De minister is een trekpop
Er is veel gehuil over de verantwoordelijkheid van Teeven voor de tragische en onterechte dood van Dolmatov. Hij is slechts staatssecretaris maar dat maakt voor deze beschouwing niets uit. Het uitgangspunt van het debat deugde niet. Alleen als hij van discretionaire bevoegdheden gebruik zou hebben gemaakt zou hem iets verweten kunnen worden. Het getuigt van groot onbenul, of beter, van grenzeloos politiek opportunisme, om bij individuele gevallen van falen in de uitvoering de minister verantwoordelijk te houden.
Maar zelfs als er sprake is van structurele fouten, zoals hier het geval schijnt te zijn, is een veroordeling van de verantwoordelijke bewindspersoon niet vanzelfsprekend. Ons hele rechtssysteem en de uitvoering daarvan zit vol met structurele fouten. Die zijn vooral ontstaan doordat bij wetgeving en rechtsspraak veel bijzondere gevallen en procedures worden afgesproken of afgedwongen, vaak onder politieke druk van dezelfde politieke groeperingen die nu ook ach en wee roepen. De zaak wordt meestal nog complexer door Europese “regelgeving”, “beroepsmogelijkheden” en “jurisprudentie”. Deze regels zullen meestal op zich al tegenspraken opleveren maar zelfs als ze dat niet doen zal de uitvoering, meestal door een door verkeerd bezuinigen uitgedund en kwalitatief minder ambtenarenapparaat, veel problemen en kansen op fouten met zich meebrengen.
De functie van minister is een trekpop. Iedereen probeert aan hem te trekken om zijn zin te krijgen. Hij heeft slechts zeer beperkte invloed op welke bewegingen hij kan uitvoeren. En zijn verantwoordelijkheid is dan ook navenant beperkt.
De hoofdschuldigen zijn de vluchtelingenknuffelaars zelf, die het liefst de grenzen geheel open zouden zetten en elke gelegenheid aangrijpen om met hun juridisch geleerde vriendjes weer een uitzondering of pardon toe te voegen, waardoor het geheel nog ondoorzichtiger en onuitvoerbaarder wordt. Wordt wakker mensen: Er bestaat niet zoiets als een humaan vluchtelingenbeleid, als met humaan tenminste het perspectief van de vluchteling bedoeld wordt. Want iedere vluchteling is een mens en heeft voor hemzelf voldoende goede redenen om zijn omstandigheden te willen ontvluchten. We kunnen alleen vanuit eigen normen bepalen welke vluchtelingen wij willen en vooral kunnen opnemen. Naarmate de culturele en fysieke afstand tussen de vluchteling en Nederland groter is wordt het een steeds onmogelijker taak om te kunnen beoordelen of die binnen die normen valt. Daar zouden we dan ook beter maar niet aan kunnen beginnen. We moeten om te beginnen iedereen afwijzen en direct terugsturen (zonder mogelijkheid van beroep) waarvan we de status niet kunnen toetsen. Dat schept een hoop ruimte om met gevallen als Dolmatov zorgvuldig om te kunnen gaan.
“Er bestaat niet zoiets als een humaan vluchtelingenbeleid, als met
humaan tenminste het perspectief van de vluchteling bedoeld wordt.”
Ten eerste, als we het perspectief van ‘onszelf’ hanteren kunnen we wèl wat met de term ‘humaan’. Ten tweede, zelfs vanuit het perspectief van menig vluchteling zal ‘ons’ beleid als humaan kunnen worden geduid.
Dat een minister en/of staatssecretaris op zulke fouten wordt aangesproken heeft alles te maken met de machtspositie die deze van ‘ons’ krijgt. Jij en ik zijn niet bij machte om bijv. zo’n computerprogramma aan te pakken (tenzij we de programmeur of analist ervan zijn), maar Teeven had allang zijn macht moeten aanwenden om het te laten aanpakken. De kernvraag is: Wist hij ervan? Aan die vraag verwant: Had hij het kunnen weten?
Hard standpunt, maar mijns inziens volkomen juist.
=De hoofdschuldigen zijn de vluchtelingenknuffelaars zelf=
=iedereen afwijzen en direct terugsturen (zonder mogelijkheid van beroep) waarvan we de status niet kunnen toetsen=
Er lijkt wel sprake te zijn van een narcistisch complex bij mensen die de grenzen voortdurend blijven oprekken.
@pvanlenth Inderdaad: weet hij er van? Ik heb het debat niet gevolgd maar mijn vermoeden is: nee. Had hij er van kunnen weten? Uiteraard als hij daar toevallig of niet toevallig op gewezen was, bijvoorbeeld door een klokkenluider die tot hem door had weten te dringen.
Niet, als hij dit uit standaard rapportages had moeten destilleren. Zo iemand krijgt als bekend enorme bergen rapportages, en hij zal in bijna alle gevallen moeten kunnen varen op wat de ambtelijke top daar voor hem uit destilleert. Die houden zoiets liever onder de pet, als ze het zelf al weten.
Ik weet uit eigen ervaring rond 1990 hoe dat gaat met de automatisering bij het rijk en voordat perikelen daarvan zelfs maar tot een Secretaris Generaal doordringen moet er heel wat gebeuren. Wat ik lees nu en dan is het nog geen haar verbeterd.