“In Duitsland blijft het niet bij Facebookberichten, maar zijn er mensen die vanuit bepaalde sentimenten tot actie overgaan en daarmee niet alleen asielzoekers, maar de sociale stabiliteit van heel Europa in gevaar brengen. De anti-immigratie-opiniemakers en politici hebben de verantwoordelijkheid om ervoor te zorgen dat brandstichting en geweld niet op een lijn worden gesteld met hun standpunten. Dit frame zal zeer sterk worden ingevuld door het andere kamp, de voorstanders van veerdiensten vanuit Libië, de godwinnende pro-instroom activisten en de vele politici, hulpverleners en actievoerders die garen spinnen bij de asielindustrie. De terreur tegen asielzoekers in Duitsland (of waar dan ook, te vrezen valt dat dit ook elders zal gebeuren) moet krachtig en over de hele breedte van het debat veroordeeld worden.”
Daar kan ik het wel mee eens zijn. Hoewel een vraagteken bij “de stabiliteit in Europa in gevaar brengen” op zijn plaats is. Want het is toch in de eerste plaats de EU-regering die die stabiliteit op allerlei manieren in gevaar brengt. Ze besluit met:
“Richt woede op beleidsmakers en politici, doe dat uitsluitend verbaal en veroordeel daarnaast de brandstichtingen in de scherpste bewoordingen.”
Over dat “uitsluitend verbaal” moeten we het maar eens hebben. Laten we dat in de vorm doen van vragen: Kan het zo zijn dat er een moment komt waarop geweld noodzakelijk en gerechtvaardigd is? Wat voor vormen van geweld, door wie, tegen wie zijn dan mogelijk, geëigend en aanvaardbaar?
In een werkende democratie zouden deze vragen meteen terzijde geschoven moeten worden. Maar helaas hebben we het stadium van de werkende democratie reeds verlaten. En bij een of andere vorm van autoritair bewind komt de zaak anders te liggen, om van een dictatuur maar te zwijgen.
Hoe zullen we het huidige EU bewind kwalificeren? Het is duidelijk dat ondanks de schijn van het tegendeel het iedere democratische legitimiteit ontbeert. Via listige kunstgrepen worden democratisch gekozen leiders gemanipuleerd tot een ja tegen een beleid dat tegen de belangen van de overgrote meerderheid van de bevolking ingaat. En dan heb ik het bij vluchtelingen (feitelijk: migratie) niet alleen over de Nederlandse bevolking maar over de bevolking van de gehele EU. De EU ziet haar grondgebied en bevolking als een te besturen provincie. Een provincie van “de Wereld” waar alle mensen burgers van zijn. Vanuit die optiek is de bevolking van de EU slechts een kleine minderheid, waarvan de rechten nodig gelijk getrokken moeten worden met de rest. En vrij verkeer tussen provincies is een vanzelfsprekendheid nietwaar?
Om het praktisch te stellen: Als in principe vreedzame demonstraties van Pegida door de complete MSM onmiddellijk voorgesteld worden als racistisch en ieder geworpen steentje van een omstander of meeloper onmiddellijk door die zelfde media wordt gebruikt om “extreem rechts” of erger te roepen. En als dat vervolgens door de autoriteiten als excuus wordt aangegrepen om links(-radicalen) toe te staan om te demonstreren op een manier die Pegida ernstig hindert of zelfs verstoort? Dan zou je kunnen gaan denken dat je met woorden niet veel verder komt. In een democratie moeten verschillende meningen een gelijke kans hebben om tot de meerderheid door te dringen en dan beleid te worden. Daarvoor is een zeker evenwicht in de media noodzakelijk. Het ontbreken daarvan, een eenzijdige verknochtheid van dominante media aan de heersende macht is het begin van dictatuur.
Dan blijft de vraag: wat dan wel? Onder dictators als Hitler en Stalin was dat duidelijk: probeer de kop er af te hakken. Iedereen die dat probeerde kon op applaus rekenen. Een minder vergaande mogelijkheid is te proberen de staatsmedia te ontregelen, bezetten of op andere nonverbale wijze tot stopzetting van de migratiepropaganda te bewegen. Ik ben het met Annabel eens dat geweld tegen migranten afgekeurd moet worden en averechts werkt. Het is een taak van de staat om dat geweld uit te oefenen: de ongewenste personen af te voeren en tegen te houden. Maar ik vrees dat het met louter woorden niet gaat lukken de staat hiertoe te bewegen.
“Doen wij er toe” is de titel van een eerder blog over ideologie en ontleend aan het toneelstuk “Wuivend Graan” van Wim T Schippers.
