“Leven!” Kent u die uitdrukking dames en heren?
Echt Leven. Vreugde beleven. Niet leven en laten leven. Dat je dingen doet die voor jezelf en voor de Ander van belang zijn. Van zoveel belang dat die Ander daar weer vreugde aan beleeft en je daarvoor betaalt. Zodat jij kunt Leven. Die Ander, dat is niet iemand in Verwegistan die heel zielig is, maar je Buurman. Daarvoor moet jij hem betalen zodat hij kan Leven. Een Samenleving!
Er komt een moment het niet meer lukt. Leven. Je wordt oud en krakkemikkig. Je kunt niet meer bijdragen aan de Samenleving. Gelukkig is de Buurman – de Buurvrouw – bereid je te helpen en kun je nog wat voortbestaan. Maar het Leven wordt minder vreugdevol. Ook voor de Buurmens. Die helpt jou en krijgt daar misschien wat dank voor terug in plaats van een Wederdienst. Het ziet bovendien dat jouw leven minder vreugdevol is. Wat een geluk dat Buurmens goedhartig is en jou helpt.
Je wordt nog krakkemikkiger. Je herkent Buurvrouw niet meer en moet gevoerd worden. Je bent geen deel meer van de Samenleving. Ja, als je een lekker hapje krijgt of een aai over je bol dan komt er nog een tevreden geluidje uit je. Zoals een poes die spint. Buurvrouw is dierenverzorgster geworden. Zal Buurvrouw nog voor je willen zorgen? Misschien wel, misschien niet.
Vader Staat vindt dat niet goed. Zorg is een recht en daar komt Buurvrouw niet aan te pas. Iedereen moet betalen zodat de dieren goed en professioneel verzorgd worden. Of de Samenleving dat kan betalen maakt niet uit. En of Jij dat wil al helemaal niet. Het krakkemikkige Dier wordt ook niets gevraagd. Dat kan ook niet meer, het maakt geen deel meer uit van de Samenleving.
Ik wens u nog een aangenaam Avondmaal met spekjes en zo. Misschien wel uw Laatste Avondmaal als u het niet meer kunt betalen.
Aanvankelijk heette dit stuk “Verdord Hout”. U begrijpt wel waarom.
Met dank aan Dominee Gremdaat.
Lees ook De waarde van een leven (2013)
