Ik ben een extremist!
En jij ook.
Extremisme is, zoals alle politieke duidingen, geen objectief meetbaar gegeven. Het is de aanduiding van de ander die zich te ver buiten de levensovertuiging van de waarnemer bevindt. Of de extremist zijn standpunt met geweld wil verdedigen of doorvoeren doet minder ter zake. Vanuit mijn politieke ideeën is het vervolgen van een politicus die een rede van Churchill citeert extreem politiek correct en cultuurrelativistisch. We zien hier meteen al hoe dat zit met dat geweld: de politieke dominante mening gebruikt staatsgeweld tegen de afwijkende mening. Ook in Nederland wordt dat wel geprobeerd, tot nu zonder succes. Terzijde: Door de verdediging van het mogen hebben van die standpunten vanuit de “vrijheid van meningsuiting” te voeren schept men verwarring. Het gaat niet om “een mening” maar om een politiek standpunt dat politieke tegenstanders wensen te onderdrukken.
Gebruik van geweld ligt altijd op de loer. Dat geweld zal in het Westen meestal “institutioneel” geweld zijn: juridische procedures, stakingen, demonstraties, blokkades, bezettingen. Zowel van de kant van degenen die aan de macht zijn -de heersende mening- als van de oppositie. Ook damschreeuwen en waxinelichtgooien is geweld. De grens tussen verbaal en institutioneel geweld is soms maar dun.
Naarmate een levensovertuiging (politiek standpunt) zelf meer rigide is, minder plaats inruimt voor andersdenkenden, zal die die andersdenkenden eerder als extreem beschouwen. Waardoor omgekeerd die andersdenkenden betreffend standpunt eerder extreem zullen vinden. Tussen dergelijke tegenpolen zal sneller enige vorm van geweld ontbranden. Van dat effect wordt handig gebruik gemaakt: op het moment dat men in het zogenaamde midden een onwelgevallig standpunt als extreem gaat labelen legitimeert men meer geweld tegen een dergelijk standpunt vanuit de andere hoek.
Uiteraard wordt dit als eerste opgepakt door de uiterste andere kant van het politieke spectrum. Dit is nu “demoniseren”. Het wordt goed zichtbaar in het gebruik van “extreemrechts”, “racistisch”, “discriminerend” door de representanten van de politiek‑aan‑de‑macht en hun MSM (mainstream media). Dit effect wordt verder versterkt door het toeschrijven van emoties aan die politieke standpunten. Dat je minder migranten wil zou komen doordat je migranten “haat”. Dat er goede, tamelijk zakelijke argumenten zijn om minder migranten te willen wordt zo verdoezeld.
Vanuit het dominante politieke denken (dat zo ongeveer het hele spectrum aan politieke partijen omvat) gezien is extremisme uiteraard eenduidig gedefinieerd. De mening die aan de macht is wil het altijd doen voorkomen alsof haar ideeën de objectieve waarheid zijn.
Waarom ben ik extreem? Ik ga er van uit dat mensen fundamenteel verschillen en op grond daarvan verschillend behandeld mogen en soms moeten worden. Je kunt ze zelfs wel eens in groepen moeten indelen! Dat is diametraal tegenover het heersende gelijkheidsfundamentalisme.
Aanleiding voor dit blog is dat van mijn blogcollega @pvanlenth Extremisme, hoe zit dat nou eigenlijk?
Ik heb één probleem met je lijn, want de geweldsnotie wordt als niet essentieel beschouwd. Anderzijds snap ik wel je invalshoek. Immers, die beschreef ik zelf ook al. Dan is het slechts een kwestie van perspectief. Maar juist als het een kwestie van perspectief is kan men niet met goed fatsoen volhouden dat bijv. een FN extreemrechts IS. Immers, dan moet er altijd het perspectief bij betrokken en uitgelegd worden om geen verwarring te veroorzaken. Maar ook, zelfs als het slechts een kwestie van perspectief is en duidt op een afwijking van de mainstream ideologie, dan nog is bijv. een PVV of FN geen extreemrechtse partij, gezien het FEIT dat zij daarvoor teveel procenten vertegenwoordigen. Daarmee vervalt het argument dat het om stromingen buiten de mainstream gaat.
Ikzelf blijf het geweldscriterium van essentieel belang vinden.
Uit de ideeën van Foucault, die ik voor een flink deel onderschrijf, volgt dat allerlei vormen van geweld structureel (en voor een deel noodzakelijk) zijn. Daarom vind ik het geweldscriterium niet erg doorslaggevend. De omvang van de aanhang is op zich ook geen argument. Het Nazisme kreeg 33% van de stemmen in tamelijk vrije verkiezingen. De islam kent een zeer groot aantal aanhangers. Extreem blijft als gezegd relatief. Maar vanuit de heersende macht wordt zij als absoluut gebracht. En wel met des te meer kracht naarmate dat afwijkende standpunt meer met de werkelijkheid overeenkomt. Die heersende macht kan (en zal vaak) slechts uit een (onderdrukkende) minderheid bestaan. Voor jou en mij zijn FN en PVV niet extreem.
Ik bedoelde aan te geven dat ik het mainstream argument (begrip dat Hagenaars introduceerde) zwak vind. De voorbeelden die je geeft onderschrijven dat alleen maar. Ook heb ik aangegeven dat ik meen dat extremisme te vaak als strijdterm wordt gebruikt. Ook jouw pleit komt daarop neer. Misschien zie jij het zelfs als slechts een strijdterm, dus als term die nooit de werkelijkheid objectief beschrijft.
Goed dat je erop wijst dat geweld niet voorbehouden is aan extremisten. Toch blijf ik geweld zien als essentieel onderdeel. Alleen zal de vorm van het geweld in de context van een specifiek type moeten zijn.
Victor, wat ik me vanochtend nog bedacht: De verschillen in definiëring verklaren wel waarom de ene persoon (zoals ik) zich ergert aan de connotie ‘extreemrechts’ en de andere persoon (zoals jij) eraan voorbijleest met hooguit in het achterhoofd dat het alleen wat zegt over de journalist/krant die het woord gebruikt en weer een ander (zoals Hagenaars, die blijft beweren dat bijv. de PVV extreemrechts IS) het gebruik ervan een logische zaak vindt omdat het vanuit zijn eigen perspectief nu eenmaal extremistisch wordt gevonden.
Wat me dan weer wel verbaast is hoe er wordt omgegaan met kritiek. Met name vind ik het frappant hoe kritiek van mensen zoals ik lijkt af te glijden van de rug van mensen zoals Hagenaars. De kritiek komt maar niet binnen. Idem komt mijn kritiek dat een bepaald soort geweld een essentieel criterium is ook niet bij bijv. jou binnen. Het interesseert je niet, zo lijkt het, vanuit een zeker-weten dat het niet essentieel is.
Als ik me aan dat soort zaken moet ergeren heb ik daar een dagtaak aan. Er wordt voldoende (niet in de MSM maar daar kan ik toch niets beginnen) tegenin gebracht om mij daarmee ook bezig te houden. Weinig effectief. In 2007 schreef ik al https://wat-tedoen.nl/2008/12/de-kogel-kwam-van-links/
Geweld is niet onbelangrijk, maar er zijn omstandigheden die (echt) geweld legitiem of op zijn minst zeer begrijpelijk maken zonder dat je vanuit mijn ideeën van “meer extreem” kunt spreken. Onder de huidige omstandigheden is in NL geweld (nog) niet aan de orde. Degenen die het toch gebruiken mag je wel extreem noemen, ook vanuit mijn opvattingen. Maar degenen die het niet gebruiken kunnen toch nog extreem zijn.
De PVV is dat zeker niet, maar dat neemt niet weg dat die helaas niet meer voorstelt dan een opgestoken middelvinger. Ze biedt geen perspectief, zoals bijvoorbeeld Fortuyn dat wel deed.
Hagenaars heb ik al lang geleden opgegeven. Aardige man, maar verspilde moeite om te proberen hem van gedachten te laten veranderen.
Wat was het perspectief dat Fortuyn bood?
Had veel serieuze ideeën bijv over hervorming overheid en dat speelde ook een prominente rol in wat ie zei. Weet geen details (meer). In dit kader verder ook niet heel belangrijk.
Ik vroeg het omdat ik meen dat er door veel mensen wel erg gemakkelijk over de PVV wordt gezegd dat het geen oplossingen aandraagt. Op een of andere manier kleeft dat imago niet aan Fortuyn.