Ik zou Jean-Yves Frehaut nooit meer terugzien; en trouwens, waarom zou ik hem hebben moeten terugzien? In feite waren we nooit heel close geweest. Sowieso ziet men elkaar tegenwoordig nauwelijks meer terug, zelfs wanneer een relatie in een enthousiaste sfeer van start gaat. Soms vinden er adembenemende gesprekken plaats over algemene aspecten van het leven; soms ook komt het tot een lichamelijke omhelzing. Natuurlijk worden er telefoonnummers uitgewisseld, maar doorgaans belt men elkaar niet vaak meer op. En zelfs als men elkaar wel opbelt en elkaar terugziet, maakt het aanvankelijke enthousiasme al snel plaats voor ontnuchtering en ontgoocheling. Geloof me, ik ken het leven; het zit allemaal muurvast. Die geleidelijke vervaging van menselijke relaties blijft niet zonder gevolgen voor de roman. Want hoe zou je nog kunnen vertellen over van die vurige, jarenlang voortdurende passies, waarvan de gevolgen soms generaties lang merkbaar bleven ? We zijn op z’n zachtst gezegd mijlenver verwijderd van Wuthering Heights. De romanvorm is niet bedoeld om onverschilligheid of absolute leegte te beschrijven daarvoor zou een vlakkere, beknoptere en fletsere uitdrukkingsvorm moeten worden uitgevonden. Lees verder →