Antifa als marxisme – een handigheidje van het KAPITAALHet steeds verder om zich heen grijpende cultuurrelativisme en de daarbij behorende identiteitspolitiek werd eerst door veel tegenstanders benoemd als neo- of cultuur-marxisme. Sinds een voorvrouw van BLM zichzelf tot marxist heeft uitgeroepen is de beer echter los en zijn het definitief marxisten die het racistische BLM-vuurtje opstoken. Lees verder →
Ergens in een uithoek van het Romeinse Rijk, nog voor de geboorte van Christus, leefde de stam der Goedmensen. Een gemeenschap van agrariërs rond een kleine nederzetting waar een paar ambachtslieden, een dominee en een schrijver woonden. En het stamhoofd zelf natuurlijk. Hoe vreemd reeds in de oudheid goedmensen en een dominee aan te treffen! Dat kwam zo. Ergens rond 1800 was er een dominee die zich dusdanig misdroeg dat God, die zich normaal niet met mensen inliet, besloot hem te straffen door hem naar 100 v Christus in deze uithoek te teleporteren. Die stam noemde zich toen nog heel anders overigens. Lees verder →
Open letter to Bluegrasscountry.org
For about five years I am an ardent listener and fan of Bluegrass, mostly listening to the streaming of bluegrasscountry.org. About 25% of the music is from other genres, like Americana, Traditional European Folk, Blues and Zydeco, mostly sharing the same roots. Some of it not my taste but ok. The main thing is that the music is authentic, acoustic and primarily string instruments. Of course Americana is not acoustic but as it is mostly authentic this is as an exception no problem. Even then with 24/7 there is a lot of time to fill so occasional transgressions as well as intensive reuse of material is understandable. On the side: the last two years this reuse is mostly not explicitly stated and there seems to be no limit to use the same material more than once or twice in a short time (“I haven’t played that in a long time”). This gets irritating. Lees verder →
Of het nu onder de vlag van patriottisme gebracht wordt of niet: nationalisme is riskant. Het is een belofte het volk te dienen. Maar het volk is geen eenheid — de volledige bevolking van een land.
De roep om het volk te dienen ontstaat als de regering de belangen van een serieus te nemen deel van de bevolking verkwanselt voor belangen van zichzelf of een andere groep van de bevolking. De benadeelde groep bestaat uit de middenklassen die werk verrichten dat direct materieel nut heeft en noodzakelijk is voor het voortbestaan van de maatschappij als geheel: “de hardwerkende persoon van Nederlandse afkomst”. En zij die van hun welverdiende oude dag willen genieten of door industriepolitiek van hun baan beroofd zijn. Dat is geen toeval, want zij zijn het die de belastingen moeten opbrengen. Dat diverse regeringen in de EU, ook de Nederlandse, zich daar schuldig aan maken is overduidelijk. Lees verder →
Enige tijd geleden organiseerde ik een vertoning van Koyaanisqatsi voor een bescheiden gezelschap. Het doel was enig gevoel op te wekken voor het feit dat men allereerst onderdeel van de maatschappij is. Een wereldomspannend netwerk van groepen waarin de arbeidsdeling georganiseerd is. Het beleven van die ervaring zou dan moeten leiden tot een levensbeschouwing waarin solidariteit, het belang van de groep, een grote plaats inneemt en individualiteit, het belang van het individu, een kleinere. Lees verder →
Als schooljongen nam ik met mijn ouders deel aan de herdenking bij het monument op de Apollolaan in Amsterdam. Het was voelbaar een plechtig en emotioneel moment. Geen toespraken. We hesen de vlag halfstok. In mijn studententijd elders in het land verwaterde dat snel. Ik voelde me nog wel verplicht om de stilte in acht te nemen maar vaak thuis, kijkend naar de televisie. Weer in Amsterdam wonend werd het niet echt beter. Toevallig was er de damschreeuwer een van de keren dat ik deelnam op de Dam. De laatste jaren, eigenlijk sinds er steeds meer herdacht moest worden en er politiek correcte beschouwingen en gedichten werden voorgedragen heb ik het opgegeven.
Inmiddels hebben we de coronacrisis en heeft iemand “dor hout” geroepen. Los van of dat een verstandige beeldspraak is: zij heeft volkomen gelijk, maar dat had ik half maart al geschreven in Coronavirus – Hyper-individualisme alom tegenwoordig.
Overal worden verbanden gelegd tussen dat virus en een oorlogs- of noodtoestand, nu speciaal in het kader van de herdenking.
Een herdenking die niet een specifiek gebeuren herdenkt maar alle slachtoffers van geweld is geen herdenking. Een herdenking heeft een eigen verhaal, dat doorgegeven moet worden aan volgende generaties. Op de huidige manier wordt dit bijzondere verhaal onschadelijk gemaakt en kan het zijn rol niet vervullen.
Er werd toen springlevend hout geruimd door een bezettingsmacht in naam van een totalitaire ideologie. Niet zonder de nodige hulp van de bevolking en het ambtelijk apparaat. Dat kwam bijzonder goed tot uiting in de “behandeling” van de overlevenden na de oorlog. Misschien dat daar de oorzaak ligt van het demonteren van de herdenking.
Nog steeds is “de toon”, het schelden of anderzins al of niet terecht beplakken van al of niet bekende mensen of groepen met onjuiste en negatief bedoelde kwalitficaties een veel besproken onderwerp. Het leidt er toe dat de nodige mensen weglopen uit “discussies” of hun twitteraccount maar opheffen zoals lang geleden Bert Wagendorp en iets minder lang geleden Max Pam.
In 2011 schreef ik daar dit blog over dat ik nu iets bijgewerkt weer bovenaan zet.
Het realisme dat uitgangspunt is voor “Wat te DOEN” blijkt in deze Coronacrisis voor velen nog een brug te ver. De reflex om in termen van schuld verontwaardigd de vinger te heffen steekt voortdurend de kop op. Lees verder →
Opmerkelijk aan het huidige parlementaire politieke bestel is dat oppositie eigenlijk niet bestaat. Dat geldt voor de patriottisch-conservatieve oppositie van PVV en FvD, om over de linkse “oppositie” van SP en PvdD maar te zwijgen. Dit is zo in de meeste West-Europese landen. In landen waar het kiessysteem zo is ingericht dat er eenduidig voor een bepaalde partij of coalitie gekozen moet worden, zoals Engeland en Frankrijk is er sprake van een duidelijker oppositie.
Een serieuze oppositie stelt de machtsvraag aan de orde. Dus niet een “stem op ons, dan zullen wij als we aan de macht … Lees verder →
Still uit “The Ballad of Narayama”
Weet iemand nog wat vaderlandsliefde is? De hedendaagse zogenaamde patriotten in ieder geval niet. De kern van vaderlandsliefde is dat de groep, oorspronkelijk de stam, maar in dit geval het vaderland — wat dat ook moge zijn — voorgaat boven het individu. Uiteindelijk komt dat er op neer dat het individu bereid moet zijn zich op te offeren voor de groep. En dat met liefde. Ik schreef er al eerder over in Vergrijzing en de waarde van het leven. De daar genoemde film The Ballad of Narayama (1983, gouden palm 1984) zou iedereen eens goed moeten bekijken. Lees verder →
