De eerste vaststelling zou moeten zijn dat Trump de Nederlandse media heeft verslagen. De Volkskrant van deze morgen schrijft op pagina 3: ‘In het Witte Huis kan Clinton zich pas echt laten zien’. Daarnaast staat een kolom met de tekst: ‘Heeft Donald Trump vannacht gewonnen? Vouw deze pagina dan door de helft. Als je dat doet, komt pagina 4 in beeld met de tekst: ‘President Trump geeft haat schijn van legitimiteit’. De Volkskrant heeft zich ingedekt tegen een onverwachte overwinning van Trump en geeft die alvast een negatieve beoordeling. Vrij Nederland verwacht dat de verkiezing van Trump het ten onder gaan van de planeet aarde zal versnellen. Het verrassende van de uitslag stelt de zelfoverschatting van hun opiniërende macht door de media in een pijnlijk daglicht. Ook in Nederland groeit het aantal mensen dat de opiniërende media niet meer vertrouwt. Lees verder →
Peter Louter
Trump, Wilders en de opstand tegen het neoliberalisme
Als Trump verliest zullen de problemen die hij aanroert niet verdwijnen, waarschuwt een van de kranten van dit weekend. Hij spreekt de kiezers aan die zich bedreigd voelen in hun bestaanszekerheid en zich machteloos voelen. Hij spreekt de kiezers aan die zich zorgen maken over de ontstane polarisatie en tweedeling in de samenleving die een bedreiging vormt voor de onderlinge solidariteit.
Nadat de landelijke kranten zich wekenlang vrolijk maakten over de strapatsen van Trump en hem niet serieus namen, trof ik in de kranten van dit weekend een andere toon aan. De ‘deplorable’ Amerikanen, de mensen die verwachten dat Trump hun lot kan verbeteren, krijgen een gezicht en hun problemen worden serieus genomen. “Ik ben uw stem”, zegt Trump regelmatig. De republikein Trump lijkt de tijdgeest heel wat beter aan te voelen dan de democrate Clinton die een deel van de traditionele democratische achterban ziet overstappen omdat ze geen vertrouwen meer hebben in haar plannen. Lees verder →
Hoe het Sinterklaasfeest verpietert en een waarschuwing vormt
Sinterklaas en Zwarte Piet zijn gebaseerd op oersymbolen uit de Perzische cultuur en zijn ouder dan het Christendom. De traditionele figuren uit de Perzische cultuur (Hajji Firuz (l) en Mogh (r)) waren aankondigers van het Nieuwe jaar. Het tijdstip van hun optreden en hun uitmonstering vormen rechtstreekse aanwijzingen voor het verband met de Nederlandse traditie. De zwart gemaakte Hajji Firuz maakte lawaai en deelde snoepjes uit. Mogh riep op om het nieuwe jaar met een schone lei in te gaan. Unesco heeft de Perzische traditie uitgeroepen tot nationaal cultureel erfgoed en veroordeelde het Nederlandse Sinterklaasfeest als racistisch. Daarmee toonde de Unesco haar bevooroordeeldheid. Hoe een rituele traditie uit Perzië in Nederland terecht kwam, kan alleen verklaard worden uit volksverhuizingen. Lees verder →
Polen is slachtoffer van links gedram in Europa
Hier in Polen wordt slechts smalend over Jean-Claude Juncker en Frans Timmermans gesproken. Ze hebben zich zand in de ogen laten strooien door de sociaal-democraten in Polen die terecht voor hun toekomst vrezen. Maar om dat te begrijpen is kennis van de recente geschiedenis van Polen noodzakelijk.
In Tsjecho-Slowakije werd na 1989 iedereen boven de rang van sergeant ontslagen als ze bij het leger, bij de politie, in staatsbedrijven of in ambtelijke functies het communistisch regime hadden gediend. In Polen ging dat anders. Op een ronde tafelconferentie begin 1989, waar alle stromingen aanwezig waren, werd besloten een streep onder het verleden te zetten. Nu hebben ze daar spijt van. De voormalige communistische elite die verder ging onder de noemer ‘sociaal democraten’, wist zich in de roerige periode direct na 1989 voor uitverkoopprijzen meester te maken van fabrieken, bedrijven en banken die eerder staatsbezit waren. Ze speelden elkaar onderling de bal toe en buitten hun voorsprong in kennis en ervaring gewetenloos uit. Lees verder →
Brexit en het naderende einde van het politiek correcte denken
Het lezen van kranten is deze dagen een waar feest. Vergelijk bijvoorbeeld eens wat ze vóór Brexit en ná Brexit schrijven. Ná Brexit heeft een hoog gehalte aan het dempen van de put nadat het kalf verdronken is. Niet méér Europa, maar een beter Europa, wordt ons voorgeschoteld door dezelfden die dat vóór Brexit niet als een harde conclusie trokken. De hardcore eurofielen zijn nog niet zo ver en dopen hun pen in azijn. Voor hen is het ‘populisme’ de zondebok en zijn referenda zijn. Ik zoek de zondebok in het postmodernisme dat een nieuw dualisme tussen hart en hoofd schiep waar eigenlijk niet mee te leven valt.
Vanochtend zocht ik bij het openslaan van de Volkskrant het eerst naar de column van Martin Sommer. De laatste jaren ben ik een fan van hem geworden. Vandaag opent de Volkskrant haar Opinie&Debat-pagina met zijn column en dat is een eer die hem, als ik het me goed herinner, niet eerder te beurt is gevallen. “Brussel is diep gevoelde inbreuk op ons denken en doen”, schrijft Sommer in zijn artikel met de titel: ‘Een conservatieve revolutie’. Lees verder →
Brexit en de bedreigde Europese elite (Brexit als trigger voor meer omwentelingen)
Brexit is een aardbeving waarvan we alleen de eerste schok nog maar gevoeld hebben
Gisteren ging ik slapen met de gedachte dat het Bremain zou worden. Vanmorgen bleek het Brexit te zijn geworden. Het voelde een beetje als een schok. In een weddenschap had ik een beetje geld op Brexit gezet. Nu ik die heb gewonnen voelt het toch een beetje als een kater. Brexit zal de wereld opschudden. Ik moest denken aan Hendrik VIII die in 1534 met Engeland zich losmaakte van de dominante katholieke kerk die over heel Europa heerste. De op gang gekomen reformatie won daardoor aan kracht.
De komende dagen zullen we de nodige analyses over ons heen krijgen. Ik ben vooral benieuwd hoe de eurofiele elite gaat reageren. Toen Brexit nog een dreiging was, beschreven ze het als een project van populisten, een kwestie van emoties in plaats van verstand en luidden ze de noodklokken voor het geval het Brexit zou worden. Lees verder →
De moeizame werving van allochtonen door de politie verklaard
Volgens de laatste gegevens bedraagt de instroom van allochtonen bij de politie ongeveer tien procent. Afgezet tegen het landelijk percentage allochtonen is dat zo slecht nog niet. Dat er zich ondanks dat een tekort voordoet heeft te maken met de hoge uitval. Politiechef Erik Akerboom vertelde gisteren in Nieuwsuur dat hij met het oog op een bredere diversiteit bij de politie naar een instroompercentage van vijfentwintig procent streeft. Ik nam aan dat hij zo hoog gaat zitten in de hoop op meer ‘blijvers’.
In Nieuwsuur van 22 juni ontving presentator Twan Huys de nog bijna hagelnieuwe politiechef Erik Akerboom en onderwierp hem als een inquisiteur aan een kruisverhoor. Waarom lukt het de politie al langdurig niet om op straat een divers gezicht te laten zien en ligt dat soms aan de blanke dominantie in het politiekorps, waren zo’n beetje de vragen van Twan Huys. Akerboom bleef onverstoorbaar diplomatieke antwoorden geven. Bij dit nieuwsitem kreeg de kijker een gekleurde versie van de situatie voorgeschoteld. De vraag waarom allochtonen vaak de politie weer verlaten werd middels een ingelast interview eenzijdig beantwoord. Blanke agenten maken veel makkelijker promotie, mocht een vetrokken ex-politieman zeggen. Dat is een halve waarheid. Lees verder →
Bitterbrief over Peter Vandermeersch, hoofdredacteur van de NRC, de krant voor politiek correct Nederland
Ooit had de NRC een prachtige reclameleus waarin beeld en tekst een mooie combinatie vormden. Een gepunte kroontjespen werd vergezeld door de tekst: “NRC: slijpsteen voor de geest”. Die reclame heb ik al een tijdje niet meer gezien. Vandaag de dag zou die ook niet meer kunnen. Het zou een vlag op een modderschuit zijn. Zelfs een titel als ‘de krant van wakker Nederland’ zou een te grote eer zijn. De krant is afgezakt naar een dagblad dat de geest afstompt en de lezer probeert over te halen om politiek correct te denken. Die neergang komt overeen met de denkbeelden over de taak van een krant die Vandermeersch uit België heeft meegenomen. Lees verder →
Over krom denken na een dagje Spinoza
Het begon met een postzegel ergens in de jaren zeventig. Een mooi ontwerp dat bij mij de vraag wekte: ‘wat weet ik eigenlijk van die man?’ Die vraag bleef sluimeren en ging nooit weg. Dan komt er zo’n moment dat je in een goed gesorteerde boekwinkel een boek van hem ziet staan en dat spontaan koopt. Zoals dat wel vaker bij mij gebeurt groeide dat uit tot een hele plank ‘Spinoza’. Mijn enthousiasme om over hem te vertellen sloeg niet overal aan. Maar wel bij een dochter uit een vluchtelingengezin met aanleg voor filosofie. Gisteren loste ik een oude belofte in. Op bezoek gaan bij het Spinozamuseum in Rijnsburg.
Filosoferen is eigenlijk niet veel meer dan minder alledaagse vragen stellen en op zoek gaan naar antwoorden. Je hoeft er geen filosoof voor te kennen. Op zijn tijd doen we het allemaal. De mens is een denkend wezen met vragen die vaak groter zijn dan hij eigenlijk aankan. Sommigen kunnen dat beter dan anderen. Lees verder →