Mijn onderbuik
Mijn vorige blog trok veel lezers en reacties. Ik weet niet of ik daar blij mee ben. Het was zeker niet mijn beste blog. Meer een emotioneel statement, ingegeven door het moment. Dat stond daar ook overduidelijk in te lezen.
Eerste emotionele reacties komen uit de onderbuik. Dat kan niet anders. Volgens mij heeft iedereen zo’n ding maar sommigen ontkennen dat gewoon. Dat zijn waarschijnlijk zeer goede Christenen die hun onderbuik hebben geamputeerd met veel geestelijke training en die onder alle omstandigheden een ander die iets misdoet de andere wang toe keren. Ik heb niet veel bewondering voor deze levenshouding. Ik vind het een weg met mij (ons) mentaliteit. De onderbuik is niet per se dom of onverstandig. Het is een overlevingsmechanisme dat we ook in onze beschermde westerse leventjes nog steeds af en toe nodig hebben. Bijvoorbeeld bij partnerkeuze en bij direct gevaar. In de onderbuik zit de nodige levenswijsheid opgeslagen. Maar ook veel ongewenste aandrift. Hij laat zijn mening ook merken in situaties waarin geen directe acties verlangd wordt, maar waar men door empathie zich in de ander verplaatst. De moderne mens leert zijn onderbuik te beheersen, in de eerste plaats tijdens de opvoeding in de jonge jaren. Mislukt die opvoeding om een of andere reden dan wordt je een probleemgeval. Met een slecht of niet gemodereerde onderbuik. Bijvoorbeeld van onze Letse “kinder”-liefhebber. Interessant in dit kader is dat hij bij bepaalde dagverblijven en andere organisaties direct of na korte tijd geweigerd is op grond van onderbuik gevoelens.
Maar ik ben nu eenmaal analytisch ingesteld. Dus was het ook een poging om die eigen gevoelens te analyseren en te kijken of er enige ratio aan ten grondslag lag. Of die pogingen geslaagd waren laat ik even in het midden. Mij gaat het vooral om reacties waarin mij min of meer het recht ontzegd wordt om mijn gevoelens te uiten en op deze wijze te analyseren. Nu zijn daar natuurlijk grenzen aan, zoals oproepen om op een of andere manier voor eigen rechter te gaan spelen en bepaalde groepen achterna te gaan zitten of erger. Maar dat heb ik niet gedaan.
Ik heb alleen de vraag opgeworpen of het behoren tot bepaalde groepen een verhoogd risico voor ontsporingen inhoud. Dat is kennelijk al taboe voor velen. Daarbij komt al snel een “catch 22” naar boven. Je mag zoiets alleen openlijk overdenken als er wetenschappelijk onomstreden bewijs voor is. Maar wetenschappelijk onderzoek naar dit soort zaken mag niet want dat zou al uit gaan van de premisse dat zoiets eventueel mogelijk is en bovendien vindt dergelijk onderzoek niet “zo maar” plaats maar alleen als er aanwijzingen voor zijn. Die moeten dan wel publiek gemaakt worden. En daarvoor eerst overdacht worden. Het uitgangspunt is: Hoewel er ongelijkheden van allerlei soort bestaan is iedereen in wezen toch gelijk. En voor zover men ongelijk is heeft dat slechts in zeer uitzonderlijke gevallen (nadelige) maatschappelijke gevolgen. Een soort politieke correctheid zou ik zeggen. Deze houding kleurt vaak onderzoek dat eventueel toch nog naar dit soort vraagstukken plaats vindt.
Ik werd een aantal maal opgeroepen met liefst wetenschappelijk bewijs voor mijn veronderstellingen te komen. Ik heb daar ten aanzien van de seksuele geaardheid naar gezocht en ben tot de conclusie gekomen dat er onvoldoende bewijs voor of tegen is. Er waren ruwweg twee bronnen: enkele US statistieken over dit soort misdrijven waarin een correlatie met de seksuele geaardheid bleek en (in mijn ogen dubieus opgezet) experimenteel US onderzoek met foto’s en vragenlijsten waarin geen correlatie bleek. Moet ik mijn overdenking hierover nu maar meteen laten varen?
In de loop van de discussie kwam aan de orde dat ik een verschil wil maken tussen acceptatie en volledige gelijkwaardigheid of zelfs uitdragen van homoseksualiteit.
Zie ook: De onderbuik is een nuttig orgaan (2014)
Met het poneren van een raar woord als "onderbuigevoelens"is het al misgegaan. Wie heeft dit in vredesnaam bedacht? En wie zijn er allemaal zo gek om dit woord eindeloo in kuddeverband te citeren…
Emoties zitten tussen de oren en in de onderbuik zitten gewoon darmen waarmee men niet geacht wordt te denken.
Ik weet niet wie het bedacht heeft maar vind het toch niet zo heel gek. Tussen je oren zitten toch vooral je hersenen en onderbuik geeft aardig aan dat er bij eenieder toch ook wel sprake is van "lagere driften" die niet altijd goed gecontroleerd worden. Bovendien uiten veel van die gevoelens zich ook fysiek in de buik of daaronder.
Beste Victor Onrust, ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit iets van je heb gelezen, maar het fijt dat je Mihai bloed nijdig heb gemaakt, ben je nou een van mijn meest geliefde schrijvers geworden, want de vijand van mijn vijand is mijn vriend (goed verkrachten van een gezegde).
En ook ik weet niet zo veel over de onderbuik emoties, al hoewel als ik iets eet wat niet goed is, zijn mijn darmen in mijn onderbuik vol met erg strijdige emoties, maar het kan zijn dat ik je niet precies begrepen heb, maar je doet heilig werk, ga zo door en gij zult eieren eten.
@ Smokey. Onderbuikgevoelens kan het beste vervangen worden door "sociale hypochondrie." Het VKblog staat vol van persoonlijk ongenoegen die men graag ziet opgewaardeerd tot gedeeld (maatschappelijk) leed.
@ Victor. Voor mij is er geen taboe. Wel als je datgene doet wat ik al @Smokey schreef. De opgeworpen vraag is meer een open deur. Het doembeeld is hier een maatschappij als de VS., gezien de sociale versplintering en het "culturisme" (voor een uitleg hierover – zie reacties mijnerzijds op het laatste blog van Peter Louter over Cohen) Bij die vraag van jou hoeft WASP dan alleen te worden uitgebreid naar WHASP (White, Heterosexual, Anglo-Saxon, Protestant) Culturisme is een functioneel equivalent van rascisme. Van de negers tussen de 20 en de 30 jaar in de VS zit 10% in de petoet. Natuurlijk is dat rascisme.
@ David. Nou, dan is Viktor in goed gezelschap. Israël is nooit erg kieskeurig geweest wat betreft zijn "vrienden." Tot begin jaren negentig behoorden o.a. de Ayatollah’s van Iran daartoe
@Arjan: Je hoeft hier niet te komen en al helemaal niet te reageren als je dat alleen weer wenst te gebruiken als kapstok om voor de zoveelste keer je politieke correctheid ten toon te spreiden. Je opmerking naar David toe is over de grens. Dit is een waarschuwing.
@David. Om MMT bloednijdig te krijgen is niet heel veel nodig. Wat dat betreft zou je meer vrienden kunnen hebben, maar ik denk dat er veel hem al een tijdje geband hebben dus dan kun je dat niet meer zien. Bovendien is het altijd de vraag of hij niet meer bezig is jou bloednijdig te krijgen.
@ David
"Fijt" is een zere vinger. Dat moet "feit" zijn.
Arjan, toen ik klein was zeiden wij,het is een feit dat een koe meer sceit dan een geit, maar als de geit dat had geweten had hij vast meer gescheten (ik geloof dat dat Vondel was, maar ik ben niet erg sterk in filosofie).
Maar Arjan ik was toen in Iran, als Directeur van een Combinatie firma van Engelsen, Iranesen en Israeli, wij gaven advies en technische help aan de Shah en Ministerie van Landbouw. Er was absoluut geen contact met de Ayatolas, juist tegenover gestelde, zij preekten tegen ons, en werd het zo gevaarlijk dat wij onze families naar huis zonden. Waarom Arjan, zeg je zulke onzin, je bent toch niet zo stom als Mihai?
Victor, ik sta achter je in jou strijd met Mihai, de kwabbel.
David, wie zijn horizon verbreedt verkleint zijn hemel. Informatie over de samenwerking tussen Iranese en Israëlische politici achter de schermen tot begin jaren negentig is volop beschikbaar. Als je dat niet wil, resteert het zuigen aan een zere vinger. Dat met Mihai moet je zelf maar oplossen.