Categorie archieven: Geen categorie

De Kaapverdiaan

Wat te DOEN Geplaatst op door

Ooit woonde ik in het schattige stadje D. Ik maakte er deel uit van het jongemannenoverschot van ongeveer 200%, ontstaan door de vestiging van een Technische Universiteit. De meeste testosteron verdween in een nerderige concentratie op techniek en denksport. Maar er bleef nog genoeg over om op gezette tijden tot een zelfmoordje of zo te leiden.

Wat niet meehielp was de houding van de kleine groep beschikbare dames uit de juiste leeftijdscategorie. Vooral nadat het zogenaamde feminisme eenmaal om zich heen had gegrepen. In een populaire disco ging het ongeveer zo: Vanaf ongeveer 11 tot 1 uur hingen enige tientallen jongemannen rond een verder lege dansvloer. Er waren ook een stuk of vijf dames die zich de aanspraak en drankjes van enkele van hen lieten welgevallen. Rond 1 uur  was het dan zover. De binnenkomst van “de Kaapverdiaan”; een niet eens zo heel knappe maar wel charmante en vooral lichtgetinte persoon. Overigens geen student. Alle dames stoven acuut op hem af. Tot zijn voordeel moet gezegd worden dat dat meestal voor allen tevergeefs was. Op sluitingstijd ging eenieder zijnsweegs.

Waarom komt deze herinnering naar boven? Ik ben me nog steeds aan het verdiepen in het geval Breivik. Een van de door hemzelf aangegeven oorzaken was de behandeling in de publieke ruimte die autochtone vrouwen ten deel viel door allochtone mannen. En dat daar niets aan gedaan werd. Maar misschien is dat maar de helft van het verhaal. Mijn kleine anekdote zou model kunnen staan voor een grotere beweging op de relatiemarkt, die in latere varianten van feminisme wel het “foute mannen probleem” genoemd werd. De stroom van autochtone vrouwen die uit eigen beweging richting migrant trekt hoort daar  bij. Soms eindigend gewikkeld in zwarte lappen achter aanrecht, kassa of kinderwagen. Of nog erger: achter het raam van de loverboy. Een stroom die niet gecompenseerd wordt door een even grote stroom van migrantenmeisjes op de autochtone relatiemarkt. Wegens strenge bewaking en huwelijksmigratie. Dit resulteert in een krenking van de groep autochtone mannen die daardoor in de kou komt te staan. En zich niet wil of kan permitteren bruiden uit het (verre) oosten te halen. Mogelijk nog een krenking die ten grondslag ligt aan de uiteindelijke ontsporing van Breivik.

De directe aanleiding is de uitstekende beschouwing van Hans Schnitzler: “Breivik is onze eigen Ben Laden” in de Volkskrant van 27 juni. Een stuk daaruit:

Onze eenzame wolf is het afvalproduct van de meritocratische ratrace. Bovendien leeft hij in een biotoop waar schaarste aan zingeving heerst, het zelfredzame individu is er de norm. Het klimaat wordt er beheerst door depressies, hyperactiviteit, dwangmatig consumptiegedrag en oververhitte ego’s. Dit is de omgeving waarin het roedelloze dier rondzwerft, hongerig naar erkenning en aandacht en voortgedreven door een gevoel van vernedering en uitsluiting. Hij zoekt genoegdoening, maar is volledig op zichzelf teruggeworpen. Heeft hij een bezielend verhaal of een organisatie nodig om in blinde razernij te ontbranden? Welnee. Een onbeantwoorde liefde, een onwelgevallige leraar of een jonge socialist op zomerkamp voldoet.

Umberto Eco: ‘Er bestaat zoiets als een historische waarheid.’

Wat te DOEN Geplaatst op door

Umberto Eco (via een bericht in de Groene 20 juni):

‘Onze gemeenschappelijke cultuur is gebaseerd op een gemeenschappelijk historisch geheugen, dat niet zomaar een confetti van feiten is, maar juist de selectie van die feiten. Ik heb het uiteraard niet over een ideologische selectie, maar een objectieve: er bestaat zoiets als een historische waarheid.’

‘De feitjesridders die dag en nacht aan het scherm gekluisterd zitten zijn het meest  gevaarlijk. Het is een vorm van krankzinnigheid die nog niet als zodanig is onderkend. Door het oerwoud van informatie je weg vinden is een vaardigheid waarvoor steeds minder mensen de culturele bagage hebben. Niet iedereen is als Eco, getraind in het interpreteren van tekens en informatie. Alleen als je een innerlijke encyclopedie hebt die meteen alarmsignalen afgeeft bij het koeterwaals dat je op internet aantreft, ben je zeewaardig. Anders zou ik zeggen: ga niet surfen.

Eco stelt ook nog dat ‘Er twee manieren zijn om censuur te plegen: één door informatie achterwege te houden, de andere door er te veel van te geven. En dat is de censuur waar we vandaag mee te maken hebben: niet door mensen het zwijgen op te leggen, want dat is onmogelijk in het internettijdperk, maar juist door zo veel mogelijk ruis te creëren.’

Dit lijkt me niet helemaal correct. Censuur is een min of meer bewuste actie van een overheid of redactie. Ik zou niet weten wie er al die extra ruis bewust de wereld in stuurt.

De fret doet het niet

Wat te DOEN Geplaatst op door

Over dierenliefde (1)

Zou “De fret doet het niet” vandaag nog kunnen worden gemaakt? En Monty Python’s Musical Mice ?  Door toegenomen dierenliefde zou dat niet zonder gevaar zijn. Deze linkjes zouden wel eens niet meer kunnen werken als Youtube onder druk van de dierenknuffelaars de filmpjes verwijdert. Recente reacties op de vliegende kat Orville geven aan dat de overgevoeligheid nog steeds toeneemt. Het begint zorgwekkende vormen aan te nemen. Ook onder intellectuelen of andere mensen die geacht worden na te kunnen denken. Het zijn niet de minsten die in werk en leven blijk geven van kromgetrokken dierenliefde. Een paar citaten: Lees verder →

Help! Ik ben paranoïde!

Wat te DOEN Geplaatst op door

“Breivik vertoont de drie kardinale eigenschappen van paranoia, een van de vormen waarin een psychose zich kan openbaren. Die eigenschappen zijn: weten dat er iets mis is met de wereld, in staat zijn dat te benoemen, en die informatie proberen te verspreiden. Breivik wist dat there is something rotten in Europe, hij kon dat ook benoemen, namelijk de islam, en hij deed zijn best zijn overtuigingen te verspreiden, onder meer in de vorm van zijn vijftienhonderd pagina’s tellende geschrift, The European Declaration of Independence. Het is een klassiek geval van een paranoïde subject. Helaas was er in dit geval ook een uitbraak van geweld, in de meeste gevallen van paranoia is dat niet zo.”

In de Groene van 31 mei 2012 wordt de zich Lacaniaanse psychoanalyticus noemende Darian Leader aldus letterlijk geciteerd. Vreemd. Zo ongeveer iedereen die kritiek heeft  is dus paranoïde! Mensen die menen dat iets niet deugt zijn gek. Discussie gesloten. In mijn onschuld dacht ik altijd dat je pas paranoïde was als je dacht dat er een samenzwering was die niet bestaat of waar in ieder geval geen enkel bewijs voor is. Dat schijnt niet meer nodig te zijn.

Dit past in een patroon, schrijf ik paranoïde. Een van de oorzaken waaraan de psychoanalyse te gronde is gegaan: psychologiseren. Het onschadelijk maken van tegenstanders van jouw ideeën door ze in al of niet bedekte termen gek te verklaren. In de film a “Dangerous Method” van David Cronenberg komt dit prachtig tot uiting in de conversatie tussen Freud en Jung op de boot naar Amerika: Jung vertelt zijn droom aan Freud en in de “interpretatie” van Freud krijgt hij er van langs. Freud weigert echter Jung zijn droom te vertellen: dan zou hij zijn gezag over Jung verliezen. Terecht heeft de wereld van deze vorm van psychoanalyse afscheid genomen. Alles is altijd te interpreteren als een stoornis. Het lijkt me inderdaad beter behandeling te beperken tot mensen die afwijkend gedrag vertonen. En behandeling ook te richten op het voorkomen van dat gedrag. De definitie hierboven sluit waarheidsvinding uit.

Ben eigenlijk wel benieuwd hoe Leader over Zizek denkt. Een prominente Lacaniaan die volgens mij vindt dat er zeer veel “rotten is in Europe”. En dat benoemt en verspreidt.

De CultuurPaus, Amsterdam en de Fietser

Wat te DOEN Geplaatst op door

Yoeri Albrecht is iemand met het hart en de hersens op de juiste plaats. Jammer dat hij af en toe uit de bocht vliegt. Zoals recentelijk op Twitter over de fietsdoorgang van het Rijksmuseum. Die moet er niet komen vindt hij. Er zijn belangrijker zaken in de wereld, maar ik vond de denkwereld die achter zijn standpunt schuilgaat nogal verontrustend. Vandaar dit stuk.

Zijn argument is dat er door dat fietspad geen monumentale ingang van het Rijksmuseum mogelijk is. Het bestaan van zo’n ingang zou belangrijk zijn omdat we daarmee het Rijksmuseum promoten ter stimulering van het toerisme. Vervolgens worden mensen die het daar niet mee eens zijn weggezet als provinciale NIMBY’s die vinden dat alles voor hun belang moet wijken.

Het is vooral dat stimuleringsargument dat mij zorgen baart. Niet omdat het mij een onzin argument lijkt: volgens mij zal er geen toerist wegblijven vanwege het ontbreken van een monumentale ingang en je zou zelfs het ontbreken van zo’n ingang als verkoopargument kunnen gebruiken. Het lijkt er met de haren bijgesleept om het ontbreken van de monumentale ingang enige betekenis te geven.

Het argument van de stadspromotie toont een denkwereld waarin kennelijk het belang van het toerisme prevaleert boven dat van de mensen die er wonen en werken. Het toont de denkbeelden van een elite die voor het oog van de wereld wil scoren. En van Amsterdam een soort Venetië wil maken. Alles voor het toerisme, dat zich meer en meer gaat ontwikkelen tot een zorgelijk fenomeen. Door de massaliteit, maar vooral doordat het steeds meer een museaal karakter krijgt. Waarbij het feit dat er nog wat bewoners tussen de tentoongestelde stukken doorlopen eerder hinderlijk is dan een positief te ervaren deel van de belevenis. Voor mij is de hoeveelheid toeristen die de stad aankan enkele jaren geleden al overschreden. Op het moment dat je door een bus-peloton toeristen, lopend of op de fiets, aan de kant wordt gedrukt is het niet leuk meer.

Terzijde: over het  nieuwe Rijksmuseum en de fietsdoorgang. 

Het gebouw van Cuypers heeft nooit een monumentale ingang gehad. Wel een doorgang voor het verkeer zodat het gebouw de stad niet af zou sluiten. Het lijkt me dat als je het gebouw weer in een zo oorspronkelijk mogelijke staat onderdeel wil maken van het nieuwe museum, je dit aspect niet opeens kunt weglaten. Het argument van de afsluiting van de stad blijft geldig. Het is niet alleen visueel maar ook praktisch een probleem. Tijdens de discussie over de plannen voor het Rijksmuseum waren ook stemmen om het af te breken en daar of elders een nieuw museum neer te zetten. Dat standpunt heeft het niet gehaald, en ik meen dat daarmee de doorgang een expliciet onderdeel van het programma van eisen is geworden. Als men een monumentale entree had willen hebben dan had dat er ook in opgenomen moeten worden, en wel zodanig dat die op een manier gerealiseerd zou worden die niet conflicteert met de onderdoorgang. Daar waren best mogelijkheden voor, bijvoorbeeld door de vijver(?) op het museumplein te vervangen door een toegangsbouwsel, zoals de glazen piramide van Pei bij het Louvre. Het gezeur achteraf van Pijbes c.s. tegen de onderdoorgang is kleinzielig kosmopolitisme.

Zijne heiligheid het individu. Over de “Dag van 100”

Wat te DOEN Geplaatst op door

Een zestal mensen heeft een “Club van 100” opgericht. Zij willen “een verdiept en vitaal discours. … voor een krachtig, agendabepalend geluid van centrum-linkse partijen.”

Veel goede bedoelingen en beste wensen. Ideeën over hoe het zou moeten zijn, maar geen idee wat te doen om daar te komen. Geen analyse en daardoor ook geen oplossingen. Alleen in de introductie zien we een glimp van een soort kritische opgave: Op economisch gebied, de arbeidsverhoudingen, de sociale zekerheid zou het aan progressief Nederland moeten zijn om nieuwe samenhang, nieuwe solidariteit te creëren in een maatschappij van zelfstandige, diverse individuen.

Meteen wordt de individu op een troon gezet en in de meeste overige punten is dat niet anders. Nergens vraagt men zich af of die prachtige vrije, autonome zelfredzame burger met zijn rechten op van alles en nog wat en zijn strikt private overtuigingen wel de geschikte grondstof levert voor een nieuwe samenhang en voor nieuwe solidariteit. “Collectivisme moet niet worden gestimuleerd” (“in de benadering van burgers“(?)) dan blijft als samenhang alleen markt en staatsburgerschap over. Dat kennen we nu wel. Levert weinig solidariteit op: oude of nieuwe. Ook elders in het stuk wordt er veel van de staat als organisator van onze belangen verwacht.

“Redelijkheid en nuchterheid dienen het te winnen van ideologische subjectiviteit”  Ook hier weer geen idee hoe het moet. Wat moet ik van dit bevel denken? “Redelijkheiiiiid, geeef Acht!”, “Presenteer geweer!”, “Val ‘ideologische subjectiviteit’ aan!”, “En vergeet niet: je dient te winnen!”. Alle gekheid op een stokje: redelijkheid en nuchterheid zijn zelf ideologische subjectiviteiten. Betere subjectiviteiten dan de islamitische of katholieke ideologie, maar niet minder ideologisch. Maar het is nog erger: iedere zich zelf respecterende ideologie presenteert zich als redelijk. Wat hier als absolute redelijkheid gepresenteerd wordt is de redelijkheid van het liberalisme en de markteconomie.

Nog eentje om het af te leren: “Ideologische invloed van cultuurrelativisme dient te worden teruggedrongen.” De eerste vraag die je je kunt stellen is wat er mis is met “Cultuurrelativisme dient te worden teruggedrongen.” Lijkt me wel zo duidelijk. Of wil men dat relativisme niet echt bestrijden maar alleen haar invloed? Een vreemde zaak. Belangrijk is ook hier weer het oningevulde “dient”. Wie dient? en vooral hoe ? Het probleem is dat cultuurrelativisme een  incestueuze relatie heeft met individualisme. Als ik me niet bemoei met jouw cultuur dan bemoei jij je niet met de mijne, ok? Ok, maar dan moet je wel even zeggen dat mijn cultuur even goed is als die van jou. Zodra ik  ophoud dat te beweren zal ik niet alleen cultuurrelativisme moeten bestrijden, maar misschien ook wel sommige minder prettige culturen. Het probleem van de ongelijkheid van culturen en de daarin opgenomen mensen niet analyseren en benoemen maakt de opdracht onmogelijk.

Het vreemde is dat de geproduceerde lijstjes dienen om “gedachten uit te wisselen en hopelijk te komen met inspirerende antwoorden op bijvoorbeeld de bovenstaande vraagstukken”. Ik heb vooral veel wensen of eisen gelezen. Er worden weinig vragen gesteld of daarbij behorende analyses gemaakt.

De dag dient om “zoveel mogelijk gelijkgestemde mensen die ons onbehagen delen bij elkaar brengen”. Maar de aanwezigheid is op uitnodiging. Het is “een selectie van mensen die een verschil kunnen maken“. De criteria voor dat verschil:
– scherpe en oprecht geïnteresseerde denkers
– diverse maatschappelijke achtergronden, met bovengemiddelde staat van dienst
– diverse leeftijden
– in beginsel vooruitgangsgeoriënteerd en optimistisch

Het is lastig om van te voren te bepalen of je genoeg onbehagen deelt, maar met het produceren van een duidelijk stuk zou je kunnen kijken wie daarop hoe reageert en aan de hand daarvan op enigszins transparante wijze kunnen kijken wie er wel en niet bij horen. Het criterium “scherpe en oprecht geïnteresseerde denkers” staat in een problematische verhouding tot een “bovengemiddelde staat van dienst”.  Een van de oorzaken van de huidige crisis van het politieke is dat “scherp en oprecht denken” in de hogere regionen van de maatschappij slechts bij uitzondering op prijs wordt gesteld.

Draaigeluiden uit het graf van Popper.

Wat te DOEN Geplaatst op door

‘Een politicus mag best met mate ‘draaien” luidt de kop boven een artikel van Harrie van Rooij  op VK-OPINIE 15/05/12. Onderaan wordt vermeld dat hij filosoof en communicatieadviseur is. Ik vrees dat hij meer draait in de richting van het laatste. Hij eindigt met:

Het is als met de vegetariër die zich moet verantwoorden voor het feit dat hij leren schoenen draagt, terwijl de onbekommerde vleeseter zich nergens druk om hoeft te maken. Die uitkomst voelt nogal cynisch aan. Dat politici keuzes maken in overeenstemming met hun overtuigingen, is een vanzelfsprekende eis. Dat hun keuzes zelf kritisch worden gewogen, is dat evenzeer.

Ik heb dit drie keer gelezen. Dit gaat helemaal niet over draaien. Hij vindt dat iedereen op de zelfde, boven alles verheven waarden van de auteur moet worden afgerekend: O o o, de arme vegetariër moet zich verantwoorden en de smerige vleeseter niet.

Eerder zegt hij:

Het blijft bijvoorbeeld verbazing wekken dat het CDA hard wordt afgerekend op de gedoogconstructie met de PVV, terwijl deze van de VVD afglijdt als rul zand. …Het is een doodzonde om je niet in overeenstemming met je idealen te gedragen. Deze eenzijdige uitkomst is onbevredigend. Want wie vindt dat de samenwerking met Wilders heeft geleid tot internationale reputatieschade en het uitsluiten van bevolkingsgroepen, kan hiervoor met minstens even veel recht van spreken de VVD ter verantwoording roepen. Niet de inconsistentie van een politieke partij zou hier het principiële punt van discussie moeten zijn, maar de afweging of een dergelijke gedoogpartner moreel en politiek gezien aanvaardbaar is.

Is dit nu een argument voor “draaien”, al is het met mate? Feitelijk wordt het CDA haar eerste draai verweten, toen is zij immers afgeweken van haar principiële punt. Het gaat dus weer om consistentie. Hij doet huilie huilie over het feit dat de VVD niet afgerekend wordt op haar samenwerking met de PVV omdat daar die draai niet is (waar)genomen.

Teruglezend naar het begin komen we tot de eigenlijke kern van zijn kromme redeneringen.

Maar wie zegt nu eigenlijk dat je consequent moet zijn? Nou eh… iedereen eigenlijk. De ijzeren wet die hier werkzaam is, is de wet van de uitgesloten derde. Het regent óf het regent niet. Het gestelde en zijn tegendeel mogen niet tegelijkertijd waar zijn; anders kun je nergens op bouwen. Het is een oerbeginsel in recht, wetenschap en politiek.

Heeft deze man echt filosofie gestudeerd? Nu ja, dat zal wel, de filosofiebeoefening aan het ZULO heeft nooit een erg goede naam gehad. De oplettende lezer zal de fout in zijn weergave van het oerbeginsel makkelijk kunnen waarnemen: Het gaat om het woordje “tegelijkertijd”. Inderdaad, tegelijkertijd kan iets niet waar of onwaar zijn. Maar achtereenvolgens wel. Dat heet ook wel “voortschrijdend inzicht” en het kan wel eens leiden tot de conclusie dat men “over zijn schaduw heen moet springen”, of, in de wetenschap, dat een stelling gefalsificeerd is. Hoor ik draaigeluiden uit het graf van Popper?

Het komt er op neer dat het hele idee dat er gedraaid wordt van tafel moet. Dat is vooral de spin van doctors en hijgerige journalisten. Je hebt doelen en middelen. In de politiek betekent dat dat je een programma hebt dat je wil verwezenlijken, een werkelijkheid en de kennis daarvan die verandert (en dat kan en moet van invloed zijn op je doelen) en onderhandelingen waarin je daar zo veel mogelijk van probeert te realiseren. Wat je je als journalist of willekeurige burger mag afvragen is of partij X voldoende van zijn punten heeft weten te realiseren om het niet realiseren van andere punten te kunnen rechtvaardigen. Los daarvan staat de vraag of je het programma van X onderschrijft. Dat  heeft dan alleen betekenis voor de vraag of je het jammer vindt of juist niet dat X doelstellingen realiseert. Al het andere is gelul. Daarin kun je niet wonen, dat is bekend.

Ik blijf ondertussen met de vraag zitten waarom zo’n krom stuk door de VK gepubliceerd wordt.

Een potje Judassen

Wat te DOEN Geplaatst op door

The Kiss of Judas (engraving) by Scheffer, Ary (1795-1858)

Zelfs de meest intelligente politieke commentatoren, bijvoorbeeld Sheila Sitalsing in de Volkskrant van vandaag, zijn mee gaan doen aan een spel dat lijkt op het altijd al populaire Zwarte Pieten. Misschien is het een betere metafoor voor verkwanselen, en is het bord linzen populairder dan dertig zilverlingen, maar Ezauen bekt niet zo lekker. Ik houd het op Judassen.

Tijdens formatiebesprekingen weet men wel dat medeverantwoordelijkheid voor een regeerakkoord inhoudt dat iedere politicus een aantal van zijn ideeën niet zal kunnen realiseren en zal moeten meewerken aan het realiseren van ideeën van anderen, of hij daar nu achter staat of niet. Dit speelt niet alleen bij de kabinetsformatie, maar ook bij het opstellen van een verkiezingsprogramma binnen een politieke partij. Maar op het moment dat het akkoord bereikt is, is men dat al vergeten en loopt men met de gebruikelijke journalistieke hijgerigheid achter iedere afwijking van de eerder verkondigde standpunten aan alsof het hoogverraad betreft.

Het is eigenaardig dat je op het moment dat je een akkoord bereikt je opeens je eigen standpunten niet meer zou mogen propageren en verdedigen. Dit werd vooral Wilders nogal eens verweten. Maar je mag best blijven zeggen dat je ergens tegen bent maar volgens afspraak daar voor stemt. Voor een minister, die verantwoordelijk is voor de uitvoering en de verdediging van het gesloten compromis ligt dat anders. Die mag niet en kan niet een wetsvoorstel niet verdedigen omdat ze daar niet achter staat. Als iemand dat niet op kan brengen moet die geen minister worden. Maar je hebt het volste recht achteraf te zeggen dat je dat deed als minister en dat je het er politiek niet mee eens was. Het zou zelfs kunnen dat ze het er persoonlijk wel mee eens is, maar als CDA politicus weer niet. Dit heeft allemaal niets met draaien, verraad of verkwanselen te maken. Het zou pas ongeloofwaardig zijn als Spies nu zou verklaren dat zij wel voor het Boerkaverbod is. Politieke commentatoren zouden zich moeten onthouden van dat soort oordelen en zich moeten beperken tot de vraag of er evenwicht is in de concessies.

Ik hoop dat het “Boerkaverbod” er toch komt. Ik acht de vrijheid die uitgaat van gelijkheid in openheid in de publieke ruimte vele malen hoger dan de individuele vrijheid om onder alle omstandigheden je met de symbolen van je geloof te tooien.

Haringtillen

Wat te DOEN Geplaatst op door

Aan het WC-potwerpen moeten we helaas ook de sport van het Haringtillen toevoegen voor de volgende Koninginnedag. En dat is jammer want ik heb Bas Haring over het algemeen hoog zitten zodat hij niet nog hoger hoeft te worden opgetild. Met zijn column in de wetenschapsbijlage van de Volkskrant van 5 mei: “Met welk doel zou je de lat hoger willen leggen?” slaat hij de plank echter dermate mis dat er enig tilwerk aan te pas zal moeten komen.

Hij beantwoord de vraag die hij zelf stelt uiteindelijk met: “De frase ‘de lat moet hoger’ illustreert onbedoeld een illusie. De illusie dat mensen hoger komen als je latten hoger legt.” Ofwel het doel van het hoger leggen is dat mensen hoger komen. De suggestie dat het misschien de bedoeling is dat minder mensen over de lat komen en dat dat het doel van het hoger leggen is lijkt hij te verwerpen. Het is hem kennelijk ontgaan dat de lat in het onderwijs (daar gaat het over) in de loop der jaren lager is gelegd en dat wij daardoor in de illusie zijn gekomen dat de mensen beter zijn gaan hoogspringen. Meer mensen hebben een VWO/HBO/WO… diploma behaald. WO, dat door de wijlen zijn voorganger wetenschaps-columnist Piet Vroon met ZULO werd aangeduid. Als een van de oplossingen van het probleem van het hoger leggen suggereert hij: “Als je wilt dat mensen hoger komen, moet je ze optillen”. Hij vermengt op onduidelijke wijze twee doelen: Het doel dat de waarde van een diploma weer op peil gebracht moet worden met het doel om meer mensen vervolgens zo’n waardevoller diploma te laten behalen. Over het eerste doel lijkt men het toch wel eens: de diploma-inflatie moet tot staan gebracht en liefst teruggedraaid worden. Over het tweede doel kun je van mening verschillen. Heeft de maatschappij nu echt behoefte aan nog meer doctoren in de wijsbegeerte? Of zijn er daarvan eigenlijk al te veel? Los daarvan lijkt mij ook aantoonbaar dat mensen beter hun best gaan doen als de lat hoger ligt. Er gaan dan wel degelijk meer mensen hoger springen.

 

 

 

 

 

De explosie van vrijheidsniveaus (Houellebecq 1994)

Wat te DOEN Geplaatst op door

Ik zou Jean-Yves Frehaut nooit meer terugzien; en trouwens, waarom zou ik hem hebben moeten terugzien? In feite waren we nooit heel close geweest. Sowieso ziet men elkaar tegenwoordig nauwelijks meer terug, zelfs wanneer een relatie in een enthousiaste sfeer van start gaat. Soms vinden er adembenemende gesprekken plaats over algemene aspecten van het leven; soms ook komt het tot een lichamelijke omhelzing. Natuurlijk worden er telefoonnummers uitgewisseld, maar doorgaans belt men elkaar niet vaak meer op. En zelfs als men elkaar wel opbelt en elkaar terugziet, maakt het aanvankelijke enthousiasme al snel plaats voor ontnuchtering en ontgoocheling. Geloof me, ik ken het leven; het zit allemaal muurvast. Die geleidelijke vervaging van menselijke relaties blijft niet zonder gevolgen voor de roman. Want hoe zou je nog kunnen vertellen over van die vurige, jarenlang voortdurende passies, waarvan de gevolgen soms generaties lang merkbaar bleven ? We zijn op z’n zachtst gezegd mijlenver verwijderd van Wuthering Heights. De romanvorm is niet bedoeld om onverschilligheid of absolute leegte te beschrijven daarvoor zou een vlakkere, beknoptere en fletsere uitdrukkingsvorm moeten worden uitgevonden. Lees verder →