Kort Politiek CV (Bijgewerkt 210317)

In de grond is mijn houding: beoordeel mij op wat ik schrijf, kijk naar de inhoud. Ik meen dat mijn privéleven van geen enkel belang is en ook om mijn vrijheid van meningsuiting te beschermen schrijf ik onder het pseudoniem Victor Onrust. Verdere uitleg in Bestaat Victor Onrust?.

Omdat in dit tijdsgewricht de preoccupatie met het persoonlijke geen grenzen kent wil ik hier kort relevante zaken betreffende mijn persoon op een rijtje zetten.

Vanaf het begin van mijn studententijd heb ik mij bezig gehouden met het vraagstuk hoe “men” zo veel mogelijk zelf kon besluiten over maatschappelijke zaken. Bijvoorbeeld over de gebouwde omgeving. Al snel werd duidelijk dat zaken als inspraak en referenda daar geen antwoord op waren. Zonder kennis van alternatieven en kosten en daadwerkelijke delegatie van bevoegdheid is het onmogelijk om ergens over te besluiten. Bovendien kan men maar met een beperkt aantal mensen zinvol over iets communiceren. Exit allerlei vormen van “directe democratie” en “inspraak”.

Rond 1975 kwam het inzicht dat de “besluitvormende entiteiten”, of dat nu kiezers of gekozenen zijn, geen rationele of wetenschappelijke besluitvorming plegen maar zijn ingebed in ideologisch stelsels. Dat betekent dat ik voordat ik de lezer verder iets over “mijzelf” kan vertellen ik eerst zal moeten ingaan op wat dat volgens mij inhoud, een “zelf” of, meer filosofisch, “een subject”.

Een oude marxistische en vaak verkeerd begrepen term is hierop van toepassing: “Het noodzakelijk vals bewustzijn”. Met de nadruk op noodzakelijk, aangevend dat het de aard van (menselijk) bewustzijn is dat het gekleurd, ideologisch bepaald is. Er is daaruit geen absolute uitweg in de zin dat men een “absoluut waar” bewustzijn kan bezitten. De enige mogelijkheid is een valse ideologie in te wisselen voor een iets minder valse. Dat blijkt vaak al moeilijk genoeg. Vooral als men blijkt te geloven in een sterk en vrij individu dat overal “zelf” over beslist, inclusief waar hij wel en niet in gelooft. Het is noodzakelijk ideologieën – met name de eigen ideologie – kritisch te benaderen om van ideologie te wisselen. Het geloof in een sterk en vrij individu, dat vrij om te kiezen ter wereld komt is de kern van de humanistisch-liberale levenshouding uitmondend in de neoliberale narcistische cultus dat je eigen lot (en daarmee feitelijk je eigen wereld) maakbaar is en je dan per definitie zelf schuldig bent als dat niet zo goed lukt.

Politiek gezien betekende dit voor mij het einde van elke vorm van idealisme in de zin van “als we nu allemaal het goede willen dan gebeurt dat ook” (Lenin: De linkse stroming, een kinderziekte van het communisme). Ik werd daarom actief in de PvdA in de hoop daar iets met mijn inzichten aan te kunnen vangen. Na een jaar of zes van activiteit besloot ik dat dit een doodlopende weg was. Einde lidmaatschap. Rond 1984 kwam ik, na allerlei teleurstellende ervaringen als onderzoeker tot de conclusie dat zelfs maar de geringste suggestie tot structurele verandering, bijvoorbeeld in marktstructuur of rechtstelsel, taboe is. Niet alleen bij de heersende macht, maar ook bij de zogenaamde oppositie. Iedereen zit gevangen in de heersende denkbeelden.

Na een flink aantal jaren politieke dakloosheid en politieke inactiviteit werd ik door de moord op Theo van Gogh (2004) wakker geschud. Belangrijk thema: de religie is verre van dood en dringt op. Het gaat niet alleen om de opkomst van de (politieke) islam maar ook op het schijnbaar onschuldige ietsisme, allerlei vormen van “zweef”, de ongekende invloed van rechts religieus denken in de VS en de mallotige opbloei van de joodse orthodoxie. De behoefte aan een zingevend verhaal blijft bestaan. De teloorgang van het socialistische ideaal neemt die behoefte niet weg; de liberaal humanistische ideologie spreekt velen niet aan. Ergo een terugkeer naar religie, dan wel het aanhangen van allerlei min of meer zweverige sekten. Deze behoefte verklaart ook de opkomst van de identiteitspolitiek. Het is het belangrijkste motief voor mijn poging mij weer tegen de wereld aan te bemoeien: Het ideologisch tekort bij de oppositie moet worden opgelost wil het ooit een kans maken tegenover de al of niet vage beloften van de religies.

Toch nog enige persoonlijke informatie: ik woon in Amsterdam Centrum en, hoewel aan een gracht, niet in de grachtengordel. Inmiddels AOW gerechtigd.