Gewaardeerd blogger P. van Lenth schreef Is holocaustontkenning antisemitisme? Hij vroeg zich daar onder andere af wat de relatie is tussen antisemitisme en antizionisme en in het verlengde daarvan tussen jodendom en zionisme. Ik wil daar dieper op ingaan.
Maar eerst nog het volgende: Het ontkennen van vastgestelde gruweldaden (genocide) uit het verleden of juist het opvoeren of overdrijven van niet bestaande daden dient altijd een propagandistisch doel. Er is geen serieuze wetenschapper te vinden die voor zijn lol nog eens gaat zoeken naar bewijzen voor het tegendeel van met een enorme berg bewijs (in het geval van de holocaust ook aangeleverd door de daders) vaststaand historisch feit. Hoogstens wordt er gesleuteld aan de interpretatie maar ook daar zijn politieke motieven niet ver weg. Er worden dan bijvoorbeeld, zoals in een citaat van Chomsky te zien op het blog van P. over Vietnam, slachtoffers van militair oorlogs- en veroveringsgeweld gemakshalve op een hoop gegooid met genocide. Dit soort ontkenning heeft niets met VVM te maken en is geen belediging maar smaad. Smaad: het met leugens en verdraaiingen in een negatief licht stellen van een persoon of groep. Zie verder Geen vrijheid voor de Leugen!
Belangwekkender is de vraag over de relatie tussen jodendom en zionisme. Daarbij wil ik voorop stellen dat jodendom uiteindelijk een culturele en godsdienstige identiteit is. Het Joodse “ras” of “volk” als een biologisch, erfelijk gegeven is een fictie, even kwaadaardig als het Germaanse. Als je niet met een keppeltje of andere duidelijke kenmerken over straat loopt of je als jood publiekelijk uit zul je als “persoon met joodse ouders” in de hedendaagse wereld weinig last van direct antisemitisme hebben, althans niet meer dan ieder ander met een uiterlijk dat toevallig aan de stereotypen voldoet.
Joden hebben door de eeuwen heen zichzelf in de opvoeding voortgezet zoals ook andere godsdiensten als vanzelfsprekend hun nakomelingen zelf opvoeden. Zij hebben niet de cultuur van hun gastheren of overwinnaars (de Romeinen) overgenomen of geassimileerd, maar zijn in een proces van wederzijdse uitsluiting geïsoleerd gebleven. Ongeveer zoals nu veel islamieten in het Westen. Vanaf de 19e eeuw komen er steeds meer “afvalligen”, die zich daaraan onttrokken hebben, vooral in de laatste twee eeuwen, toen de greep van alle godsdiensten losser werd. Daarbij opgemerkt dat door het isolement uiteraard bepaalde eigenschappen duidelijker vererfd worden, zoals dat bij alle geïsoleerde gemeenschappen het geval is. Dat heeft echter niets met het jood-zijn te maken, ook al wil de joodse leer anders.
Zoals veel godsdiensten en culturen kent ook het joodse geloof een heilsleer. Het is wachten op de verlosser die hen terug zal voeren naar het “beloofde land” en daar de tempel zal herbouwen. Deze belofte is een belangrijk samenbindend en dus discriminerend element. Het Zionisme is te beschouwen als een seculiere vorm van jodendom. Het is een antwoord op toenemende onderdrukking en antisemitisme waardoor men, ook als men niet gelovig meer was wel tot de gemeenschap der joden behoorde, al of niet vrijwillig. De verlossing uit die situatie die eerst in een onbepaalde toekomst lag is voor de ongelovige niet meer mogelijk maar daarom niet minder gewenst. Het antwoord op dat probleem is het Zionisme. Jodendom en Zionisme liggen in elkaars verlengde en er zijn daarom goede gronden om antizionisme als een onvermijdelijke voortzetting van antisemitisme te zien. Zie ook https://en.wikipedia.org/wiki/Zionism .
Dat leidt tot de vraag hoe rechtvaardig de claim van het zionisme, of, met andere woorden, het bestaan van een Israëlische staat is. Die claim is niet veel beter of slechter dan die van het bestaan van welke staat dan ook of, nauwkeuriger, het behoren van een bepaald gebied tot een bepaalde staat. Staatsvorming is het resultaat van strijd, democratisch of met geweld, intern en extern. Geen enkele staat kan een absoluut historisch bestaansrecht claimen. Naarmate een statelijke configuratie langer bestaat, een duidelijker vorm van bestuur over het eigen gebied uitoefent en er beter in slaagt de bevolking van een bijpassende identiteit te voorzien kun je zeggen dat die staat zich meer bewezen heeft en dat haar bestaan minder in twijfel getrokken kan worden. Erkenning door andere staten en internationale organen is in de moderne tijd een steeds belangrijker factor .
Over ontstaan en bestaan van Israël kan het volgende worden opgemerkt.
- Er hebben altijd joden gewoond (evenals in andere Arabische landen)
- Vanaf tweede helft 19e eeuw zijn er joden naartoe geëmigreerd. Deze hebben zich daar legaal gevestigd, in een overigens dun bevolkt gebied.
- De islamitische staat die voorafging aan de huidige toestand is het Ottomaanse rijk (kalifaat) dat in WOI ten onder ging; de oorlog verloor.
- De joden zijn, zoals alle niet-islamieten onder het kalifaat achtergesteld. Gezien de leer van de islam over joden vermoedelijk meer dan anderen.
- In dat kalifaat bestond er geen “Palestijns volk”, dat meer culturele identiteit kent dan het bewonen van de provincie Palestina. Er zullen zeker allerlei stammen en sjeiks geweest zijn, maar die vind je overal in het MO.
- Een eigen culturele identiteit als volk is in de moderne geschiedenis een belangrijke grond voor het recht op een eigen staat. Zeker als er sprake is van vervolging, achterstelling en onderdrukking. Voor een Joodse staat werd dat recht in dit geval al erkend na WOI in de Balfourverklaring. Een internationale erkenning van het Zionistische streven. Als overwinnaars konden de geallieerden hiervoor de ruimte scheppen.
- In de Islam en in Islamitische staten is minder ruimte voor het erkennen van internationale rechtsregels en verdragen. De islamitische leer schrijft voor dat tegenover niet-gelovigen alles geoorloofd is. Verdragen zijn niet meer dan stukjes papier die zo gauw de situatie dat toelaat verscheurd kunnen worden.
- Bij de islam is sprake van institutioneel antisemitisme. Dat staat zo in de Koran. Islamitische staten en moslims zijn min of meer verplicht het jodendom te bestrijden en a fortiori een eventuele Joodse staat. Een goed voorbeeld is de samenwerking tussen de grootmoefti van Jeruzalem en Hitler. Islamitische staten kunnen Israël niet erkennen.
Meer details in Het moderne antisemitisme wil Israël vernietigen
Het karakter van de Israëlische staat is half seculier. Dit omdat de joodse identiteit in de eerste plaats een religieuze identiteit is, pas in de tweede plaats een daarvan afgeleide culturele identiteit en in de laatste plaats een niet religieuze identiteit, afgeleid uit vervolging en isolement van joodse voorouders.
Met het bestaan van de staat Israël is het onzinnig om nog te spreken van Zionisme, aangezien de doeleinden in die staat verwezenlijkt zijn. Anti-zionisme kan dan ook gelijkgesteld worden aan het bestrijden van het bestaansrecht van de staat Israël. Tevens ligt antizionisme in het directe verlengde van antisemitisme omdat het het fundamentele recht van een volk op een eigen staat ontkent en daarmee het bestaansrecht van dat volk zelf. Voor mij is het simpel. Iemand die claimt “slechts” anti-zionist te zijn is voor mij gewoon een antisemiet.
Ik eindig maar met Mao: Macht komt uit de loop van een geweer.
