De “politieke” schrijver, dus ook de blogger, zou ik de volgende eigenschappen willen toedichten:
Ze schrijven iets om gelezen te worden.
Ze schrijven iets om begrepen te worden.
Ze schrijven iets om anderen van mening te doen veranderen.
Ze schrijven iets in de hoop dat het een verschil maakt. De maatschappelijke werkelijkheid verandert er door in een door de schrijver gewenste richting.
Maar waarom zou je zelf schrijven ? Misschien is er wel iets of iemand die perfect verwoord waar het heen moet: een politieke partij bijvoorbeeld. Iemand met wie je het behoorlijk eens bent. Misschien moet ie wel in de 2e kamer ! Of in de regering ! Ik zou in zo’n geval zo iemand steunen en niet meer de behoefte hebben om “politiek” te schrijven. Ik zou misschien nog wel aan of in die partij schrijven op punten waar het (nog) beter zou kunnen.
Helaas zijn veel politieke partijen niet erg duidelijk meer met hun visie op de toekomst. Of met hun visie op het heden. Ook op programma’s van de SP en GL is zeer veel aan te merken als het gaat om een coherente visie op de toekomst van NL in/en de wereld. Voor zover programma’s überhaupt iets waard zijn. Daarbij laat ook de (debat-)cultuur in de meeste partijen veel te wensen over. De verdunning van het bewustzijn heeft ook hier toegeslagen.
Meestal is het zo dat A over X je standpunt perfect verwoord maar over Y dramatisch de plank misslaat. Je wilt dus eigenlijk per onderwerp je steun betuigen. Tot nu toe hebben we eens in de vier jaar de mogelijkheid om op een politieke partij te stemmen. De rest van de tijd zijn we aangewezen op wat duw en trekwerk in de marge. Volgens mij zijn er mogelijkheden, juist met internet, om een platform te bouwen waarin verschillen goed gearticuleerd in een voortdurend proces tot een consensus gebracht kunnen worden.
Natuurlijk zien vele bloggers dit als een oefenruimte of speeltuin. Daar is niets mis mee. Als er naast die oefenruimte ook maar een plek was waar het “er” wel om gaat. En als er oplettende lieden zouden zijn (of een ander mechanisme, zonder oppassers) die bij gebleken speeltuinkwaliteiten de toegang naar die “echte plaats” zouden regelen. Zo een mechanisme is er niet. En wat erger is: die plek is er ook niet. Ook van de meest gezaghebbende en gelezen auteurs in de VK (of een andere krant) komt de mening in bijna alle gevallen al na vrij korte tijd op de mestvaalt van de waan van de dag. Waar onze door de media verdunde bewustzijntjes weer netjes achteraan hollen.
Een blog, maar eigenlijk alle media, schieten als platform tekort. Ze brengen de mensen niet bij elkaar maar laten ze eindeloos langs elkaar heen praten. Daarom keer ik de zaak ter wille van de discussie even om. Zouden “we” er niet in kunnen slagen om binnen of vanuit deze blogosfeer wel zo een platform te creëren ? Kunnen we, door betere moderatie en uitsplitsing althans enigszins hieraan binnen de blogosfeer tegemoet komen. Vooropgesteld dat “we” dat willen natuurlijk.
Dit is een vervolg op Bewustzijnsverdunning
