MeToo?
Al vanaf zeer jonge leeftijd worden meisjes aangemoedigd zich seksueel begerenswaardig te kleden, op te maken en te gedragen. De neofeministische identiteitswens om onderscheid naar geslacht te verbieden en te doen verdwijnen heeft daar niets aan veranderd. Mannen moesten ook aan de mode en de make-up maar dat was niet zo’n succes. Kleding werd wat verwijfder, maar of dat de verhoudingen tussen man en vrouw verbeterde, is nog maar de vraag. Mannen worden tegenwoordig met vrouwelijke empathische waarden opgevoed in plaats van met de harde ratio van het leven. Daardoor wordt het rationele ja/nee lastiger; ook “als een vrouw nee zegt”.
Al neemt de zaadproductie af en misschien ook wel de testosteronproductie, het blijven mannetjesdieren. Dat betekent dat door vrouwelijk schoon opgewekte lustgevoelens niet zomaar genegeerd kunnen worden. De minder rationele opvoeding, waarbij je vooral op je eigen gevoel af moet gaan, maakt dat negeren ook moeilijker. Dus ja, als je als vrouw je uiterlijk begerenswaardiger maakt, dan zend je een beschikbaarheids-signaal uit. Wees dan niet verbaasd als een man dat signaal beantwoordt. Als zelfs nafluiten al niet meer is toegestaan mag er wel gesproken worden van ongewenste uitlokking. Nog erger wordt het als de vrouw zich vervolgens niet op grond van fysieke begeerte met een man inlaat maar met als doel om een tegenprestatie te verkrijgen. Om dan later MeToo te roepen, vooral als de gewenste tegenprestatie niet afkomt omdat er vooraf geen transactie is afgesproken, zoals bij prostitutie. MeToo moeten we voortaan maar opvatten als een schuldbekentenis dat je niet uit liefde of lust hebt gehandeld, maar als koopwaar.
Leve de Niqab!
Dus als je als vrouw niet in het openbaar op je aantrekkingskracht wil worden aangesproken en je er ook geen zaken mee wil doen, moet je die verborgen houden. Een niqab is daarvoor het aangewezen kledingstuk.
Waarvoor dient de paringsdaad?
Misschien is het goed om nog eens te kijken naar het nut van de paringsdaad. Waar dient die ook al weer voor? In de totale gekte rond de “vraag” of er ook vrouwen bestaan die nooit een baarmoeder hebben gehad lijkt het idee dat paring vanuit de natuur bedoeld is voor nageslacht geheel verdwenen. Ook de kinderwens van homoseksuele “paren” wordt als natuurlijk aanvaard. Nageslacht is wel een redelijk doel als de soort moet voortbestaan. Aangezien de mens nog steeds een dier is – een mensendier om precies te zijn – is dit niet zomaar te negeren. De ontkoppeling van bevruchting van de paringsdaad is dan ook een aanval op de menselijke natuur. Alles moet groen, behalve de menselijke natuur. Die mag met allerlei techniek en kunstgrepen wettelijk verkracht worden.
De mens is meer dan natuur. Het beheersen van lusten, allereerst de paringsdrang is een belangrijk fundament van de menselijke cultuur. Zij dient er voor te zorgen dat vrouwen niet willekeurig besprongen worden en dat de boorling door de eigen ouders en daarmee binnen de bestaande gemeenschap waar de ouders deel van uitmaken opgroeit. Het is niet alleen van belang dat de soort zich voortplant maar dat de gemeenschap zelf blijft voortbestaan. Er is een groot verschil tussen het beheersen van lusten en het gedwongen zo veel mogelijk beperken van de lust zoals bij kloosterlingen en priesters aan de ene kant of het overmatig stimuleren van de lust aan de andere kant, zoals dat in de “vrije liefde” en de “dark room” plaatsvindt.
Menselijke cultuur – een mensengemeenschap – is een levend wezen waarvan de samenhang in het begin gevormd wordt door banden tussen generaties, tussen ouders en kinderen, tussen man en vrouw. Alle grotere collectieven zijn vanuit die samenhang ontstaan en kunnen niet bestaan als solidariteit niet in die kleine collectieven is bijgebracht. Het gezin-op-natuurlijke basis is het laatste bastion van solidariteit; solidariteit die ongewenst is in de Kapitalistische Wereldorde. Ieder mens moet een machteloos individu zijn dat alleen gehoorzaamt aan de kapitalistische wetten van de loonarbeid en consumptie, onderhorig aan staat-kapitaal. Het menselijk bestaan wordt gedenatureerd en menselijke cultuur wordt onmogelijk. Misschien mag de Kapitalistische Wereldorde ook wel een cultuur genoemd worden, maar dan wel een onmenselijke cultuur.
Jongeren, die de hormonen door het lijf gieren, zijn onbekwaam om een gezin te stichten. Zij zijn slechts in staat tot de romantische verliefdheid en dat is onvoldoende basis voor een huwelijk. Dat ze ook nog eens individualistisch – met narcistische trekjes – worden opgevoed maakt de zaak nog erger. Duizenden jaren lang is het dan ook gebruik geweest dat huwelijken op een of andere manier gearrangeerd werden en zeer moeilijk te verbreken waren. Soms met enige inspraak, maar vaak ook niet.
Het huwelijkscontract was niet vrijblijvend en gericht op een duurzame opvoedingsrelatie. Daarbij was een rolverdeling tussen man en vrouw uitgangspunt die min of meer in overeenstemming was met de natuurlijke aanleg van geslachten. Lees ook Ratio is een Mannending.
In deze moderne tijd kan de taakverdeling wat minder strak, maar het is vooral van belang de opvoedende taken van de ouders maatschappelijk aanzien en een daarbij behorend inkomen te geven. Het voortbestaan van onze maatschappij, gebaseerd op onze cultuur, is een zwaarwegend “algemeen belang” dat slecht wordt opgelost door import van vreemde culturen, wensouderschap en staatsopvoeding in crèches.
