Geen rouw

En al helemaal geen nationale.

In Machteloze woede heb ik mijn gevoelens rond MH17 redelijk goed uitgedrukt. Nu er voor vandaag een dag van nationale rouw is afgekondigd moet ik mij afvragen of er bij mij rouwgevoelens aanwezig zijn. En zo nee waarom niet. In Rouwbaarheid heb ik een aantal factoren opgesomd. Die blijken geen van allen van toepassing. Ik kende niemand, ook niet uit de tweede hand. Ook zaten er geen publieke personen bij waar ik voor die tijd al van gehoord had en die ik van enig belang had kunnen vinden. Blijft over het nationale aspect. Er zou een stukje NL zijn gedood, sommigen roepen zelfs moord.

Ik beschouw het in de eerste plaats als een ongeluk. Een schandalig en vreselijk ongeluk: doodslag zelfs. Maar geen moord. De slachtoffers zijn niet als Nederlanders of op welke wijze dan ook bewust als doel uitgekozen maar gedood als toevallige omstanders bij een schietpartij. Dan past verontwaardiging, woede meer als emotie. Zoals bij het omverrijden van een fietsende cabaretière in Amsterdam een paar jaar geleden. Een woede die zich uiteraard richt op de onverantwoordelijke en amorele daders en niet op de slachtoffers.

Blijft wat ik voel voor de slachtoffers en hun nabestaanden. In het algemeen voel ik weinig met slachtoffers. Er gebeurt te veel leed in de wereld waarvan je gedwongen wordt kennis te nemen. Dat stompt af. Maar goed, het zijn wel Nederlandse slachtoffers en ik ben toch ook Nederlander?

Ben ik nog Nederlander? Ik wist het natuurlijk al een tijdje maar ik denk dat ik geen Nederlander meer ben. Niet omdat ik dat niet meer wil zijn maar omdat Nederlanderschap, de nationale identiteit, bijna verdwenen is. Hoogstens als gevoel van schaamte als ik sommige landgenoten in het buitenland bezig zie en hoor. Als ik een moment moet aangeven waarop dat gebeurde denk ik dat dat was toen Koot en Bie er mee ophielden. Hun kritisch (zelf)relativisme was een soort van Nederlanderschap waar ik mij in kon vinden. Sindsdien is het Nederlanderschap verkwanseld. Ten ondergegaan in aangemoedigde migratie en cultuurrelativisme. En een verdere verplatting van de cultuur onder invloed van neoliberalisme en commercie. Ik ben nog wel Amsterdammer al doet men zijn best om ook die identiteit om zeep te helpen.

Verder ben ik bewoner van het Avondland. Ik zou graag zien dat er een Europa was waarmee ik mij verbonden voel. Dat bestaat op dit moment vooral in mijn hoofd. Misschien had het geholpen als Europa een dag van Europese rouw had uitgeroepen. Maar ja, Europa bestaat nog minder dan Nederland.