Categorie archieven: Circuleer

Waar rook is, is vuur

Wat te DOEN Geplaatst op door

Een van de meest waardeloze gezegden is “Waar rook is, is vuur”. Volgens mij wordt dit spreekwoord  veel gebruikt in de rechtspraak om vooral niet zelf na te hoeven denken en geen oordeel te hoeven vellen. In de (civiele) rechtspraak wordt dit vaak misbruikt door querulanten, die dan “het voordeel van de twijfel” krijgen. Van nabij maakte ik het volgende mee:

Er was eens een bedrijf opgericht door een aantal personen dat probeerde een noodlijdende onderneming te redden. Dat leek even te lukken maar al spoedig verkeerde ook dit bedrijf in zwaar weer. Daarop besloot men een goede directeur aan te trekken die er inderdaad in slaagde om de zaak op de rails te krijgen. Onder andere door het aantrekken van (veel) meer kapitaal door het uitgeven van aandelen.

Een aantal van de oorspronkelijke oprichters meende dat nu wel de tijd gekomen was om flink te cashen. Dat zat er echter niet in. De zaak was weliswaar gered en er was een redelijk uitzicht op rendement maar de beoogde superwinsten zaten er niet in. Nu niet en ook niet in de verdere toekomst. Daar namen deze heren geen genoegen mee. Ze begonnen de directie verwijten te maken dat het bedrijf veel meer waard was dan in de boeken stond. Zij moesten de boeken maar wat opkloppen zodat de oprichters hun aandelen duur konden verkopen. Lees verder →

Het gif van het individualisme

Wat te DOEN Geplaatst op door

Wat is erger: Links individualisme of rechts individualisme? Ik ben geneigd dat van links erger te vinden. Het gaat schuil onder een dikke laag schmink van sociale betrokkenheid. Maar ondertussen voelt men zich aan niets en niemand verantwoording schuldig. Discussie is er om je eigen standpunt uit te dragen. De eigen waarheid opgeven voor iets waar je het over eens moet worden: je moet er niet aan denken. Groepen zijn eng. Verantwoordelijk is de ander. Bevalt het even niet? Dan ga je gauw wat anders doen. Of even niets. Of herbronnen of zo. De kern van dit individualisme? Je bent alleen verantwoording schuldig aan jezelf.

De ooit “linkse” “intelligentia” is omgekocht met allerlei flauwekul- en adviesbaantjes en heeft de zaak verraden. Hun hersens zijn doorweekt met de heersende ideologie van het beleidsjargon. En ondertussen zijn hun egootjes opgeblazen. Belangrijke mannetjes en ook veel vrouwtjes die zich als een wethouder Hekking voor de camera dringen.

Toegegeven: Serieuze bewegingen zoals de Communistische Partijen hebben ernstig teleurgesteld, grote fouten gemaakt en enorme misdaden begaan. En dat de reeds ver van enig socialisme verwijderde heersende “communisten” door zovelen zo lang als voorbeeld gezien werden is iets wat met schaamte, wanhoop en afkeer vervult. Maar het allerergst is de reactie daarop: Niet kritisch kijken naar wat er fout ging om het beter te doen, maar de zaak onderschoffelen en vergeten. De kritische vermogens wegstoppen en ergens een leuk baantje zoeken. Men roept op zijn best drie keer “Mea Culpa” en gaat over tot de orde van de dag. Dat maakt alle offers die gebracht zijn voor het realiseren van een ideaal pas echt tevergeefs.

Waarom komen er geen serieuze bewegingen van de grond, maar zien we alleen af en toe een flashmob,  een zooitje ongeregeld zoals Occupy, of het avonturieren van Greenpeace in hun bootjes, ver weg van de eigenlijke problemen? De enige serieus georganiseerde bewegingen zijn de dierenvrienden en de SP. Helaas hebben die geen van beiden benul waar het met de wereld naar toe moet. Ze houden zich in de eerste plaats bezig met de rechten van zielige dieren en mensen.

Voor verbetering van de mensenmaatschappij is er geen serieuze interesse. Want daarvoor zul je hard moeten werken, geduldig organiseren, propageren, leren. En dat niet een week of een maand, maar jaren. Met een niet zo heel grote kans op succes en nog minder op persoonlijke roem of carrière.

Een toenemend aantal mensen voelt zich ongemakkelijk bij deze stand van zaken. Dat wel. Maar wanneer trekken die mensen daaruit de harde conclusie dat ze zelf, en daarmee ook een deel van zichzelf moeten investeren? En hun individualisme moeten laten varen om ergens serieus deel van uit te maken?

Maar laten we het niet te negatief beschouwen. Ergens samen voor staan en samen aan werken geeft ook bevrediging. Gezamenlijke doelen hebben en beleven kan een prettige ervaring zijn.

Geloof is geen jas

Wat te DOEN Geplaatst op door

Naar aanleiding van de discussie over jongensbesnijdenis stelt  Yoram Stein in “Het mysterie van de overdracht” de vraag of “opvoeding werkelijk niet te onderscheiden is van indoctrinatie”. Zijn antwoord vind ik niet erg overtuigend:

“Er is wel degelijk een onderscheid te maken tussen iemand opvoeden en iemand indoctrineren. Bij opvoeding is het doel om iemand groot te brengen. Bij indoctrinatie is het doel niet iemand groot te brengen, maar om iemand te laten geloven in een bepaalde (valse) voorstelling van zaken. … omdat iedere opvoeding een vorm is van inculturalisatie, cultuuroverdracht, en iedere cultuur tracht om de nieuw geborenen te laten geloven in de in die cultuur overheersende voorstelling van zaken, waarbij uiteindelijk niemand honderd procent zeker weet welke voorstellingen goed, waar en mooi zijn en welke slecht, vals en lelijk… (is er in zekere zin sprake van indoctrinatie).

De oudere generaties dragen hun normen en waarden en hun kennis over aan de jongere. Het doel ervan is dat de jongere generatie de taak van de oudere generatie over kan nemen. In die zin kunnen we wel spreken van een mislukte opvoeding: dat is namelijk wanneer de opvoeding er niet in geslaagd is om een volwaardig, dat wil zeggen, een volwassen lid van de gemeenschap te produceren.” Lees verder →

Escalatie van de escalatie.

Wat te DOEN Geplaatst op door

Na de “Grote Uitslaande Brand” van de FEBO op het Damrak (Amsterdam) 13 juli daagde Guido Legemaate, adviseur van de brandweer Amsterdam mij uit om mijn onvrede over toenemend hulpverleningsgeweld op mijn blog te zetten. Dit naar aanleiding van mijn tweet

Onder hulpverleningsgeweld versta ik het nodeloos met een helikopter rondvliegen, het nodeloos of nodeloos veel en lang afzetten van publiek gebied bij “calamiteiten” en nog zo wat van die zaken. Dit opschalen van een probleem wordt escalatie genoemd. Dat is ook zo als je bijvoorbeeld de KPN belt over een storing die men niet kan oplossen of als je met je energieleverancier in de clinch ligt over een of andere vreemde rekening. Dan wordt je na drie keer bellen en veel gezeur eindelijk doorverbonden met iemand die er verstand van zou moeten hebben. Soms (of vaak?) helpt ook dat niet en moet er nog een verstandiger iemand aan te pas komen. De eerste vraag is of mijn waarneming klopt. Wordt er echt sneller en grootser gehandeld dan nog niet zo heel lang geleden? Moeilijk te beoordelen als willekeurige burger. Maar het is mijn stellige indruk. Een paar voorbeelden:

Een maand geleden raakte een auto te water in de gracht bij mij om de hoek. Ik heb het niet precies geteld maar volgens mij stonden er zeker zes agenten de “openbare orde te bewaken” terwijl twee overheidsdienaren bezig waren met de auto uit het water te takelen. Voor de zekerheid vonden ze het ook nog  nodig een flink stuk af te zetten met de bekende roodwitte linten. Lees verder →

Geitenneuker

Wat te DOEN Geplaatst op door

Mei 2010 schreef ik een reactie op een column van voorzitter Anton van Hooff van “De Vrije Gedachte” over Theo van Gogh in het ledenblad “De Vrijdenker”. Daarin liet hij doorschemeren dat hij vond dat de moord op Theo van Gogh zijn eigen schuld was. Al zei hij dat niet met zoveel woorden. Omdat er nog steeds veel mensen blijken te zijn die vanuit het multiculturele gedachtegoed dit soort gevoelens koesteren hier een bijgewerkte versie van mijn reactie. Lees verder →

De Kaapverdiaan

Wat te DOEN Geplaatst op door

Ooit woonde ik in het schattige stadje D. Ik maakte er deel uit van het jongemannenoverschot van ongeveer 200%, ontstaan door de vestiging van een Technische Universiteit. De meeste testosteron verdween in een nerderige concentratie op techniek en denksport. Maar er bleef nog genoeg over om op gezette tijden tot een zelfmoordje of zo te leiden.

Wat niet meehielp was de houding van de kleine groep beschikbare dames uit de juiste leeftijdscategorie. Vooral nadat het zogenaamde feminisme eenmaal om zich heen had gegrepen. In een populaire disco ging het ongeveer zo: Vanaf ongeveer 11 tot 1 uur hingen enige tientallen jongemannen rond een verder lege dansvloer. Er waren ook een stuk of vijf dames die zich de aanspraak en drankjes van enkele van hen lieten welgevallen. Rond 1 uur  was het dan zover. De binnenkomst van “de Kaapverdiaan”; een niet eens zo heel knappe maar wel charmante en vooral lichtgetinte persoon. Overigens geen student. Alle dames stoven acuut op hem af. Tot zijn voordeel moet gezegd worden dat dat meestal voor allen tevergeefs was. Op sluitingstijd ging eenieder zijnsweegs.

Waarom komt deze herinnering naar boven? Ik ben me nog steeds aan het verdiepen in het geval Breivik. Een van de door hemzelf aangegeven oorzaken was de behandeling in de publieke ruimte die autochtone vrouwen ten deel viel door allochtone mannen. En dat daar niets aan gedaan werd. Maar misschien is dat maar de helft van het verhaal. Mijn kleine anekdote zou model kunnen staan voor een grotere beweging op de relatiemarkt, die in latere varianten van feminisme wel het “foute mannen probleem” genoemd werd. De stroom van autochtone vrouwen die uit eigen beweging richting migrant trekt hoort daar  bij. Soms eindigend gewikkeld in zwarte lappen achter aanrecht, kassa of kinderwagen. Of nog erger: achter het raam van de loverboy. Een stroom die niet gecompenseerd wordt door een even grote stroom van migrantenmeisjes op de autochtone relatiemarkt. Wegens strenge bewaking en huwelijksmigratie. Dit resulteert in een krenking van de groep autochtone mannen die daardoor in de kou komt te staan. En zich niet wil of kan permitteren bruiden uit het (verre) oosten te halen. Mogelijk nog een krenking die ten grondslag ligt aan de uiteindelijke ontsporing van Breivik.

De directe aanleiding is de uitstekende beschouwing van Hans Schnitzler: “Breivik is onze eigen Ben Laden” in de Volkskrant van 27 juni. Een stuk daaruit:

Onze eenzame wolf is het afvalproduct van de meritocratische ratrace. Bovendien leeft hij in een biotoop waar schaarste aan zingeving heerst, het zelfredzame individu is er de norm. Het klimaat wordt er beheerst door depressies, hyperactiviteit, dwangmatig consumptiegedrag en oververhitte ego’s. Dit is de omgeving waarin het roedelloze dier rondzwerft, hongerig naar erkenning en aandacht en voortgedreven door een gevoel van vernedering en uitsluiting. Hij zoekt genoegdoening, maar is volledig op zichzelf teruggeworpen. Heeft hij een bezielend verhaal of een organisatie nodig om in blinde razernij te ontbranden? Welnee. Een onbeantwoorde liefde, een onwelgevallige leraar of een jonge socialist op zomerkamp voldoet.

Umberto Eco: ‘Er bestaat zoiets als een historische waarheid.’

Wat te DOEN Geplaatst op door

Umberto Eco (via een bericht in de Groene 20 juni):

‘Onze gemeenschappelijke cultuur is gebaseerd op een gemeenschappelijk historisch geheugen, dat niet zomaar een confetti van feiten is, maar juist de selectie van die feiten. Ik heb het uiteraard niet over een ideologische selectie, maar een objectieve: er bestaat zoiets als een historische waarheid.’

‘De feitjesridders die dag en nacht aan het scherm gekluisterd zitten zijn het meest  gevaarlijk. Het is een vorm van krankzinnigheid die nog niet als zodanig is onderkend. Door het oerwoud van informatie je weg vinden is een vaardigheid waarvoor steeds minder mensen de culturele bagage hebben. Niet iedereen is als Eco, getraind in het interpreteren van tekens en informatie. Alleen als je een innerlijke encyclopedie hebt die meteen alarmsignalen afgeeft bij het koeterwaals dat je op internet aantreft, ben je zeewaardig. Anders zou ik zeggen: ga niet surfen.

Eco stelt ook nog dat ‘Er twee manieren zijn om censuur te plegen: één door informatie achterwege te houden, de andere door er te veel van te geven. En dat is de censuur waar we vandaag mee te maken hebben: niet door mensen het zwijgen op te leggen, want dat is onmogelijk in het internettijdperk, maar juist door zo veel mogelijk ruis te creëren.’

Dit lijkt me niet helemaal correct. Censuur is een min of meer bewuste actie van een overheid of redactie. Ik zou niet weten wie er al die extra ruis bewust de wereld in stuurt.

De fret doet het niet

Wat te DOEN Geplaatst op door

Over dierenliefde (1)

Zou “De fret doet het niet” vandaag nog kunnen worden gemaakt? En Monty Python’s Musical Mice ?  Door toegenomen dierenliefde zou dat niet zonder gevaar zijn. Deze linkjes zouden wel eens niet meer kunnen werken als Youtube onder druk van de dierenknuffelaars de filmpjes verwijdert. Recente reacties op de vliegende kat Orville geven aan dat de overgevoeligheid nog steeds toeneemt. Het begint zorgwekkende vormen aan te nemen. Ook onder intellectuelen of andere mensen die geacht worden na te kunnen denken. Het zijn niet de minsten die in werk en leven blijk geven van kromgetrokken dierenliefde. Een paar citaten: Lees verder →

Help! Ik ben paranoïde!

Wat te DOEN Geplaatst op door

“Breivik vertoont de drie kardinale eigenschappen van paranoia, een van de vormen waarin een psychose zich kan openbaren. Die eigenschappen zijn: weten dat er iets mis is met de wereld, in staat zijn dat te benoemen, en die informatie proberen te verspreiden. Breivik wist dat there is something rotten in Europe, hij kon dat ook benoemen, namelijk de islam, en hij deed zijn best zijn overtuigingen te verspreiden, onder meer in de vorm van zijn vijftienhonderd pagina’s tellende geschrift, The European Declaration of Independence. Het is een klassiek geval van een paranoïde subject. Helaas was er in dit geval ook een uitbraak van geweld, in de meeste gevallen van paranoia is dat niet zo.”

In de Groene van 31 mei 2012 wordt de zich Lacaniaanse psychoanalyticus noemende Darian Leader aldus letterlijk geciteerd. Vreemd. Zo ongeveer iedereen die kritiek heeft  is dus paranoïde! Mensen die menen dat iets niet deugt zijn gek. Discussie gesloten. In mijn onschuld dacht ik altijd dat je pas paranoïde was als je dacht dat er een samenzwering was die niet bestaat of waar in ieder geval geen enkel bewijs voor is. Dat schijnt niet meer nodig te zijn.

Dit past in een patroon, schrijf ik paranoïde. Een van de oorzaken waaraan de psychoanalyse te gronde is gegaan: psychologiseren. Het onschadelijk maken van tegenstanders van jouw ideeën door ze in al of niet bedekte termen gek te verklaren. In de film a “Dangerous Method” van David Cronenberg komt dit prachtig tot uiting in de conversatie tussen Freud en Jung op de boot naar Amerika: Jung vertelt zijn droom aan Freud en in de “interpretatie” van Freud krijgt hij er van langs. Freud weigert echter Jung zijn droom te vertellen: dan zou hij zijn gezag over Jung verliezen. Terecht heeft de wereld van deze vorm van psychoanalyse afscheid genomen. Alles is altijd te interpreteren als een stoornis. Het lijkt me inderdaad beter behandeling te beperken tot mensen die afwijkend gedrag vertonen. En behandeling ook te richten op het voorkomen van dat gedrag. De definitie hierboven sluit waarheidsvinding uit.

Ben eigenlijk wel benieuwd hoe Leader over Zizek denkt. Een prominente Lacaniaan die volgens mij vindt dat er zeer veel “rotten is in Europe”. En dat benoemt en verspreidt.

De CultuurPaus, Amsterdam en de Fietser

Wat te DOEN Geplaatst op door

Yoeri Albrecht is iemand met het hart en de hersens op de juiste plaats. Jammer dat hij af en toe uit de bocht vliegt. Zoals recentelijk op Twitter over de fietsdoorgang van het Rijksmuseum. Die moet er niet komen vindt hij. Er zijn belangrijker zaken in de wereld, maar ik vond de denkwereld die achter zijn standpunt schuilgaat nogal verontrustend. Vandaar dit stuk.

Zijn argument is dat er door dat fietspad geen monumentale ingang van het Rijksmuseum mogelijk is. Het bestaan van zo’n ingang zou belangrijk zijn omdat we daarmee het Rijksmuseum promoten ter stimulering van het toerisme. Vervolgens worden mensen die het daar niet mee eens zijn weggezet als provinciale NIMBY’s die vinden dat alles voor hun belang moet wijken.

Het is vooral dat stimuleringsargument dat mij zorgen baart. Niet omdat het mij een onzin argument lijkt: volgens mij zal er geen toerist wegblijven vanwege het ontbreken van een monumentale ingang en je zou zelfs het ontbreken van zo’n ingang als verkoopargument kunnen gebruiken. Het lijkt er met de haren bijgesleept om het ontbreken van de monumentale ingang enige betekenis te geven.

Het argument van de stadspromotie toont een denkwereld waarin kennelijk het belang van het toerisme prevaleert boven dat van de mensen die er wonen en werken. Het toont de denkbeelden van een elite die voor het oog van de wereld wil scoren. En van Amsterdam een soort Venetië wil maken. Alles voor het toerisme, dat zich meer en meer gaat ontwikkelen tot een zorgelijk fenomeen. Door de massaliteit, maar vooral doordat het steeds meer een museaal karakter krijgt. Waarbij het feit dat er nog wat bewoners tussen de tentoongestelde stukken doorlopen eerder hinderlijk is dan een positief te ervaren deel van de belevenis. Voor mij is de hoeveelheid toeristen die de stad aankan enkele jaren geleden al overschreden. Op het moment dat je door een bus-peloton toeristen, lopend of op de fiets, aan de kant wordt gedrukt is het niet leuk meer.

Terzijde: over het  nieuwe Rijksmuseum en de fietsdoorgang. 

Het gebouw van Cuypers heeft nooit een monumentale ingang gehad. Wel een doorgang voor het verkeer zodat het gebouw de stad niet af zou sluiten. Het lijkt me dat als je het gebouw weer in een zo oorspronkelijk mogelijke staat onderdeel wil maken van het nieuwe museum, je dit aspect niet opeens kunt weglaten. Het argument van de afsluiting van de stad blijft geldig. Het is niet alleen visueel maar ook praktisch een probleem. Tijdens de discussie over de plannen voor het Rijksmuseum waren ook stemmen om het af te breken en daar of elders een nieuw museum neer te zetten. Dat standpunt heeft het niet gehaald, en ik meen dat daarmee de doorgang een expliciet onderdeel van het programma van eisen is geworden. Als men een monumentale entree had willen hebben dan had dat er ook in opgenomen moeten worden, en wel zodanig dat die op een manier gerealiseerd zou worden die niet conflicteert met de onderdoorgang. Daar waren best mogelijkheden voor, bijvoorbeeld door de vijver(?) op het museumplein te vervangen door een toegangsbouwsel, zoals de glazen piramide van Pei bij het Louvre. Het gezeur achteraf van Pijbes c.s. tegen de onderdoorgang is kleinzielig kosmopolitisme.