En jij ook.
Extremisme is, zoals alle politieke duidingen, geen objectief meetbaar gegeven. Het is de aanduiding van de ander die zich te ver buiten de levensovertuiging van de waarnemer bevindt. Of de extremist zijn standpunt met geweld wil verdedigen of doorvoeren doet minder ter zake. Vanuit mijn politieke ideeën is het vervolgen van een politicus die een rede van Churchill citeert extreem politiek correct en cultuurrelativistisch. We zien hier meteen al hoe dat zit met dat geweld: de politieke dominante mening gebruikt staatsgeweld tegen de afwijkende mening. Ook in Nederland wordt dat wel geprobeerd, tot nu zonder succes. Terzijde: Door de verdediging van het mogen hebben van die standpunten vanuit de “vrijheid van meningsuiting” te voeren schept men verwarring. Het gaat niet om “een mening” maar om een politiek standpunt dat politieke tegenstanders wensen te onderdrukken.
Gebruik van geweld ligt altijd op de loer. Dat geweld zal in het Westen meestal “institutioneel” geweld zijn: juridische procedures, stakingen, demonstraties, blokkades, bezettingen. Zowel van de kant van degenen die aan de macht zijn -de heersende mening- als van de oppositie. Ook damschreeuwen en waxinelichtgooien is geweld. De grens tussen verbaal en institutioneel geweld is soms maar dun.
Naarmate een levensovertuiging (politiek standpunt) zelf meer rigide is, minder plaats inruimt voor andersdenkenden, zal die die andersdenkenden eerder als extreem beschouwen. Waardoor omgekeerd die andersdenkenden betreffend standpunt eerder extreem zullen vinden. Tussen dergelijke tegenpolen zal sneller enige vorm van geweld ontbranden. Van dat effect wordt handig gebruik gemaakt: op het moment dat men in het zogenaamde midden een onwelgevallig standpunt als extreem gaat labelen legitimeert men meer geweld tegen een dergelijk standpunt vanuit de andere hoek.
Uiteraard wordt dit als eerste opgepakt door de uiterste andere kant van het politieke spectrum. Dit is nu “demoniseren”. Het wordt goed zichtbaar in het gebruik van “extreemrechts”, “racistisch”, “discriminerend” door de representanten van de politiek‑aan‑de‑macht en hun MSM (mainstream media). Dit effect wordt verder versterkt door het toeschrijven van emoties aan die politieke standpunten. Dat je minder migranten wil zou komen doordat je migranten “haat”. Dat er goede, tamelijk zakelijke argumenten zijn om minder migranten te willen wordt zo verdoezeld.
Vanuit het dominante politieke denken (dat zo ongeveer het hele spectrum aan politieke partijen omvat) gezien is extremisme uiteraard eenduidig gedefinieerd. De mening die aan de macht is wil het altijd doen voorkomen alsof haar ideeën de objectieve waarheid zijn.
Waarom ben ik extreem? Ik ga er van uit dat mensen fundamenteel verschillen en op grond daarvan verschillend behandeld mogen en soms moeten worden. Je kunt ze zelfs wel eens in groepen moeten indelen! Dat is diametraal tegenover het heersende gelijkheidsfundamentalisme.
Aanleiding voor dit blog is dat van mijn blogcollega @pvanlenth Extremisme, hoe zit dat nou eigenlijk?
