Theo van Gogh bekeert ridder Pechtold
Zwaar ademend draafde ridder Pechtold door. Hobbits Blok en Buma was hij voorbij, maar elf Sap en dwerg Slob kon hij niet bijbenen. De queeste van de Kosmopoliet tegen de vervaarlijke Wilders dreigde te mislukken. Ze hadden nog zó met zijn allen afgesproken: “Laten we over onze schaduw heen springen”. Maar helaas: hij kon zijn schaduw niet vinden. Een ridder zonder vrees of blaam heeft geen zwarte zijde. En ook geen schaduw. Waar zou hij overheen moeten springen?
Het was al ver in de middag en de schaduwen begonnen te lengen. Maar zijn schaduw zag hij er niet tussen. Ten einde raad, de zon ging al bijna onder, klopte hij aan bij het huis van tovenaar TheoGogh. Dat wil zeggen, diens incarnatie, door koning LeoWin tot leven gewekt. “Wat kom je hier doen vriend… van de geitenneukers” vroeg deze met een sardonische grijns terwijl hij als vanouds de as van zijn sjekkie op het rond zijn buik gespannen ongewassen witte t-shirt liet vallen. Het kostte ridder Pechtold zichtbaar moeite zich in te houden, maar hij had weinig keus. “Ik kan mijn schaduw niet vinden!” riep hij wanhopig. “Zo zo, en waar heb je die dan wel voor nodig?” “Om overheen te springen! Dat is de enige manier om de Wilders te bestrijden” “Ik kan je schaduw wel voor je vinden, maar ik weet niet of je dat op prijs gaat stellen. Misschien kun je nooit meer terug naar het slot van de 66 Likkende Deurmatten!” “Dat risico moet ik dan maar nemen!” zei ridder Pechtold gelaten. “Het is zo gebeurd” zei TheoGogh en trok een enorme balk uit het oog van ridder Pechtold. Versuft zwaaide die even op zijn benen.
Wat zag de wereld er anders uit! Waar die eerst licht en vrolijk had geleken met slechts een enkele zachte schaduw zag hij nu vele gevaren opdoemen. Hij sloeg zijn handen voor zijn ogen viel op zijn knieën en stiet uit: “Henk en Ingrid, wat heb ik jullie aangedaan!” En ja, nadat hij nog een keer goed om zich heen gekeken had zag hij de schaduw van zijn eigen gelijk. Hij wilde al een flinke aanloop nemen om daarover heen te springen toen hij daarachter een verschrikkelijk monster zag opdoemen: het Gelijk van Wilders Ridder Pechtold slaakte een jammerlijke kreet en verdween zigzaggend tussen de bomen, opeens begeleid door de muziek van Pink Floyd: Careful with that axe Eugene!
(Vanwege de verkiezingen weer bovenaan gezet)
