Vrijdagmorgen 30 oktober 2020 werd ik onaangenaam verrast door een artikel in de Volkskrant (pagina 8) waarin een aantal bekende moslims hun visie op de spotrenten en de aanslagen in Frankrijk mochten geven.

Geestelijk islamitisch verzorger Aynur Bilgic is de eerste om commentaar te leveren. “De islam keurt geweld en terrorisme af”, begint ze. Maar, “Tegelijkertijd is het pijnlijk hoe Macron dit aanpakt…….Hij duwt de gewone moslims in hetzelfde hokje als de aanslagplegers”

De verklaringen in hetzelfde artikel,  van Contactorgaan Moslims en Overheid, Nourdin El Quali, Emine Ugur, Arzu Aslan en Abu Hafs, komen ongeveer op hetzelfde neer.

Anur Bilgis wil de grenzen van de vrijheid van meningsuiting bespreekbaar maken. El Quali vindt de extreme organisaties die Macron wil verbieden bondgenoten in de strijd tegen extremisme. Eminime Ugur vindt het maar niks dat: “Mensen die afstand (van geweld pl) eisen, geloven dat dat geweld inherent is aan islam en moslims”.

De verklaringen hebben me geschokt. In wat voor wereld leven die mensen die hun oogkleppen aanzien voor de werkelijkheid. Hebben ze niet rondgekeken in hun eigen achterban? Hebben ze nooit kennis genomen van de verontrustende statistieken van Ruud Koopmans waaruit blijkt dat de steun voor aanslagen onder moslims verbijsterend groot is? Als je dan, zoals Aynur Bilgic, roept dat de islam tegen terrorisme en geweld is, laat je veel Volkskrantlezers de wenkbrauwen fronsen omdat ze een andere werkelijkheid zien. Korankenners kunnen moeiteloos een groot aantal verzen citeren waarin geweld bepaald niet wordt afgewezen.

Het narratief dat het extremisme maar een kleine groep betreft werd helaas overgenomen door Rutte die dezelfde vrijdagavond (in het gesprek met de minister-president) verklaarde dat 99% van de moslims niets te verwijten valt. Gelukkig was hij fermer over de toenemende eis uit islamitische gemeenschappen om de vrijheid van meningsuiting te beperken.

De ophef over de spotprenten en de aanslagen laten de kloof zien tussen moslims en anderen. Het moslimse verwijt dat ze in een hokje gedrukt worden is hypocriet omdat de islam wereldwijd voortdurend in het nieuws is vanwege haar gewelddadigheid.

Eerdere verweren als ‘islam is vrede’ en ‘dit is niet de ware islam’ keren deze keer nauwelijks terug. Ze zijn volstrekt ongeloofwaardig geworden. De teneur in het artikel is slachtofferschap (we mogen er niet bij horen) en defensieve argumenten (Macron maakt het alleen maar erger).

De vooruitzichten zijn niet goed. Er zijn meer aanslagen te verwachten. Degene die we tot nu toe hebben zien gebeuren zijn allemaal islam gerelateerd. Er is een brede voedingsbodem zoals Ruud Koopmans heeft laten zien. Het zijn geen eenlingen die aanslagen plegen. De eenlingen zijn de voortbrengselen van een cultuur die geweld niet afwijst. Die eenlingen zijn opgegroeid in een omgeving waarin met grote woorden over de westerse vijandigheid ten opzichte van de islam wordt gesproken. Vergelding wordt niet afgewezen. In die vergelding vloeien de tribale cultuur en islam samen. Ze versterken elkaar. Als eeneiige tweeling zoeken ze waar ze zich ook bevinden naar dominantie. Micro-agressie en spectaculaire aanslagen zijn de middelen die het streven naar dominantie handen en voeten geven.

De zegslieden die de Volkskrant opvoert weten wat het doel van de islam — werelddominantie — is, maar zullen daarover zwijgen. De Volkskrant voert een stelletje leugenaars op die hun geraaktheid mogen uitventen. Is de islam in Nederland daarmee gediend? Volstrekt niet lijkt me. De weerstand tegen de leugenachtige islam zal er door worden vergroot. Leugenaars die zich beklagen over de kritiek die hun islam en tribale cultuur oproepen. Ze staan aan de kant van Erdogan die in ons afstammelingen van de nazi’s ziet. Erdogan stookt het vuurtje op en vergroot de groeiende kloof tussen ons en de islamitische gemeenschappen.

We hebben onze wapens al lang geleden ingeleverd bij de overheid die ons beloofde voor onze veiligheid zorg te dragen. In relatie tot de islam en haar aanhangers kan ze dat helemaal niet. Dat geldt al helemaal voor de dagelijkse micro-agressie in straten en buurten waarmee vooral moslimjongeren dominantie zoeken en vestigen. Die micro-agressie blijft publicitair in de schaduw maar is waarschijnlijk op kleine schaal net zo  effectief dan de spectaculaire aanslagen. Het is een vlek die zich langzaam uitbreidt.

Het is tijd voor ‘shock en awe’ voor de islam. ‘De angst moet de andere kant uit’, stelt Macron. Daarmee raakt hij de kern van wat het beleid zou moeten zijn. Daarmee red je ook de vele moslims die niet als ex- ‘uit de kast’ durven komen omdat ze hun eigen geloofsgenoten vrezen.