Historicus Geerten Waling schreef “Zetelroof – fractiediscipline en afsplitsing in de Tweede Kamer 1917 – 2017” Hij steekt daarbij de eigen mening over het verschijnsel niet onder stoelen of zetels. Voor een historische beschouwing misschien niet heel voor de hand liggend maar op zich geen bezwaar. Integendeel, op deze wijze kan het leiden tot het broodnodige debat over onze democratie. Lees verder →
Zoals voorspelbaar en voorspeld haalde GeenPeil geen kamerzetel. Sterker nog, het haalde zoveel minder dan 0,1% van de stemmen dat de uitslag 0,0% vermeldt. Wat kunnen we daarvan zeggen als we constateren dat ze 4000 leden hebben. Met een grote campagnebus het land door trokken. En de volledige steun kregen van een invloedrijk en goed gelezen kritisch medium als GeenStijl? Waar zowat iedere auteur de opdracht leek te hebben gekregen om bij veel onderwerpen even GeenPeil aan te prijzen? Met een permanente banner in de rechterkolom. Met ook nog wat media exposure elders? Lees verder →
Bart Nijman is de oprichter en voorzitter van “GeenPeil”, een politieke partij zonder programma die meent dat de leden de standpunten van de partij in de tweede kamer moeten bepalen. Nu lees ik op Vrij Nederland:
Bart Nijman, voorheen redacteur van het weblog GeenStijl, verklaart dat hij uit idealisme politiek actief is geworden. ‘Je komt er niet als je alleen maar tegen politici blijft roepen: jij liegt en jij deugt niet.
Nu, dat ben ik helemaal met Bart Nijman eens. Ook lees ik:
Volgens Nijman ‘duwt de PVV op een open zenuw. Maar als de gevestigde orde omdondert moet er wel iets voor in de plaats komen. Dat antwoord zie ik niet bij de PVV.‘ Lees verder →
In Er is alleen nog maar toon, geen debat houdt Bas Heijne een op zich terecht pleidooi om in de publieke (media)ruimte weer met elkaar in debat te gaan in plaats van langs elkaar heen te roepen. Helaas blijkt hij geen benul te hebben wie dat debat vernietigd hebben en wat daaraan gedaan zou kunnen worden. Bijvoorbeeld als hij stelt:
“Dat roept een lastige vraag op: hoe kan je een volwaardige discussie voeren, als je het gevoel hebt dat je niet als volwaardig wordt gezien? Hoe kan je over de inrichting van de samenleving debatteren, wanneer je het gevoel hebt dat je geen volwaardige rol in die samenleving wordt toebedeeld?” Lees verder →
Democratie gaat over regeren: het nemen van besluiten, het uitvaardigen en handhaven van wetten waarmee de maatschappij functioneert. Het gaat over de inhoud: met welke ideeën, normen en waarden worden maatregelen genomen. In een serieuze democratie gaan de verkiezingen daarover, en pas in de tweede plaats over de mensen die die ideeën verdedigen en proberen tot realiteit te maken. De enige eis die aan die mensen gesteld zou moeten worden is of ze hun ideeën kunnen verdedigen en uitvoeren. Lees verder →
Whether you like it or not Trump will most probably be the next president of the United States. The big question is: what will the elite do with him and what will he do with the elite. There are three possible Trump-lives: Lees verder →
Goed, de EU is een puinhoop dat weten we al een tijdje. In bijna alle landen is er omvangrijke en groeiende oppositie tegen de EU. De oplossing die bijna unaniem door die oppositie naar voren wordt geschoven is een of ander verband van soevereine natiestaten die “alleen samenwerken waar dat nuttig is”.
Hoe naïef kun je zijn? Eigenlijk is de huidige EU precies dat. Een poging, zonder meer een slechte poging, om alleen samen te werken waar dat nuttig is. De macht is daardoor op een ondoorzichtige wijze in handen van het college van regeringsleiders, alle landen moeten een commissaris leveren en er is nog steeds sprake van allerlei veto-mogelijkheden. “Wat nuttig is” wordt op de agenda geplaatst door grote ondernemingen, economische sectoren, en regeringen van de grote landen. Niet door de meerderheid van de (oorspronkelijke) bevolking van de EU. Voor dat laatste is een over de hele unie werkende daadwerkelijke democratie noodzakelijk. Lees verder →
Op pagina 30 van “1984” schrijft George Orwell: ‘Who controls the past,’ ran the Party slogan, ‘controls the future: who controls the present controls the past.’ Dat staat in dit fragment:
The Party said that Oceania had never been in alliance with Eurasia. He, Winston Smith, knew that Oceania had been in alliance with Eurasia as short a time as four years ago.
But where did that knowledge exist? Only in his own consciousness, which in any case must soon be annihilated. And if all others accepted the lie which the Party imposed— if all records told the same tale—then the lie passed into history and became truth. ‘Who controls the past,’ ran the Party slogan, ‘controls the future: who controls the present controls the past.’ And yet the past, though of its nature alterable, never had been altered. Whatever was true now was true from everlasting to everlasting. It was quite simple. All that was needed was an unending series of victories over your own memory. ‘Reality control’, they called it: in New-speak, ‘doublethink’. Lees verder →
Bastiaan Rijpkema is met veel lof en aandacht gepromoveerd. “Weerbare democratie” is de titel van zijn proefschrift. Daarin verdedigt hij de idee dat “de democratie” het recht of misschien zelfs de plicht heeft zichzelf te beschermen tegen een potentiële meerderheid die haar zou willen opheffen. En dat houdt in dat op het moment dat die meerderheid er nog niet is de minderheid die deze ideeën propageert verboden zou moeten worden. Ik neem aan als organisatie en ook in het publiek verkondigen van de ideeën. Als voorbeeld van hoe het niet moet neemt hij de uitspraak van minister Donner in 2006 dat als een meerderheid dat wil de sharia moet worden ingevoerd. Het gaat Rijpkema om een democratietheorie waarin het zelfcorrigerende vermogen – de mogelijkheid om besluiten terug te draaien – centraal staat: democratie als zelfcorrectie.
Daarmee wordt het wezen van de democratie ontkend. Democratie is namelijk geen persoon of organisatie die zelf bewust handelt. Dat doen de politieke partijen en hun vertegenwoordigers. De democratie heeft geen fundamenteel belang waarvoor weerbaarheid noodzakelijk is. Democratie moet gezien worden als een arena, waarin volgens bepaalde methoden en regels gevochten wordt om de macht. En bij een gevecht hoort dat je kunt winnen. Ook al besluit die winnaar de arena te sluiten. Tot die regels kan wel behoren dat je geen leugens mag verkopen (bijvoorbeeld de holocaust ontkennen) of op oneigenlijke manieren aanhang mag vergaren (bijvoorbeeld door ze een baantje te beloven of door terreur uit te oefenen). Maar een partij die op een niet corrupte, niet gewelddadige en niet leugenachtige manier de democratie als besturingssysteem wil afschaffen of fundamenteel wil veranderen zou niet verboden mogen worden. Maar de voorkeur voor het beschermen van de democratie is het behoud van de meerderheid door democratisch gezinde partijen. Die zullen eventuele afschaffers moeten overtuigen van hun ongelijk. Als zij dat niet kunnen hebben ze gewoon gefaald. En daar zijn ze op dit moment hard mee bezig.
Er zijn genoeg argumenten om fundamentele veranderingen in onze democratie voor te staan. Mij lijkt het bijvoorbeeld een bijzonder aantrekkelijk idee dat er een zekere relatie is tussen stemrecht en weten waarover je stemt. Als ik Bastiaan goed begrijp gaat dat hem al te ver.
In zijn laatste beschouwing over politieke partijen, Interne partijdemocratie – 3 – partijleden vindt Hannibal uiteindelijk de oplossing van de PVV van een partij zonder leden wel logisch. Ik neem aan dat hij het daarmee een goed idee vindt. Maar ik denk ook dat Hannibal een of andere vorm van democratie prefereert boven dictatuur. Voor mij is het dan de vraag of de democratie beter wordt van een interne partijdictatuur. In een democratie is het een noodzakelijk recht van alle deelnemers om zich kandidaat te mogen stellen voor te verkiezen functies. Om je individueel verkiesbaar te stellen voor de Tweede Kamer is duur en vereist veel werk. En je maakt geen schijn van kans. Je zult dus moeten pogen bij een zittende partij op de lijst te komen. Als je dat niet doet om simpelweg een baan te bemachtigen maar politiek gemotiveerd bent, en dat verwacht ik eigenlijk van een kamerlid, zul je een paar van je eigen ideeën hopen te realiseren. Voor zover die nog niet in het programma van de partij van je keuze verwoord zijn is het binnen zekere grenzen legitiem om te proberen die op de agenda te zetten. Ook als je niet direct een kamerzetel ambieert is het legitiem om te proberen bij de partij waar je de meeste affiniteit mee hebt bepaalde ideeën bespreekbaar te maken. Het is een probleem als er uitsluitend met de leider over gecommuniceerd kan worden en het alleen aan hem is of dit op de agenda komt en of je gekandideerd wordt. Op zo’n moment zou de leider letterlijk de belichaming van de ideeën worden en dat is een zeer ongewenste situatie. Lees verder →
