Voortdurend worden door de politiek en de hun behulpzame “intellectuelen” pogingen gedaan om de Islamitische agressie tegen ons, de Westerse cultuur, als incident, als terreur, in ieder geval niet als systematisch ontplooid tegen ons gericht geweld voor te stellen. Eerst door te stellen dat Islamisme niets met Islam heeft te maken, vervolgens door te roepen dat die lieve moslims niets met de islam te maken hebben en als dat ook niet meer helpt door te zeggen dat we vooral niet moeten denken dat het oorlog is.

Wanneer is er sprake van een oorlog? Oude ideeën daarover kunnen niet zomaar op het heden worden toegepast. In ieder geval is het oorlog als er een gewelddadige botsing plaatsvindt tussen twee door de eigen onderdanen of burgers als legitiem erkende effectieve gezagsstructuren. Het is daarvoor niet noodzakelijk dat het staten betreft. En het is ook niet noodzakelijk dat de strijdende partijen elkaar als ridders uit de middeleeuwen of als legers bij Waterloo of Verdun netjes op een slagveld bevechten. In een oorlog hoeft men niet kieskeurig zijn voor wat betreft de middelen. En als het leger van de tegenstander dermate krachtig bewapend is dat een getalsmatig grotere maar primitief bewapende tegenstander daar geen schijn van kans tegen maakt, dan is het niet meer dan logisch dat men op zoek gaat naar andere manieren om die tegenstander te bevechten.

Die tegenstander maakt het wel makkelijk als die zichzelf heeft opgelegd alleen tegen als zodanig herkenbare soldaten te vechten en, zolang er geen sprake is van juridisch bewijsbare betrokkenheid, niet tegen sympathisanten en sympathiserende organisaties. Als dan ook het optreden tegen eerder gemigreerde, feitelijk geïnfiltreerde hulptroepen weinig effectief want strafrechtelijk georganiseerd is en de inlichtingendiensten noodzakelijk falen dan staat het er niet best voor. Voor zover er dan toch wat bommetjes op worden gegooid gebeurt dat op een te omzichtige niet effectieve manier. Er mag geen “burgerslachtoffer” vallen. Vanuit het Westen wordt er niet met een maar met twee handen op de rug verdedigd.

Een verder punt van verschil met de klassieke oorlog is de bevelsstructuur. In de klassieke situatie is het de veldheer, de generaal die zijn troepen bestuurt in relatie tot de informatie over de bewegingen van de vijand waarover hij beschikt. De veldheer is openlijk bekend en in principe onderworpen aan het gezag van de regering. Sinds de opkomst van de anarchisten in Rusland, maar eigenlijk al sinds Robin Hood, is de autonome terroristische cel als strijdmiddel effectief gebleken. Wel ging het in die tijd nog meestal om aanslagen op specifieke gezagsdragers of soms ook militairen en was er een zekere directe leiding vanuit een centrale.

Indien men al of niet willekeurige burgers, loslopende militairen of installaties en gebouwen als doelwit kiest is een dergelijke centrale leiding niet nodig en zelfs contraproductief. Men heeft dan behoefte aan logistieke ondersteuning, vooral geld en informatie, eventueel wat scholing. Verder kan volstaan worden met ideologische aanvuring. De leiding hoeft niet te weten wie precies de ondergeschikte is en wat die van plan is en hoeft hem geen specifieke opdrachten geven. Op deze wijze kan iedere aanslag waarbij de juiste kreten op het juiste moment geslaakt worden met de juiste vlag is gezwaaid of een passende afscheidsboodschap is verzonden terecht geclaimd worden door ISIS, zelfs als het een eenling betreft die dit geheel op eigen houtje gedaan heeft.

Het is duidelijk dat een flink deel, waarschijnlijk de meerderheid van de in Europa gevestigde moslims feitelijk hun geloofsvoorschriften, de sharia, als wet beschouwen en degenen die die verkondigen en uitvoeren als hun legitieme leidslieden. Voor de islamitische landen geldt dit nog veel sterker. Terzijde: Dit is een harde eis die vanuit bijna alle varianten van de islam aan de gelovige gesteld wordt. Het niet gehoor geven aan die eis maakt je een afvallige en daar staat zo ongeveer de doodstraf op. Eveneens roept dat zelfde geloof op de rest van de wereld aan het geloof te onderwerpen. Daarbij wordt geweld als middel gelegitimeerd en zelfs gepropageerd. Dit kan niet anders gezien worden dan als een permanente oorlogsverklaring aan alle andere wereldbewoners. Pas als die verklaring luid en duidelijk door de gezaghebbende “geestelijken” herroepen wordt (wat gelijk staat aan het enige bladzijden uit de Koran scheuren) en mensen die daar toch aan vast houden uit de geloofsgemeenschap stoten zou men kunnen gaan geloven dat er een eind aan deze oorlog komt. Dan nog dient men slagen om de arm te houden want de islam staat ook toe, stimuleert zelfs, de vijand te misleiden door het verkondigen van leugens.

Hoewel burgers als slachtoffers en voetvolk door de geschiedenis altijd een zekere rol hebben gespeeld was het tot en met WO I in hoofdzaak een militaire aangelegenheid. Er werd in het algemeen gevochten op een slagveld. In WO II werd geweld tegen de burgerbevolking als middel ingezet, met als bekendste voorbeelden de bombardementen op Rotterdam, Londen en Hiroshima. Dit geweld is niet vergelijkbaar met de terreur die door de Islam wordt aangesticht. In feite was het een al of niet geslaagde poging om het falen van de defensie zodanig aan te tonen dat de andere partij genoodzaakt was zich over te geven. De oorlog tegen de Islamisten kent in wezen geen mogelijkheid tot overgave of vrede. Pas als men er in slaagt de Islam zelf te vernietigen, haar symbolen omver te halen de geestelijken op te sluiten en te herprogrammeren haar verspreidingskanalen te blokkeren zal het kunnen ophouden. Dit in de Arabische wereld uit te voeren lijkt onmogelijk maar de vijfde colonne in Europa en elders moet kunnen worden aangepakt.