Armand Girbes, hoofd van de intensive care-afdeling van het VU Medisch Centrum in Amsterdam, sprak in een podcast over zijn waarneming dat coronapatiënten op zijn IC-afdeling voornamelijk bestaan uit niet-westerse patiënten die het Nederlands slecht beheersen.
Wilders twitterde hierover: “Dus behandelingen en operaties van Henk en Ingrid met kanker, hartfalen of andere ziektes worden weer uitgesteld omdat de ic’s vooral bezet worden door Mohammed en Fatima die onze taal niet spreken en lak hebben aan de regels?
Die tweet leidde tot een storm van verontwaardiging in voornamelijk politiek correcte kringen.
PvdA-voorman Lodewijk Asscher reageerde als volgt: “Dat je over de rug van mensen die op de intensive care liggen nog verdeeldheid probeert te zaaien. Racistische drek. Elke dag werken Henk, Ingrid, Mohammed en Fatima zich een slag in de rondte in onze ziekenhuizen. Voor álle patiënten.”
De tweet van Wilders kan als ongenuanceerd worden bestempeld, maar is in essentie niet onwaar. Dat geldt niet voor de reactie van Asscher. Hij veroordeelt het zaaien van verdeeldheid als racistische drek. In feite verzet hij zich daarmee tegen het bij de naam noemen van de dingen die voor bepaalde minderheden niet zo aardig zijn. Volgens de typering van de Amerikaanse filosoof en historicus Michael J. Sandel (The Tyranny of Merit) is het de verkeerde meritocratische stijl die zich vanaf de jaren zestig ontwikkelde en die liever minderheden beschermt en tegelijk neerkijkt op laagopgeleide autochtonen. Uitgerekend de geschiedenis van de PvdA is daar een overtuigend bewijs van die stelling. Ook in de media overheerst deze meritocratische stijl die we hier ook wel als ‘politieke correctheid’ kennen. Sandel ziet het als oorzaak van de polarisatie.
Van Asscher hadden we ook mogen verwachten dat juist hij prudent zou omgaan met het begrip racisme. Hij lijkt wat dat betreft op Grunberg die Marokkanen als de nieuwe joden ziet.
Helemaal in de fout gaat Asscher met zijn bewering: Elke dag werken Henk, Ingrid, Mohammed en Fatima zich een slag in de rondte in onze ziekenhuizen. Voor álle patiënten.” Asscher gaat hier uit van een misleidende voorstelling van zaken. Het klopt wel wat Henk en Ingrid betreft. Die staan in de frontlinie van de pandemie. Mohammed en Fatima ontbreken daar nagenoeg volledig. Ik heb daar al eens eerder op gewezen. Een rekensom kan de omvang hiervan zichtbaar maken. Er zijn ca. 180.000 verpleegkundigen geregistreerd. Gemakshalve stel ik dat op 170.000. Dat is bij 17.000.000 inwoners 10.000 verpleegkundigen op 1.000.000 inwoners. Het aandeel van islamgelovigen bedraagt in Nederland ongeveer 1.000.000. Er zouden dus 10.000 islamitische verpleegkundigen kunnen zijn. Die zijn er helemaal niet. Binnen islamitische gemeenschappen is verpleegkunde geen glamerous beroep. Het verplegen van niet-gelovigen wordt al dan niet ten rechte als haram beschouwd.
We missen op deze wijze tienduizend verpleegkundigen in Nederland. Daarbij kan ook worden gewezen op het gebrek aan wederkerigheid. Vanuit niet-westerse allochtone kringen wordt volop beroep gedaan op medische zorg en vaak is de beste zorg ze nog niet goed genoeg. Er bestaat ook wantrouwen onder allochtonen of zij wel de juiste behandeling krijgen.
In de Volkskrant (13-10-20) mocht de journaliste Ellen de Visser een analyse maken van de sociaal-economische achtergronden van de coronapandemie onder niet-westerse allochtonen. Ze gebruikten daar slechts één (bevoordeelde) bron voor, de huisarts Maria van den Muijsenberg. In de laatste alinea ‘jamaart’ deze de culturele verschillen met een verwijzing naar de Staphorsters. Kennelijk wordt de eigen krant niet goed gelezen. (nb. Kennelijk is het krantenartikel teruggetrokken, ik kan het niet meer vinden op de site van de Volkskrant.)
Een week eerder had de Volkskrant een interview met imam Elforkani. Deze wees uitdrukkelijk naar de (‘tribale’ pl) schaamtecultuur die een rol speelt bij de grote verspreiding van corona onder niet-westerse allochtonen en noemt ook de complottheorieën die onder de jongeren populair zijn. Als sociaal-economische oorzaken al een rol spelen zouden die ook moeten gelden voor autochtonen in vergelijkbare omstandigheden. Daar is niet echt sprake van, dus moet cultuur wel een hoofdrol spelen. Dezelfde cultuur die handen aan het bed niet ziet zitten.
