“Nieuw realisme” lijkt om zich heen te grijpen. Meer mensen afficheren zich als “nieuw realist”. Het lijkt er op dat ze daarmee hun politieke standpunt aanduiden. Niet links, niet rechts, niet liberaal, niet socialistisch, niet confessioneel maar “nieuw realist”. Het is een begrijpelijke reactie op het wegkijken van de realiteit waar vrijwel alle politieke partijen zich schuldig aan maken. Ik ben erg voor het benoemen van olifanten in kamers en wat dat betreft zou ik mij ook als nieuwe realist kunnen afficheren. Maar toch bevredigt het niet. De realiteit nu eens echt onder ogen zien is een ding, maar de problemen die je als nieuwe realist op de agenda plaatst lossen zich niet vanzelf op. En ik constateer weinig ideeën voor een oplossing.

Misschien dat er een aantal politiek groeperingen zijn die mogen meetellen als politieke vertegenwoordigers van nieuw realisme met een oplossing. In aanmerking komen dan vooral de PVV (Geert Wilders, Martin Bosma) en Forum voor Democratie (Thierry Baudet). Beide stromingen hebben een nationalistische en conservatieve inslag, de een wat meer dan de ander. Deze vlucht in het verleden lijkt mij een dwaalweg. De globalisering is niet terug te draaien tot het niveau van de natiestaat. De libertarische stromingen, de Partij voor de Dieren en Christenunie  komen om diverse redenen ook niet in aanmerking. Evenals het referendum over Ukraine zijn ze goed als kanalen voor de proteststem die ook de nieuwe realist wil laten horen, maar de gesignaleerde problemen in de realiteit gaan ze niet oplossen.

Dit gebrek aan (politieke) ideeën voor een oplossing komt omdat de volgende stap in het nieuwe realisme ontbreekt: de analyse van de oorzaken. Stoppen met wegkijken en de werkelijke problemen op de agenda plaatsen is een ding. Voor de oplossing zal men ideeën moeten hebben over de oorzaken en mogelijke aanpak daarvan. Doet men dat niet dan legt men in feite de problemen toch op het bordje van de huidige politieke constellatie. Men zet het op de agenda en roept dan tegen de politici dat zij dat moeten oplossen. Volgens mijn analyses is het politieke stelsel (inclusief de media) echter een deel van het probleem. Zij zullen dat daarom niet kunnen oplossen, zelfs als ze dat zouden willen. Ook het deelnemen aan de verkiezingen met een Nieuw Realistische partij heeft weinig nut als men niet een duidelijk beeld van oorzaak en oplossing heeft.

“Ja maar de Nazislam en de EUSSR dan? Die wijzen wij toch aan als oorzaak van alles wat vies en voos is? Daarmee afrekenen en het is opgelost” hoor ik de nieuwe realist roepen. Tja, dat is waar. Maar hoe reken je daarmee af? Inderdaad lijkt herstel van de natiestaat dan een oplossing. Maar is dat een begaanbare weg? En zo ja hoe ziet die weg er dan uit? Want: de globalisering is niet terug te draaien tot het niveau van de natiestaat.

De vraag moet gesteld wat de oorzaak van de bedreiging, de oorlogszuchtige invasie door de Islam en de politieke lijn van de EU, in het bijzonder haar reactie op die bedreiging, is. En dan komen we uit bij de meest kolossale olifant in de kamer, die ook door de nieuwe realisten maar zelden ten tonele wordt gevoerd: Het KAPITALISME.

Ai! Moeten we nu op jacht naar de bourgeois met hoge hoed en sigaar en die afknallen? En dan lost het zich vanzelf op? Nee, belachelijk natuurlijk. Het kapitalisme is geen persoon maar het economische systeem waar wij zelf, met zijn allen, deel van uitmaken. En inderdaad zijn er personen – de 1% – die door dit systeem zeer bevoorrecht worden en een groot belang hebben het in zijn huidige vorm in stand te houden. Maar die personen verwijderen gaat niet helpen. We kunnen het kapitalisme niet opheffen. Op allerlei manieren werkt dat systeem namelijk best goed en bestaat er eigenlijk geen alternatief. We zullen het moeten verbeteren.

Dus nieuwe realisten, doe nog wat beter je best. Ik wil (en kan) wel een handje helpen.