In de Volkskrant van vandaag prikte historicus Leo Lucassen een schietschijf op de ruggen van Wilders, Bosma en Baudet. Lucassen draagt als leider van het Internationale Instituut voor Sociale Geschiedenis intellectuele een zekere maatschappelijke verantwoordelijkheid voor de interpretatie van gebeurtenissen.
Lucassen zegt niet te geloven dat Wilders en Baudet medeschuldig zijn aan de aanslag op de moskeeën in Christchurch, …
… maarrrrr … Lees verder →
Stel dat het inderdaad lukt om via de Eerste-Kamer verkiezingen het kabinet ten val te brengen. Daarna nieuwe verkiezingen, waarbij de VVD of D66 een nieuwe joker in gaan zetten om de plaats van Rutte in te nemen. Dat helpt niet: PVV en FvD halen samen 80 zetels. Thierry Baudet wordt premier. Maar helaas: zelfs na dit onmogelijke gebeuren blijkt er maar weinig te veranderen. Een scenario van taaie onderhandelingen met de EU-machthebbers maakt duidelijk dat er ook voor Baudet niets anders opzit dan braaf aan te zitten aan de tafel van macht. Vanwege de vele Nederlandse internationale belangen en de afhankelijkheid van Duitsland is zijn speelruimte een stuk kleiner dan die van Orban. Pogingen tot het opzeggen van verdragen die de toelating van vreemdelingen leidt slechts tot enkele kosmetische aanpassingen die de beroepsmogelijkheden met een jaar terugbrengen. De allerkrankzinnigste klimaatplannen worden ingetrokken, maar daarbij blijft het. Verder wordt het verder polderen.
Hier wreken zich twee zaken: Een negatieve invalshoek en conservatief nationalisme (pardon: patriottisme) Lees verder →
Boekbespreking van “De Hoofdstad” (Robert Menasse, vertaling maart 2018)
“De Hoofdstad” speelt zich hoofdzakelijk af in en om de kantoren en verblijfplaatsen van EU‑medewerkers in Brussel. Het is een roman met veel plotlijnen die ingenieus in elkaar gevlochten zijn. De belangrijkste is de viering van het 50-jarig bestaan van de Europese Commissie en hier dient zich al de vergelijking aan met “De man zonder eigenschappen” van Musil, een belangrijk voorbeeld voor de auteur. Daar gaat het om de voorbereiding in 1913 van de viering van het zeventigjarig keizerschap in 1918 van keizer Frans Jozef van Oostenrijk-Hongarije. In beide gevallen gaat het om het vinden van een verbindend thema dat het volk zal aanspreken. In beide gevallen mislukt dit grotelijks. Het probleem lijkt dat zowel bij de EU als de Oostenrijks-Hongaarse dubbelmonarchie sprake is van een samenstel van volkeren met een uiteenlopende achtergrond, maar de oorzaak van de mislukking loopt sterk uiteen. Bij Musil wordt die veroorzaakt doordat het comité er niet in slaagt een bindend thema te vinden. Bij Menasse wordt er wel degelijk een thema gevonden, maar dat wordt door de deelnemende naties om uiteenlopende redenen afgeschoten. Lees verder →
Still uit “Visitors” Reggio/Glass 2013
Het bekritiseren van de baantjescarrousel, ook wel aangeduid als partijkartel is een geliefde bezigheid onder degenen die uitgesloten zijn van de macht. De aanvaring tussen Thierry Baudet en Klaas Dijkhof over dit onderwerp is aanleiding tot de nodige beschouwingen over dit onderwerp. Baudet heeft gelijk, de baantjescarrousel bestaat, zoals ook Dijkhof feitelijk toegeeft. Maar Baudet heeft geen gelijk als hij het bestaan op zich er van aan de kaak stelt. De aanduiding “carrousel” zou beter vervangen kunnen worden door elite en hoe graag velen dat ook zouden willen, zonder elite kan een maatschappij niet bestaan. In plaats van kritiek op het bestaan van die carrousel te hebben zou het er over moeten gaan dat er veel onbekwame of zelfs foute personen in die draaimolen zitten. Lees verder →
Willem Drees — schilderij door https://www.fransdiekstra.nl
Stel dat de 2e kamer bevolkt zou zijn met mensen van het kaliber Pieter Omtzigt. En dat de regering zou bestaan uit mensen van het kaliber Drees sr — heden ten dage min of meer onvindbaar —, zou dat iets uitmaken?
Helaas niet. De krachten die op Nederland inwerken zijn simpelweg te groot om als individuele natie een serieus ander beleid te voeren. Het verdedigen van Nederlandse belangen in een groter geheel kan beter, maar daar is alles mee gezegd. Evenals ons rechtssysteem is het parlementaire systeem stuk. Het kan niet gerepareerd maar moet vervangen worden. Lees verder →
Het sluimerde al een tijdje. De Catalaanse opstand was echter de trigger om er nu eens werk van te maken. In huize Louter heeft gisteravond een heus referendum plaatsgevonden. Om ingrijpen te vermijden hebben we dat in alle stilte gedaan. Na het tellen van de stemmen was er maar één conclusie mogelijk. Met onmiddellijke ingang verklaren wij ons onafhankelijk van het koninkrijk de Nederlanden en hebben wij een eigen republiek gesticht.
Eigenlijk waren we het al eerder van plan. Zeg maar vanaf het moment dat Maxima verklaarde dat we geen identiteit hadden. Na de onachtzaamheid waarmee onze nee-stem bij het Oekraïne-referendum werd verkwanseld, zagen we definitief geen toekomst meer in onze verbintenis met het koninkrijk. Nadat het koninkrijk’s parlement ook nog een streep haalde door de wet voor een verbindend referendum, waren we er helemaal klaar mee. Lees verder →
In oktober 2017 vonden de aftredende PvdA-ministers een slimme manier om nog twee kandidaten te benoemen voor de in de komende jaren vrij te vallen zetels in de Raad van State. Ze deden dat om daar hun invloed te behouden vanaf het moment dat een nieuwe regering, zonder de PvdA, het stokje zou overnemen.
Het zal niet gebeuren. Het is zelfs ondenkbaar in het Nederlandse politieke bestel. Het gebeurde echter wel in Polen. De jonge democratie heeft daar nog ruwe kantjes. Toen in november 2015 PiS (Recht en Rechtvaardigheid) de verkiezingen won, benoemde de verslagen regering nog snel twee nieuwe kandidaten voor de in de komende jaren te ontstane vacatures bij het Constitutionele Hof om daar de meerderheid te verstevigen. Anders dan de Raad van State die een adviserende rol heeft bij wetgeving, kon het Constitutionele Hof in Polen wetten afwijzen. Dat deed het dan ook met wetten van de nieuwe PiS-regering. Het dwong de nieuwe regering om de bevoegdheden van het Hof te beknotten. Lees verder →
The Proles | by MattJHerring
Critici van onze democratie menen dat op dit moment de wil van het volk onvoldoende of niet in het gevoerde beleid terug te vinden zou zijn en zij zoeken de oorzaak daarvan in een democratisch tekort: er zou meer directe democratie moeten komen. Door veel besluitvormende referenda te houden en vertegenwoordigers voortdurend hun achterban te laten raadplegen voordat ze een stem uitbrengen. Als positief voorbeeld wordt soms de volksvergadering van het oude Athene naar voren geschoven.
Voor het gemak wordt hier vergeten dat die volksvergadering bestond uit een deel (6 000) van de volwassen manlijke burgers (30 – 60 000) en dat die vergadering niet zelf heerste maar wetten goedkeurde en heersers en andere organen verkoos of benoemde. Dan nog is het niet waarschijnlijk dat die 6000 allemaal een minuutje spreektijd zouden hebben (totaal 100 uur) om samen tot een besluit te komen. Lees verder →
Dat joden in het geheim zouden streven naar (wereld)heerschappij is de moderne vorm van antisemitisme die dominant werd in het begin van de twintigste eeuw met het verschijnen van de “Protocollen van Zion”. Deze beschuldiging wordt tegenwoordig minder openlijk geuit dan de Nazi’s dat deden en gaat dan vergezeld van de verzekering dat de auteur geen antisemiet is. Het is moeilijker te herkennen. Aan de hand van de volgende tekstfragmenten wordt dit mechanisme gedemonstreerd. Het gaat niet om de auteurs maar om het mechanisme. De links zijn uitsluitend bedoeld als bewijs. Lees verder →
