De adolescentie is de leeftijd waarop het individu de samenleving beoordeelt vanuit de normen en waarden die hij/zij heeft meegekregen vanaf de vroegste jeugd. De confrontatie met de echte samenleving is als regel geen feest van herkenning, maar van het besef dat er veel niet deugt. En daar moet wat aan gedaan worden vindt de adolescent, liever vandaag dan morgen. Zet tien adolescenten bij elkaar en er vormt zich een lange lijst van wie en wat er niet deugt en wat er aan gedaan zou moeten worden. Utopisch denken en idealisme zijn de adolescent niet vreemd en hij heeft de neiging tot zwart/wit te denken. De nog bestaande onschuld maakt hem/haar nog niet gewaar van de neiging tot totalitair denken. “We gaan de samenleving veranderen”, riepen de brooddronken Groenlinksers in navolging van hun leider nadat de exit-polls van de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 een overwinning in de studentensteden lieten zien. Lees verder →
Categorie archieven: Geen categorie
Shell-bashing is zeer selectieve verontwaardiging
Nigeria, Groningen, eerder de Brent Spar, nou ja eigenlijk alles wat Shell doet is mis, het bedrijf mag niet bestaan. En dat geroeptoeter wordt dan gesteund door een van de weinige intellectuelen die iets tegen het wereldwijde kapitalisme zegt te willen ondernemen.
Laten we voorop stellen dat zelfs in de meest democratische en egalitaire socialistische staat de Groningers geen schijn van kans gehad hadden. De betreffende dorpen zouden worden “verplaatst”, dat wil zeggen dat men elders een al of niet nieuw gebouwde woning of boerderij aangeboden zou krijgen en enige compensatie. En dat is het dan. Zo ging het nogal eens in de “dagbouw”, bijvoorbeeld de bruinkoolmijnen vlak over de grens bij Limburg en natuurlijk ook bij heel veel stuwmeren. Lees verder →
Ewald Engelen zou een keer de Kadt moeten lezen
Arbeiders als strijders voor de “goede” zaak.
Still uit “Triumph des Willen”, Duitsland 1934
4 april schreef Ewald Engelen @deGroene “Eerst het vreten, dan de identiteit“. Ewald is een van de weinige publieke intellectuelen die het serieus over het kapitalisme heeft. Zijn observatie dat “politici, journalisten, intellectuelen en academici een blinde vlek voor de politieke economie van het mondiale gefinancialiseerde kapitalisme hebben” deel ik van harte. Ook deel ik zijn analyse dat identiteitspolitiek en cultuurrelativisme een belangrijk onderdeel is van een verdeel en heers strategie van datzelfde kapitaal (“werkgevers”). Een en ander houdt mij al tien jaar bezig.
Met de oproep van Ewald om terug te keren naar de klassieke klassenstrijd, en dan vooral de vakbonds-invalshoek van het vreten, slaat hij de plank volledig mis. Dit is tenminste 150 jaar uitgangspunt van het socialisme – van communisme tot sociaaldemocratie – geweest en heeft keer op keer gefaald. Het is niet voor niets dat de identiteitsstrategie succesvol is en “al twintig jaar lang geen enkele traditionele politieke partij op het idee gekomen is om door de kleine culturele verschillen heen te breken“. Lees verder →
De partij zonder principes
Dat D66 niet deugt wist ik al lang. Maar waarom niet? Ze zijn principeloos, en dat is kwalijk maar voelt als onvoldoende verklaring voor het niet deugen. Want zo veel stellen die principes van andere partijen eigenlijk niet voor. En bovendien hadden ze een soort van principe: de burger moet directer bij de politiek betrokken worden. Met referenda, gekozen burgemeesters, minister-presidenten, districtenstelsels en wat dies meer zij. Nu ze die kroonjuwelen aan de wilgen hebben gehangen blijkt hun principeloosheid nog wat sterker. Toch zijn ze niet een soort liberalen. Bovendien, een partij zonder principes: kan dat wel? Komen daar mensen op af? Het antwoord is vrees ik ja, en niet al te moeilijk te begrijpen. Er komen mensen zonder principes op af.
Beperk de vrijheid van godsdienst en niet die van meningsuiting
Eind december 2017 baarde burgemeester Aboutaleb opzien met zijn verklaring dat hij zowel een beetje salafist als jihadist was. Twee beladen termen die hij echter van een nieuwe moderne inhoud voorzag. Het is niet duidelijk waarom hij dat deed en het is gezien latere ontwikkelingen de vraag of er binnen de islamitische gemeenschappen vragen waren gerezen over zijn toewijding tot de islam. Zijn gebruik van twee kernwoorden, jihad en salafisme, zouden er op kunnen wijzen dat hij de islamitische gemeenschappen wilde verzekeren van zijn trouw aan de islam. Lees verder →
Vrouwen voor Hedonisme?
 |
| Bron: Stichting Kwast. |
Ik had al twijfel bij de eerste poster-campagne van Femmes for Freedom “In Nederland kies je je partner zelf“. Met de in Amsterdam gestarte campagne “Celebrate Love” wordt onderstaande kritiek helaas noodzakelijk. Helaas, omdat ik FfF een goed hart toedraag, ondanks hun op individuele gevallen gerichte werkwijze.
In de Volkskrant: “Wat doen ze toch moeilijk in Amsterdam, dacht Veenman. Hij wilde FfF helpen de vrije liefde te propageren op een onomstreden manier.” In tegenstelling tot wat ik van iemand die het scheen te weten hoorde gaat het er dus niet om de beoefenaren van de vrije liefde zelf een hart onder de riem te steken maar wel degelijk om propaganda: het beïnvloeden van de openbare mening. Dat lijkt mij ook logisch als je deze posters niet te koop aanbiedt voor wie er zin in heeft maar ze op openbare plaatsen aanbrengt. Lees verder →
De onzin van “gelijke kansen”
Aan de knoppen (U.S. Air Force photo)
In de vermoeiende discussie over bestaande, niet te repareren ongelijkwaardigheden — door mij ongelijkheden genoemd — vallen de verdedigers van de universele broederschap, de liberale humanisten, uiteindelijk terug op de “gelijke kansen” die “verschillende uitkomsten” kunnen hebben.
Wat zijn dat “gelijke kansen”? Dat men ieder individu als pasgeborene meteen op capaciteiten, bijvoorbeeld intelligentie, beoordeelt zodat men objectief kan vaststellen welke kwaliteiten het heeft, en dus welke kansen het moet krijgen? Vanaf het eerste begin worden kansen bepaald door opvoeding, de cultuur waarin men opgroeit. Je kunt nog zo’n groot voetbaltalent zijn, als je ouders je niet op zesjarige leeftijd met voetbal laten beginnen, je niet voortdurend laten trainen, en je dan op talentdagen naar voren duwen wordt het niks. Lees verder →
Waarom cultuurmarxisme-roepers zich in de voet schieten
Paul Cliteur spreekt congres FvD toe
‘Cultuur-bolsjewisme als voorbereiding van den Heilstaat!’, kopt het weekblad van de NSB op 8 mei 1935.
Zo begint een kritiek op “cultuurmarxisme” in de Groene Amsterdammer. De meeste aanhangers van de gedachte dat er zoiets als cultuurmarxisme bestaat vinden dit een onterechte associatie en ontslaan zichzelf van de verplichting om het artikel verder te lezen. Terwijl die vergelijking met historische feiten redelijk onderbouwd wordt. Uiteraard is het een Godwin, zoals de auteurs zelf toegeven: “Vaak is het een stoot onder de gordel om direct de nazi-kaart te trekken, een gemakzuchtige manier om ideeën die je niet bevallen zonder verdere onderbouwing af te serveren. Maar er zijn gevallen waarin de vergelijking zich zo sterk opdringt dat het gek zou zijn om er níet op te wijzen.”
“Cultuurmarxisme” is zelfs wel meer dan “een gemakzuchtige manier om ideeën die je niet bevallen zonder verdere onderbouwing af te serveren“. Want waarom is gekozen voor cultuurmarxisme en niet voor cultuurbolsjewisme, –communisme of –socialisme; waarom geen cultuurrelativisme of postmodernisme? Lees verder →
Jesse Klaver, naïef of Tunneldenker?
In Buitenhof (11 maart 2018) werd Jesse Klaver door Peter Jan Hagens ondervraagd over het linkse akkoord in Rotterdam waarbij de moslimpartij NIDA was betrokken. Is dat nou wel handig, vroeg Hagens, om een islamitische partij bij het akkoord te betrekken, de islam is immers nogal vrouwonvriendelijk?
Een opmerkelijk begin. De NPO staat immers niet bekend om zijn islamkritiek. Lees verder →
Geluk zoeken: Argumentenfabriek slaat plank weer mis
Steeds vaker wordt het kapitalistische groeimodel ter discussie gesteld. Steeds meer mensen vragen zich af wat er is voorbij een hoger salaris, de nog nieuwere smartphone en de nog mooiere vakantie. Nu weer Kees Kraaijeveld van de Argumentenfabriek, die in de Volkskrant van zaterdag 24 februari 2018 een maatschappij schildert die meer voor geluk gaat dan voor groei. Zijn verhaal had zo in de Happinez gekund: we moeten allerlei trainingen volgen om te leren hoe we gelukkiger worden, ons met anderen verbinden en een betekenisvoller leven leiden. We moeten onze mentaliteit veranderen. Ik schreef daar eerder over. Lees verder →