Het gewone en zelfs het minder gewone volk wil ergens bij horen.
Deel uitmaken van een gemeenschap waarin men voor elkaar zorgt en voor elkaar opkomt zonder meteen een tegenprestatie te verwachten.
Waar men op elkaar let en elkaar aanspreekt als de regels overtreden worden en niet meteen de politie belt.
Kortom, de mens als sociaal wezen. Lees verder →
Nog steeds wordt met het grootste gemak “woke” en “links” uitgescholden voor communisten en (cultuur)marxisten door al of niet zelfbenoemde leiders of intellectuelen van de “oppositie”. Markus Bakker moet het daarbij regelmatig ontgelden.
In ruil daarvoor worden zij op hun beurt uitgemaakt voor racisten, fascisten of nazi’s. Lees verder →
ALLE samenlevingen zitten vol met ongelijkheden. Ook de Westerse democratieën. Ongelijkheid is dan ook een wezenskenmerk van LEVEN en samenlevingen zijn levende organismen. Te grote ongelijkheid is niet gewenst en bedreigend voor de samenleving. De permanente propaganda om iedere hobbel weg te schaven is minstens zo schadelijk. Door deze propaganda wordt ook het werkelijke probleem verhuld. Dat is namelijk de enorme wereldwijde machtsconcentratie die schuil gaat achter het multinationale kapitaal. Een ongelijkheid die echt ongewenst is.
Vol trots wordt op Twitter door @RenskeLeijten gemeld dat er met de SP gesproken wordt over een hogere belasting op vermogen. Ook @ewaldeng horen we hier regelmatig over. Die belastingen betreffen het laaghangend fruit: de middenstand en de eigenwoningbezitters. Lees verder →
Een tijd van breed gedragen onbegrip en onbehagen vraagt om een grondige analyse van de Staat van ons land. Zo begint de aanbeveling op de achterflap (blurp) op “GRIP” van Ron Meyer. Met mij gaat het goed, met ons gaat het slecht, zo vat Kim Putters in zijn woord vooraf dit onbehagen nog eens samen. Lees verder →
“Groepsdenken splijt het land.”
“Wij, progressieve Nederlanders van diverse komaf, weigeren het progressieve gedachtengoed, dat niet alleen in Nederland maar in het hele Westen een motor is geweest achter de vrijheid en de moderniteit, op te geven.”
“Linkse en progressief liberale stromingen hebben hun bestaansrecht grotendeels te danken aan de strijd tegen de idee dat het individu zijn lot uit handen geeft.”
17 mei 2018 is een “Manifest vrij links” in de Volkskrant gepubliceerd. Auteurs zijn
Asis Aynan, Femke Lakerveld, Eddy Terstall en Keklik Yücel. Lees verder →
Kritische linksmensen verlangen vaak naar “oud-links”. Dat zou een mengsel zijn van “secularisme”, absolute vrijheid van meningsuiting en opkomen voor de werkende bevolking. En niet te vergeten de “internationale solidariteit” dat ook bij hun vertaald wordt met een afgekondigde wereldwijde broederschap der mensen. Socialisme, de strijd tegen het kapitalisme, wordt daarbij niet genoemd terwijl dat van oudsher de kern van links was. We hebben nu nog één partij die “socialisme” in de naam heeft staan: de SP. Die hoor je ook zelden iets zeggen over het kapitalisme, en zeker niets zinnigs. Politiek zijn ze vooral actief als een soort vakbond, met belangenbehartiging. Lees verder →
Arbeiders als strijders voor de “goede” zaak.
Still uit “Triumph des Willen”, Duitsland 1934
4 april schreef Ewald Engelen @deGroene “Eerst het vreten, dan de identiteit“. Ewald is een van de weinige publieke intellectuelen die het serieus over het kapitalisme heeft. Zijn observatie dat “politici, journalisten, intellectuelen en academici een blinde vlek voor de politieke economie van het mondiale gefinancialiseerde kapitalisme hebben” deel ik van harte. Ook deel ik zijn analyse dat identiteitspolitiek en cultuurrelativisme een belangrijk onderdeel is van een verdeel en heers strategie van datzelfde kapitaal (“werkgevers”). Een en ander houdt mij al tien jaar bezig.
Met de oproep van Ewald om terug te keren naar de klassieke klassenstrijd, en dan vooral de vakbonds-invalshoek van het vreten, slaat hij de plank volledig mis. Dit is tenminste 150 jaar uitgangspunt van het socialisme – van communisme tot sociaaldemocratie – geweest en heeft keer op keer gefaald. Het is niet voor niets dat de identiteitsstrategie succesvol is en “al twintig jaar lang geen enkele traditionele politieke partij op het idee gekomen is om door de kleine culturele verschillen heen te breken“. Lees verder →
Still uit “The Ballad of Narayama”
De individualist kan zich niet anders voorstellen dan dat hij de enige is die over de waarde van zijn leven beslist. En dat hij daar ook recht op heeft. Ook op de meest dure en kansloze behandeling meent hij recht te hebben om zijn nutteloze en pijnlijke leven nog enkele maanden te rekken. Het gevolg is dat op die manier maatschappelijk gezien alle levens evenveel waard moeten zijn. Namelijk oneindig veel, want iedereen heeft tot op het laatst alle rechten. Zolang de individualist ook zelf de financiële en andere consequenties van zijn eigen besluiten moet dragen is er niet zo veel aan de hand. Behalve voor de zeer rijken, die ook liefde kunnen kopen, is dat voor de meesten geen optie. Dus moet de gemeenschap opdraaien voor de gevolgen van die geperverteerde levens-“lust”. En niet alleen de medeverzekerde en belastingbetaler, maar ook de naaste. Die wordt geacht op zijn minst af en toe naar deze lijdende mens om te kijken en hem troostrijk toe te spreken.
Dit is niet altijd zo geweest. In zogenaamd primitieve gemeenschappen die onder minimale omstandigheden moesten overleven was het gebruikelijk dat men, zodra men tot ballast van die gemeenschap werd, afscheid nam. Dat was de uitgesproken en onuitgesproken norm, die soms zelfs zo ver ging dat een bepaalde leeftijdsgrens gold, waaraan ook gezonde werkzame ouderen zich moreel verplicht voelden. Een prachtige film hierover is The Ballad of Narayama (1983, gouden palm 1984). We moeten een dergelijke houding positief beoordelen: als een uitdrukking van lotsverbondenheid. Van de wil tot voortleven en bloei van de hele gemeenschap. Je leeft niet als individu, maar als deel van een gemeenschap. Door voort te leven zit je de toekomst van de gemeenschap in de weg.
Dit is waar onze ontwikkelde maatschappij mee worstelt. Het probleem dat nu eufemistisch met vergrijzing wordt aangeduid. Het voortbrengen en opvoeden van kinderen wordt als last ervaren. Want onvoldoende door de maatschappij en de direct betrokkenen gewaardeerd en vanuit de individualistische levenshouding als minder aantrekkelijke “tijdsbesteding” beoordeeld. Tel daar de zware last van de verzorging van ouderen bij op, die zelfs in een dierlijke eind-stadium nog recht schijnen te hebben op een menselijke behandeling in plaats van een zachte dood, en je hebt een groot probleem.
Er is een goede kans dat de westerse beschaving hieraan ten onder gaat. De om zich heen grijpende onwil tot voortplanting en de onwil tot de daarvoor gewenste paarvorming, vooral bij de elite van de hoger opgeleiden, kan als een collectieve zelfmoord van onze beschaving worden gezien, zoals door David Goldman aka Spengler, in zijn “How Civilizations Die” (2011) beschreven. Zijn wij inderdaad ten dode opgeschreven? Als we ons eigen leven alleen maar in termen van onze eigen ontwikkeling, genot en succes blijven zien wel.
Na het lezen van Martin Bosma’s “De schijn–élite van de valse munters” wilde ik de Kadt zelf lezen, ook omdat hij volgens sommige criticasters selectief door Bosma geciteerd en zo misbruikt werd. Zo ben ik nu bezig met
Jacques de Kadt, “Het fascisme en de nieuwe vrijheid” (1939).
Als vervolg op Een stukje de Kadt en Nog een stukje de Kadt hier nog een stuk, onder de door mij bedachte subtitel: “Wat er juist is aan het fascisme”
Als het fascisme streeft naar het doen domineren van het gemeenschapsbelang boven het particulier winstbejag, is het dan iets ergs of iets onbegrijpelijks, dat deze ‘anti-kapitalistische Sehnsucht’ weerklank vindt? Erg is dan alleen, dat de socialisten, waar zij regeerden of invloed op de regeringen hadden, niet zó zijn opgetreden, dat zij de indruk maakten, gemeenschapsbelang boven particulier winstbejag te stellen en de winstschrapers te durven aanpakken. Zo is het ook normaal, als het fascisme zich verzet tegen een dictatuur van de hand-arbeiders, van het industrie-proletariaat, van het minst gecultiveerde deel der bevolking over de rest der bevolking. Voor zover de socialisten dit nog niet inzien, moeten ze het leren, eer het te laat is. Maar het fascisme als middenstandsbeweging is evenmin een pathologische beweging, als het fascisme als beweging gericht tegen de productie om de winst. En evenmin pathologisch is het fascisme als verzet tegen de overheersing van het comfortabele levensideaal, als beweging, die tegenover het comfortabel leven het heroïsch leven stelt. Lees verder →
Na het lezen van Martin Bosma’s “De schijn–élite van de valse munters” wilde ik de Kadt zelf lezen, ook omdat hij volgens sommige criticasters selectief door Bosma geciteerd en zo misbruikt werd. Zo ben ik nu bezig met
Jacques de Kadt, “Het fascisme en de nieuwe vrijheid” (1939).
Als vervolg op Een stukje de Kadt hier nog een :
Het onderscheid tussen de fascisten en de bolsjewisten ligt hierin, dat de bolsjewiki begonnen zijn met het vernietigen van een op eigenbelang gebouwde maatschappij, de kapitalistische, om daarna in de nieuwe gemeenschaps-maatschappij, in toenemende mate het eigenbelang weer in te voeren, terwijl de fascisten de oude eigenbelangs-maatschappij laten voortbestaan maar door voortdurende beperking, contrôle en organisatie, het eigenbelang kortwieken en. het met een oppermachtige gemeenschap omgeven. De fascisten hervormen het kapitalisme tot staatskapitalisme. De bolsjewisten hervormen het socialisme tot staatskapitalisme. De fascisten gaan van een lagere naar een hogere toestand, daarbij een natuurlijke en geleidelijke ontwikkeling volgend. De bolsjewisten, na eerst alles vernield te hebben, in hun poging om een sprong naar het onmogelijke te maken, trekken terug van onbewoonbare hoogten, naar een lagere, doch meer bewoonbare wereld, daarbij de verwarring, ontstaan door de opmars naar het onbereikbare, vermeerderend met de nieuwe verwarring, ontstaan door de terugtocht. Men zou kunnen zeggen, dat de bolsjewiki dan toch in ieder geval de oude leiders (kapitalisten) vervangen hebben door nieuwe, uit de arbeidersklasse opgekomen leiders. Maar behalve dat het van ondergeschikte betekenis is, of een paar gewezen arbeiders in een betere positie komen en een paar gewezen kapitalisten lopen te bédelen, en behalve dat de bolsjewiki gedwongen zijn geweest een groot gedeelte van het oude commanderende personeel op hun posten te laten – de technici en specialisten op allerlei gebied – en behalve tenslotte, dat alleen zulke primitieve landen als Rusland het roekeloos experimenteren op economisch gebied kunnen verdragen, is daar het feit dat ook het fascisme tal van nieuwe leiders uit de middelklasse boven de oude kapitalistische leiders plaatst en aan tal van individuen uit de arbeidersklasse de gelegenheid geeft, via de partij en de staatsinstellingen, tot de middengroepen, en van daaruit tot de leiding te komen.
Lees verder →
