193 Nederlanders zijn omgekomen bij het neerschieten van de MH17. Zij zijn niet gevallen in een nobele strijd. Evenmin zijn zij slachtoffers van een ongeluk. Ik krijg niet de gebruikelijke gevoelens als mensen een onbevattelijk groot noodlot treft. Maar wat dan wel? Er zit in ieder geval woede in. Maar op wie of wat?

“Now ain’t the time for your tears” is een beroemde regel uit Bob Dylan’s “The Lonesome Death of Hattie Carroll” (1963). Hij protesteert tegen de lichte straf voor doodslag. Tegen de dader als slachtoffer.Dit is William Zantzinger. De dader waarover zijn lied gaat.

De eerst schuldige is een persoon: Putin. Zelfs als MH17 niet door de separatistische terroristen in Oost Oekraïne zou zijn neergeschoten; als de daarbij gebruikte raket op de Oekraïne veroverd zou zijn; als er geen Russische assistentie bij het afschieten verleend zou zijn. Hij heeft duidelijk gemaakt dat dit zijn politiek is en aangezien hij feitelijk een dictator is kan hij voor deze oorlogsmisdaad vervolgd worden. Zijn “onmenselijke” houding na de ramp maakt dit alleen maar duidelijker.

De onmogelijkheid van een dergelijke vervolging of andere vormen van actie geeft meteen al aan dat er meer aan de hand is. Het is niet alleen woede, het is machteloze woede. En waar komt die machteloosheid vandaan?

Voor het ontstaan van deze situatie is de EU verantwoordelijk met haar onverantwoorde buitenlandse politiek. Alleen kunnen we hier niet zo gemakkelijk een persoon of regering aanwijzen. Het is een politiek van zo veel mogelijk uitbreiding van de markt tegen zo gering mogelijke kosten. Op de korte termijn. Een politiek waarbij allerlei half of helemaal mislukte staten, waar corruptie, misdaad en cliëntelisme hoogtij vieren snel lid van de EU moeten worden. Zonder acht te geven op de geopolitieke situatie waar misschien krachten spelen die minder “vredelievend” en “humaan” zijn. Waar verdragen over handel en mensenrechten gesloten worden waarin de belangen van de eigen bevolking verkwanseld worden. Een politiek kortom die er volledig aan voorbij gaat dat er zoiets is als een eigen cultuur, een eigen identiteit en eigen kracht en macht. En dat dat een primaire voorwaarde is voor een expansiepolitiek. Of die nu humanitaire doelen heeft of zakelijke.

Die eigen kracht en macht wordt stelselmatig ondermijnd door een inefficiënt en krimpend leger. Door een vermolmd en overbelast rechts- en politiesysteem dat van verdachten slachtoffers maakt. Door een falend onderwijs dat geen cultuur meer overdraagt. Door een toestroom van cultuurvreemde zo niet cultuurvijandige migranten. Door het afkeuren in plaats van het kanaliseren van het gewelddadige in de mens. Door het afwijzen van mannelijke waarden als eer, trots en strijd. Dat maakt ons machteloos. En wekt minachting op bij onze tegenstanders. Die er wel degelijk zijn.

Als de EU de Oekraïne op Rusland had willen veroveren had zij van meet af aan moeten zorgen voor voldoende militaire kracht achter de hand. “Soft power” werkt uitsluitend in combinatie met “hard power”, of, om het met Mao te zeggen: Macht komt uit de loop van een geweer. De EU had, zodra er daadwerkelijke strijd plaatsvond het gebied voor al haar burgers moeten sluiten. Maar ja, handel en winst moeten doorgaan.

De dood van 193 Nederlanders bij het neerschieten van de MH17 is het product van het amorele neoliberale kapitalisme dat handel en winst als enige waarden telt. Dit gecombineerd met een feminiene preoccupatie met slachtoffers in plaats van met daders. Een preoccupatie die ons uiteindelijk ieder wapen uit handen slaat. Die preoccupatie komt goed uit en wordt aan alle kanten gestimuleerd. Het feminisme als hulpje van het grootkapitaal. Doe mij nog maar een paar vrouwelijke commissarissen en ministers van defensie. Hoewel, de “mannen” die aan de macht zijn, zijn geen haar beter.