 |
Dit boek is |
Georg Steiner meent dat de Joodse godsdienst ten grondslag ligt aan de opdracht een paradijs op aarde te stichten.
The reason so much of the world hates the Jew is that the Jew asks so much of the world. From Sinai to the soviets, from Moses to Marx, the Jew has sat in judgment, insisting that the world be other, better, then it is, and always for the sake of an ideal so remote—a God who cannot be represented, a utopia that cannot be sketched out—that it requires a hallucinatory zeal to sustain it. The insistence that the world take a leap into the void in the name of a God who cannot be named.
Het is waar, deze opdracht tot perfectie in naam van de abstracte, onkenbare God is een onmogelijke opgave. Maar is het wel een “opdracht”? En betreft die wel “de wereld” en “het paradijs”?
Voor de Joodse gemeenschap lijkt dat niet het geval. Die hebben het geïnterpreteerd als een verplicht streven voor de jood zelf. De God was dan wel onkenbaar, het was wel hún God die die eisen aan zíjn volk oplegde. Bekering van andere volken stond niet op de agenda.
Vanuit een seculier standpunt[1] introduceerde Moses de “rule of law”: het geschreven recht dat niet willekeurig door een menselijke heerser aangepast kon worden. Sociaal-evolutionair gezien biedt dat enorme voordelen. De Joodse leer heeft deze wetten als te bediscussiëren en interpreteren opgevat. Daaruit is een rijke intellectuele traditie voortgekomen waarin kritiek niet geschuwd werd. Het woord Gods was misschien wel heilig, maar geen boven alles verheven wet waar geen discussie of verschil van interpretatie over mogelijk was. Die traditie is in belangrijke mate voortgezet binnen het christendom. Dat ontstond als kritische joodse sekte. Vooral doordat Jezus het verdienmodel van de priesters aanviel werd die kritiek niet op prijs gesteld. Het christendom kent wel bekeringsdrift, maar niet met het zwaard zoals de islam. Er was wel een relatie met de expansie van het Europese kolonialisme.
Hoewel Christus als Messias en zoon van God wordt erkend, zou het paradijs toch pas na de dag des oordeels ontstaan en kon niet door mensenhand op aarde gerealiseerd worden. Binnen het christendom was verschil van mening aanleiding tot het nodige geweld. Uiteindelijk leidde dit tot een vorm van samenleving van verschillen waarin de Verlichting een kans kreeg.
In de islam heeft interpretatie of discussie – op een zeer korte periode na – nooit voet aan de grond gekregen. Nadat de Koran en bijbehorende geschriften eenmaal hun vorm hadden gekregen was een andere dan letterlijke uitleg niet toegestaan. Wel maakten de vele tegenstrijdige uitspraken enige keuze mogelijk. Al eeuwenlang is er één selectie met een oorlogszuchtig karakter dominant. Dit in tegenstelling tot het joodse geloof, waar de islam elementen van overnam.
Misschien wel het belangrijkste overgenomen element was de Ene Onkenbare Godheid, die ook niet afgebeeld kan en daarom niet mag worden. In tegenstelling tot de joodse leer is in de islam die goddelijke status ook van toepassing op de profeet Mohammed. Daarmee werd de onkenbaarheid uitgebreid tot volkomen onderwerping aan het lot en gehoorzaamheid aan regels waarbij de tien geboden verbleken. Er is een aardse straf voor afwijkingen van de leer of overtreding van de wet. Vaak de doodstraf. Het ontstaan van gematigde stromingen werd daarmee onmogelijk.
De belangrijkste opdracht voor islamieten is het uitrollen van de eigen leer “het goede en juiste” over de hele wereld. De wereld moet één worden. Alle andere gelovigen moeten daaraan geloven. Er is geen plaats voor andere geloven en daarmee voor andere culturen of voor een andere wet. In tegenstelling tot het joodse geloof was het doel van de verspreiding van de islam niet het realiseren van het paradijs op aarde, maar onderwerping. Het paradijs bestond alleen na de dood en was bestemd voor mannen, met name soldaten.
Iedere moslim die daar openlijk van afwijkt, loopt een groot risico en zal in ieder geval worden uitgestoten naar de ongelovigen. Dat risico geldt voor alle ongelovigen die de islam kritiseren of aanvallen, door onze machthebbers tot “islamofoben” bestempeld.
Mensenrechten
De manier waarop door het Westen mensenrechten, parlementaire democratie en vrijheid als het paradijs op aarde – het goede – wordt voorgesteld en verbreid lijkt op die van de Islam.
Evenals de Koran worden mensenrechten boven kritiek verheven. Het zou natuurrecht zijn waar niet over gediscussieerd mag worden. De verbreiding ervan volgt een eigenaardige omkering van de islam. Voor de islam is alleen de bekeerde die zich volgens de wetten gedraagt een gelovige. Die bekering mag met alle middelen worden afgedwongen.
De mensenrechtenreligie verklaart dat alle wereldbewoners die rechten al bezitten. Dat wil zeggen al bekeerd zijn. Het zijn de wrede onderdrukkers die de wereldheilstaat in de weg zitten. Om die rechten voor allen te effectueren zijn alle middelen toegestaan.
De mensenrechten ideologie is net zo oorlogszuchtig als de islam.
Zij wordt door de Verenigde Staten en bijwagen EU met militaire middelen verbreid.
Misschien is die ideologie nog wel kwaadaardiger. Terwijl de islam de belangen van de gemeenschap (de Umma) vooropstelt en enig rechtvaardig gedrag van de heersers eist, erkennen mensenrechten geen gemeenschap – er is niet zoiets als een maatschappij (Thatcher).
Alle rechten zijn individuele rechten, die tegenover de rechten van ieder ander staan. De staat wordt zo permanent belast met het handhaven van die rechten en staat daarmee boven en buiten de niet meer bestaande gemeenschap. Feitelijk zou zij op elke straathoek een politieagent neer moeten zetten. Maar zelfs dat zal niet helpen, omdat die politieagent zelf ook die rechten heeft.
Het wordt een oorlog van allen tegen allen. Andere mensen kunnen niet meer worden liefgehad. Alleen het onschuldige dier kan die liefde nog ondergaan en zo die menselijke behoefte bevredigen.
De wetten waarin mensenrechten vertaald worden zouden op ieder individu apart moeten worden toegesneden om dat individu in zijn zogenaamd unieke hoedanigheid recht te kunnen doen. In plaats van vrijheid persen zij zo ieder individu in een eigen wettelijke gevangenis. Zijn bestaan wordt door wetgeving ingeklemd waarbij zijn rechten tegenover instituties en andere burgers worden uitgehold. De totalitaire staat bij uitstek. Organisatie tegen deze ontwikkeling wordt verboden.
Dit mogen we kwaadaardig en onmenselijk noemen.
Waarom gebeurt dit? Wie – of wat – heeft daar belang bij?
De voortschrijdende ontwikkeling van het imperialistische kapitalisme is de drijvende kracht achter deze ontwikkeling. De werker mag zich niet organiseren, en niet georganiseerd leven maar is veroordeeld tot een eenzaam bestaan als liefst zo rechteloos mogelijk in te huren individu.
[1] Seculier standpunt wil zeggen dat het al of niet bestaan van god(en) geen rol speelt.
