzij te gaan. Zodat ik weliswaar met mijn wagentje de winkel kon betreden, maar anderen nog meer moeite hadden de winkel binnen te komen of te verlaten. Wederom wist ik mij te beheersen en heb deze “heer” niet aangesproken op zijn gedrag.
Karretje 2 + miep 2. Ik had ze al gespot. Een beetje sneu typ (maar evenzeer oversized) in een gewone rolstoel. Die geduwd moest worden! Later stond ze enigszins aan haar lot overgelaten geparkeerd, schuin tegenover een bevoorradingskarretje. Haar gezelschap stond verderop in het schap iets uit te zoeken. Met de nodige omzichtigheid manoeuvreerde ik er om heen, waarbij de punt van mijn rugzak iets heel licht aanraakte. “Hé dat is wel mijn hoofd waar je tegen aan stootte!” Klonk het nu achter mij. (Ik voelde dat het woord eikel nog net werd ingeslikt). Ik liep maar gewoon door en langs een ander gangpad naar de kassa.

Overdenking 1: Over twee soorten rolstoelgebruikers.

Degenen met een overigens normaal postuur, maar bijvoorbeeld zonder benen. Die met een vrolijke blik zichzelf voortbewegen in een zo klein mogelijke rolstoel. Vaak een sportmodel. Ze doen alles zoveel mogelijk zelf en klagen volgens mij zelden. Misschien verbeeld ik me dat, maar zullen zij ook niet eisen dat iedere willekeurige plek in Nederland voor rolstoelen toegankelijk moet zijn. Het lijken wel gewone mensen.
De oversized typen. Vet, rook en andere ongezonde levensgewoonten druipen van deze lieden af. Meestal tref je ze aan in een elektrisch geval, waarbij ze vinden dat ze het volste recht hebben om overal te gaan staan en iedereen maar voor ze opzij moet springen. Uiteraard hoort er een invalidenparkeerplaats bij voor de deur. Dit type lijkt wel behoorlijk in de meerderheid. Althans in Amsterdam.

Overdenking 2: Over gedrag in de openbare ruimte.

Het lijkt wel een soort ziekte, waar ik vooral vrouwen op betrap: volledige onverschilligheid aan de dag leggen omtrent anderen met wie je de openbare ruimte deelt. Breeduit slingerend fietsend mobiel telefoneren. Zonder op of om te kijken je in het verkeer storten. Op een willekeurige plek op een smal pad even gezellig bijpraten.

Vervolg. Ik had deze dame het volgende willen toevoegen: “Dat ze blij mag zijn dat ze getolereerd wordt. Dat als ik het voor het zeggen had, er heel anders zou worden omgegaan met mensen die overduidelijk hun eigen lichaam vernielen en dan aanspraak maken op zorg. En dat ze voor excuses maar bij haar begeleider moest zijn die haar op een dergelijke willekeurige wijze had neergekwakt.” Ik hield me weer eens in.
Stokbrood. Bij de kassa moest mijn voorganger er nog even langs, terug de zaak in om een artikel om te ruilen. Daarna ook weer terug. Mijn inpak en betaalroutine werden zeer verstoord, maar ik kon dit keer niets verzinnen waardoor de ander daar schuld aan had.
Terugzetten fiets. Voor de zoveelste keer vroeg ik mij af wanneer ik of een ander door het gat met de ernaast liggende stenen in het water zou donderen. Ligt pas een half jaar zo, waarbij ik één keer gepoogd heb de stenen min of meer terug in het gat te leggen.

Het zal allemaal wel komen door het mooie weer. En dat juist nu G voor werk in het buitenland zit…..

PvdA: weg met die partij.

Wat te DOEN Geplaatst op door

Soms is het jammer dat ik jaren geleden mijn lidmaatschap van de PvdA al opgezegd heb. Ik had het nu nog wel een keer willen doen. Uit de VK van hedenochtend:

Klaas de Vries niet in senaat

Van onze verslaggever Raoul du Pré

DEN HAAG – PvdA-politicus Klaas de Vries heeft zich teruggetrokken als kandidaat voor de Eerste Kamer nadat het partijbestuur hem op een onverkiesbare plek had gezet. Ondanks inspanningen van partijleider Wouter Bos kwam De Vries niet hoger dan de 23ste plaats. Ingewijden bevestigen dat de oud-minister dit als een belediging opvatte.

Naast de Vries zijn ook de oudgedienden Bert Middel en Ed van Thijn gesneuveld in het selectieproces. Zij keren niet terug in de senaat. Partijvoorzitter Michiel van Hulten zegt dat zij het slachtoffer zijn geworden van de nieuwe selectiecriteria. ‘Wij willen een volstrekt gelijke man-vrouwverdeling. Die was de afgelopen jaren scheef. Daarom was er nu minder ruimte voor mannen.’

Tegen De Vries pleit bovendien dat hij geen andere belangrijke maatschappelijke functie meer heeft, zegt Van Hulten.

Een poging van Bos om De Vries te redden, liep spaak. Hij verloor de stemming in het bestuur. De Vries wil geen oordeel uitspreken over de selectiecriteria. ‘Het is jammer, ik had het graag gedaan.’ Ed van Thijn zegt te begrijpen dat hij plaats moet maken voor nieuwkomers.

Commentaar:

Kunnen we het eens hebben over damesknuffelaars. Weer eens wat anders.