“Links” als aanduiding voor een politieke richting is ontstaan tijdens de Franse Revolutie. Hun politiek was gericht tegen koningschap en kerk; alleen de Jacobijnen hadden een socialistisch programma. In de loop van de 19e eeuw werd de verbetering van lot en zeggenschap van achtergestelden en onderdrukten, in de eerste plaats de arbeiders, het proletariaat, het belangrijkste doel. Verschillende socialistische en anarchistische bewegingen en partijen vormden er de politieke vertaling van. Lees verder →
Tagarchief: kapitalisme
De verkruimelde hoeksteen
Een klein college over “de mens”
Een samenleving is geen verzameling losse individuen.
Een samenleving is een levend organisme waarbinnen de cellen, de individuen, een functie hebben voor het voortbestaan van het geheel. Uitspraken, en dus ook private gedachten over de “zin van het leven” die daar niet van uitgaan zijn zinloos geleuter. Individuen die ervaren geen deel uit te maken van het geheel hebben een probleem. Lees verder →
Zijn er nog socialisten in de zaal?
Kritische linksmensen verlangen vaak naar “oud-links”. Dat zou een mengsel zijn van “secularisme”, absolute vrijheid van meningsuiting en opkomen voor de werkende bevolking. En niet te vergeten de “internationale solidariteit” dat ook bij hun vertaald wordt met een afgekondigde wereldwijde broederschap der mensen. Socialisme, de strijd tegen het kapitalisme, wordt daarbij niet genoemd terwijl dat van oudsher de kern van links was. We hebben nu nog één partij die “socialisme” in de naam heeft staan: de SP. Die hoor je ook zelden iets zeggen over het kapitalisme, en zeker niets zinnigs. Politiek zijn ze vooral actief als een soort vakbond, met belangenbehartiging. Lees verder →
Shell-bashing is zeer selectieve verontwaardiging
Nigeria, Groningen, eerder de Brent Spar, nou ja eigenlijk alles wat Shell doet is mis, het bedrijf mag niet bestaan. En dat geroeptoeter wordt dan gesteund door een van de weinige intellectuelen die iets tegen het wereldwijde kapitalisme zegt te willen ondernemen.
Laten we voorop stellen dat zelfs in de meest democratische en egalitaire socialistische staat de Groningers geen schijn van kans gehad hadden. De betreffende dorpen zouden worden “verplaatst”, dat wil zeggen dat men elders een al of niet nieuw gebouwde woning of boerderij aangeboden zou krijgen en enige compensatie. En dat is het dan. Zo ging het nogal eens in de “dagbouw”, bijvoorbeeld de bruinkoolmijnen vlak over de grens bij Limburg en natuurlijk ook bij heel veel stuwmeren. Lees verder →
Ewald Engelen zou een keer de Kadt moeten lezen
Arbeiders als strijders voor de “goede” zaak.
Still uit “Triumph des Willen”, Duitsland 1934
4 april schreef Ewald Engelen @deGroene “Eerst het vreten, dan de identiteit“. Ewald is een van de weinige publieke intellectuelen die het serieus over het kapitalisme heeft. Zijn observatie dat “politici, journalisten, intellectuelen en academici een blinde vlek voor de politieke economie van het mondiale gefinancialiseerde kapitalisme hebben” deel ik van harte. Ook deel ik zijn analyse dat identiteitspolitiek en cultuurrelativisme een belangrijk onderdeel is van een verdeel en heers strategie van datzelfde kapitaal (“werkgevers”). Een en ander houdt mij al tien jaar bezig.
Met de oproep van Ewald om terug te keren naar de klassieke klassenstrijd, en dan vooral de vakbonds-invalshoek van het vreten, slaat hij de plank volledig mis. Dit is tenminste 150 jaar uitgangspunt van het socialisme – van communisme tot sociaaldemocratie – geweest en heeft keer op keer gefaald. Het is niet voor niets dat de identiteitsstrategie succesvol is en “al twintig jaar lang geen enkele traditionele politieke partij op het idee gekomen is om door de kleine culturele verschillen heen te breken“. Lees verder →
Het zwemband-optimisme van Kate Raworth
Flamingo zwemband (Xenos)
Een ander model voor de economie, dat is wat Kate Raworth propageert. Of, beter gezegd, pretendeert. Kate is volop in het nieuws, met haar boek de Donut-economie, een aflevering van VPRO’s Tegenlicht, te gast bij Buitenhof. Met haar betoog kun je het snel eens zijn: de aarde gaat ten onder aan de voortdurende groei van de economie. Het wordt gebracht als een totaal nieuw inzicht, maar in de jaren 1970 zong toneelwerkgroep Proloog al: “de industrie moet groeien en daar doen we alles voor” (De laatste kikker, 1971-1974). Raworth grossiert in voorbeelden hoe wij er aan kapot gaan, hoe de consumptie alsmaar opgeschroefd wordt, hoe consumenten verteld wordt dat ze gelukkig worden van kopen. Wir kaufen uns glücklich. Verbazend hoe geen van de interviewers doorprikt: dit weten we toch allang? Verbazend ook dat zij de oorzaken van deze ontwikkelingen nauwelijks analyseert. Een enkele keer valt het woord kapitalisme. Hier en daar wordt voorzichtige kritiek geuit op het individualisme. Maar dat die twee alles met elkaar en met de groeidwang te maken hebben komt niet aan de orde.
Daarbij kent zij wel heel veel macht toe aan economen. Zij meent dat die anders moeten gaan denken. Het lijkt wel of de overconsumptie, de uitputting van de aarde, de financiële crisis de schuld zijn van de economische theorie. Alsof er geen andere krachten – en machten – aan het werk zijn. Wat te denken van de macht van de multinationals? Dat hier systemen aan het werk zijn, en niet zomaar mensen met ideeën, valt kennelijk buiten haar denkkader.
Haar zeer individualistische oplossingen sluiten naadloos aan bij haar oppervlakkige analyse: doe het goede, vlieg minder, scheid je afval, stook een paar graden lager, koop tweedehands spullen… Na de aankondiging dat zij een fundamenteel andere economie wil een uitermate slappe conclusie. Je zou er bijna trek in donuts van krijgen.
Bij de naden scheurt het het eerst
Still uit Monty Python’s Meaning of Life
Hoe komt het dat de discussie over Islam en migratie een onevenredig grote plaats inneemt, terwijl het niet de kern van de problemen in de Westerse samenleving vormt? Want het ontsporende kapitalisme dat de bestaanszekerheid van miljoenen ondermijnt, de natuur tot over de grenzen belast, wereldwijd tot overbevolking leidt en onder haar eigen financiële groeidynamiek dreigt te bezwijken, dat is het echte probleem. Lees verder →
In de piem gesmoord
De titel van dit blog komt uit “Tejo De lotgevallen van een geëmancipeerde man”, Koos Meinderts & Harrie Jekkers – 1983. De pogingen de man, en daarmee de hele maatschappij, te feminiseren — te onderwerpen aan vrouwelijke waarden — zijn niet van vandaag of gisteren. Vrijwel direct na het feminisme van de tweede golf (Baas in eigen buik) werd die beweging gekaapt door vrouwen die het op de Man gemunt hadden. “Seksisme”, “fallocentrisme”, “misogynie” waren de te bestrijden euvelen, op een lijn te stellen met op zijn minst racisme, maar misschien ook wel fascisme. Tejo doet zijn uiterste best, bijvoorbeeld om in bed zijn spontante erecties te smoren, maar kan het nooit goed doen. Deze vrouwen begonnen aan een vrij korte mars door de instituties en wisten al spoedig, ook door de afgedwongen voorkeursbehandeling en quotering (bij “gelijke geschiktheid” …) veel interessante posten te bezetten waarvandaan zij hun oorlog tegen de Man en voor de feminisering van de maatschappij uit konden breiden.
Hoe het kapitalisme de mens vernietigt
Beeld uit “Kooyaanisqatsi” Reggio/Glass USA 1982
Tegen het basisinkomen
De mens is een sociaal wezen. En daarmee bedoel ik niet dat hij graag naar feestjes of verjaardagen gaat of zo makkelijk met andere mensen omgaat. Dat die mens over “sociale vaardigheden” beschikt. Nee, alle mensen danken hun bestaan aan de maatschappelijke structuren waarin zij tot stand komen. De opvoeding, scholing en de omgang met anderen, zelfs als die afwijzing en isolement inhouden. Dit alles is noodzakelijk om de maatschappij in stand te houden; om er voor te zorgen dat het menselijk bestaan zich kan voortzetten doordat de deelnemers, de individuele mensen hun rol in het geheel op zich kunnen nemen. De mens beheerst de natuur en daarmee zijn eigen voortbestaan door samenwerking en taakverdeling. Lees verder →
Nieuw realisme – beter maar onvoldoende
| Vanwege het verschijnen van het boek Sociaal Humanisme is dit blog opnieuw gepubliceerd. In dit boek worden analyses en mogelijke oplossingen beschreven die van “Nieuw Realisme” een serieus te nemen politieke kracht kunnen maken. |
“Nieuw realisme” lijkt om zich heen te grijpen. Meer mensen afficheren zich als “nieuw realist”. Het lijkt er op dat ze daarmee hun politieke standpunt aanduiden. Niet links, niet rechts, niet liberaal, niet socialistisch, niet confessioneel maar “nieuw realist”. Het is een begrijpelijke reactie op het wegkijken van de realiteit waar vrijwel alle politieke partijen zich schuldig aan maken. Ik ben erg voor het benoemen van olifanten in kamers en wat dat betreft zou ik mij ook als nieuwe realist kunnen afficheren. Maar toch bevredigt het niet. De realiteit nu eens echt onder ogen zien is een ding, maar de problemen die je als nieuwe realist op de agenda plaatst lossen zich niet vanzelf op. En ik constateer weinig ideeën voor een oplossing.
Misschien dat er een aantal politiek groeperingen zijn die mogen meetellen als politieke vertegenwoordigers van nieuw realisme met een oplossing. In aanmerking komen dan vooral de PVV (Geert Wilders, Martin Bosma) en Forum voor Democratie (Thierry Baudet). Beide stromingen hebben een nationalistische en conservatieve inslag, de een wat meer dan de ander. Deze vlucht in het verleden lijkt mij een dwaalweg. De globalisering is niet terug te draaien tot het niveau van de natiestaat. De libertarische stromingen, de Partij voor de Dieren en Christenunie komen om diverse redenen ook niet in aanmerking. Evenals het referendum over Ukraine zijn ze goed als kanalen voor de proteststem die ook de nieuwe realist wil laten horen, maar de gesignaleerde problemen in de realiteit gaan ze niet oplossen. Lees verder →