Het politiek correcte antwoord van Rutte zou ons zorgen moeten baren. “Er is geen Marokkanenprobleem”, zegt Rutte, “het is alleen de mocromaffia”. ArieJan Korteweg had donderdag in de Volkskrant al gewaarschuwd voor de verbale lenigheid van Rutte. In zijn analyse laat Korteweg alle debattrucs zien waar Rutte zowel beroemd als berucht is geworden. Korteweg:
“Is dat speelveld tot de gewenste proporties teruggebracht, dan moet het probleem van de dag op afstand worden gezet. Dat gebeurt door de kwestie door een rietje te bekijken. Als bij toverslag verdwijnen alle bijzaken, de aandacht gaat uit naar dat waar de premier de blik op richt”.
De ontkenning van Rutte staat niet op zichzelf. Bij de Algemene beschouwingen van gisteren werd de migratie- en integratieproblematiek alleen door Wilders en Baudet aangevoerd. Dat is tragisch omdat hun bijdrage op dit terrein bij andere partijen automatisch de reflex oproept om er afstand van te nemen. De kartelpolitiek zit daarmee gevangen in politieke correctheid die belet de dingen bij de naam te noemen.
De mocromaffia is een groot probleem, dat zal niemand ontkennen. Het grootste probleem is echter de voedingsbodem die de mocromaffia voortbrengt. Als Rutte door zijn ‘rietje’ kijkt, ziet hij een resultaat, maar niet de oorzaak. Als hij en het kabinet daar aan blijven vasthouden, wordt het probleem niet opgelost. De voedingsbodem blijft in stand en zal kleine, grote, hele grote en nog grotere problemen blijven veroorzaken.
Ook Wilders, als hij de islam ‘gif’ noemt, benoemt de problematiek niet op de juiste manier. De precieze manier dient te verwijzen naar de tribale-islamitische cultuur. Wie de islam als probleem blijft benoemen, komt gereedschap tekort om de met die cultuur samenhangende problemen op de juiste manier te benoemen. Wie zich tot de islam beperkt, vindt in de koran en hadith onvoldoende aanwijzingen. Die zijn wel te vinden in de aard van de tribale cultuur die overigens wel met de islam samenhangt. Philip Salzman, een Canadese antropoloog, heeft 20 jaar besteed om die cultuur te onderzoeken en heeft daar een helder boek over geschreven. De link verwijst naar de uitstekende recensie van het boek door Stanley Kurtz in de Washington Examiner. Daarin bespreekt hij ook de tegenstand tegen het boek vanuit de politiek correcte antropologie.
Tribale cultuur draait om dominantie. Wie dominantie verwerft kan in principe nemen wat hij wil om in eigen behoeften te voorzien. Afschrikking, bedreiging en geweld vormen de gebruikelijke attributen om de dominantie te handhaven. De tribale organisatiewijze verhoudt zich vijandig tot de dominantie van een staat. Het gezag van de staat wordt slechts geduld voor zover men daar linksom of rechtsom profijt van kan trekken. Van respecteren is geen sprake. Het door en door tribale Afghanistan is daar een van de beste voorbeelden van.
Dat Marokkanen meer dan andere etnische bevolkingsgroepen in Nederland zich onderscheiden in geweld (alsook onderling geweld) is niet zo verwonderlijk. Anders dan de Arabische Marokkanen zijn de Riffijnen sterker tribaal georganiseerd in Marokko en zijn de verhoudingen met de overheid gespannen. Bedreiging en geweld zijn normale attributen van het tribalisme en worden ingezet voor het eigen voordeel. Omkoping, corruptie, bevoordeling van naasten en fraude zijn normaal als het er om gaat de regels bij te buigen en de overheid te slim af te zijn. Tribale cultuur is in feite niet meer dan een overlevingsstrategie van parasitaire aard.
Wie dagelijks het nieuws volgt kan de tribale cultuur in werking zien.
Rutte heeft het dus (en met hem het kabinet) volstrekt mis. De mocromaffia is in feite niets meer dan de wat meer harde kant van de tribale cultuur. De veronachtzaming van de het culturele aspect in het beleid (alsook in de media en wetenschappen) veroorzaakt de zwakte van het beleid tot nu toe. De tribale cultuur heeft niets met grondrechten en mensenrechten als die in de weg staan om het eigen voordeel na te streven. Dat is de realiteit en zo lang die niet erkend en bestreden wordt, zullen al het beleid en de daarbij passende maatregelen niet meer zijn dan symptoombestrijding waarbij de grondoorzaak ongemoeid wordt gelaten.
